Ziemianie uczą kosmitów

Autorka tekstu i reżyser Agata Biziuk we współczesnej formie sprzedaje stare prawdy o niezrozumieniu, wyobcowaniu, sile uczuć i przyjaźni. Bohaterowie tej opowieści, to kosmici: cztery Mózgi, które pod postacią typowej rodzinki (mama, tata, syn i pies) przybywają na Ziemię badać ludzkie emocje a potem zniszczyć planetę, by zapobiec ich rozprzestrzenianiu się. Emocje leżą przecież u podstaw wojen.

Obiekty badawcze kosmitów to rodzinka: tata, mama i ich zbuntowana córka. Familia jest lekko patologiczna: zapracowany ojciec, mama wielbicielka kolorowej literatury, co to nie gotuje, nie sprząta, bo stać ich na to i dziecko niepasujące do rodzinnego obrazka: nielubiące kolegów i koleżanek, gryzące i bijące, niechcące nosić sukienek.

Poznawanie Ziemian obfituje w zabawne sytuacje, iskrzy zwłaszcza na linii syn -kosmita i córka - Ziemianka. Jednak jeśli ludzie i ludziom podobni dogadują się w końcu, w rodzinie Ziemian znikaj ą konflikty, Mózg wtłoczony wbrew swoim ambicjom i oczekiwaniom w rolę psa, nie akceptuje tej sytuacji i on jeden do końca jest za unicestwieniem Ziemi. Pozostali nie chcą uciekać z zagrożonej planety, żyć w zgodzie z rozumem, bezpiecznie, lecz obojętnie.

Agata Biziuk napisała tekst, który bawi dzieci i dorosłych. Dużo w nim ironii i żartów ze współczesnego, celebryckiego świata, ale przedstawieni w krzywym zwierciadle Ziemianie mimo wszystko wydają się sympatyczni.

Plusem spektaklu jest odjazdowa, kosmiczna scenografia Krzysztofa Kiziewicza bardziej wirtualna niż rzeczywista i bardzo pomysłowe kostiumy zaprojektowane przez: Katarzynę Pielużek i Natalię Mleczak. Brawa dla aktorów Michała Olszewskiego w podwójnej roli Mózgu i Taty, Małgorzaty Oracz (Móżdżek I, Mamin), Andrzeja Skorodzienia (Móżdżek II, Tatin), Mikołaja Biernackiego (Móżdżek III, Syn), Ewy Lubacz (Móżdżek W, Pies), Doroty Anyż - mamy i zbuntowanej córki -Magdaleny Daniel.

Spektaklowi mają towarzyszyć warsztaty wprowadzające w tematykę przedstawienia lub sumujące go, zaproszenie kierowane jest nie tylko do grup, ale także rodziców z dziećmi. Jeśli uda się na tych zajęciach szczerze porozmawiać o emocjach, inności, samotności może to być bardzo ciekawe doświadczenie a przy okazji niezła zabawa.