Zagraj mi kogoś, kto nie istnieje

Czy zastanawiałeś się kiedyś jak można zagrać osobę która nie istnieje? Albo dwa słoiki z dżemem (jeden z nich jest otwarty) stojące na werandzie obok krzaku bzu? Czy potrafisz wyobrazić sobie mężczyznę w Belgii który właśnie przeczytał na Wikipedii historię Konga? Czy jesteś ciekaw jak wygląda osoba, która stoi jak pizda na scenie i gra ogon węża, zastanawiając się przy tym co w jej życiu poszło nie tak, skoro musi to robić i czy to jej wina? Czy chciałbyś zobaczyć jak gra się chiński zegarek, który wpadł do rzeki w wiosce Xi'an i działał pod wodą jeszcze przez minutę? A może ciekawi Cię jak przedstawić mężczyznę, który skoczył do rzeki w wiosce Xi'an i nikt nigdy się o tym nie dowiedział? A czy wiesz, że wioska Xi'an nie istnieje?

Jeżeli nurtuje Cię jedno z powyższych pytań, to niewątpliwie powinieneś doświadczyć spotkania z Marią Maj, Agatą Buzek, Zofią Wichłacz, Dobromirem Dymeckim, Rafałem Maćkowiakiem, Adamem Woronowiczem, Anną Karasińską a także z osobami, które będą siedziały po Twojej prawej i lewej stronie, przed i za Tobą. Godzina w tym towarzystwie pozwoli Ci na dotknięcie tych o których nigdy nie pomyślałeś – ludzi w tramwaju którzy trzymali się tej samej poręczy co Ty, zanim się jej złapałeś, tak,że wasze DNA się połączyło i w ten sposób czy tego chcesz czy nie, jesteście w pewien sposób złączeni. Przy pomocy minimalnych gestów i spojrzeń aktorzy wytwarzają niezwykle charakterystyczne osobowości, które kreują wcale nie wybrakowany przekrój społeczeństwa, zaś sytuacje które tworzą ujawniają piękno i niezwykłość codziennego zdarzania się.

Początek może być trudny, to fakt, lecz atmosfera naturalności i otwartości szybko neutralizuje początkową konsternację pozwalając na puszczenie wodzy fantazji. Spektakl ten to gwarancja bycia integralną częścią w procesie tworzenia sztuki, częścią bez której nie miałaby ona racji bytu. Awangardowy charakter przedstawienia łączy się tutaj z przyjacielską serdecznością tworząc niepowtarzalne doświadczenie spotkania.

„Fantazja" w reżyserii Anny Karasińskiej to doskonały popis wyższości subtelnej formy przekazu, posługującego się czystą wyobraźnią, nad równoczesnymi mu spektaklami przepełnionymi krzykliwymi hasłami oraz przytłaczającymi efektami specjalnymi. Reżyserka wydobywa z nas coś, co nas zaskakuje, coś czego nie szukaliśmy, ale cały czas w nas było i zostawia nas z wyostrzonymi zmysłami – z czymś, z czym relatywnie rzadko opuszczamy mury warszawskich teatrów. „Fantazja" pobudza nas do współmyślenia i współodczuwania, nie jest ani przebodźcowana, ani w żaden sposób mdła. Sztuka w reżyserii Anny Karasińskiej to godzina oddechu czystym powietrzem w dobie duszącej i postępującej afantazji.