Złote, Srebrne i Brązowe Glorie Artis

W roku 1945 przy dzisiejszej ulicy Legionów (a dawniej ulicy Obrońców Stalingradu) powstał Teatr Powszechny, który od 75 lat nieprzerwanie gra dla swoich Widzów. Niby nic takiego, nie skupiamy się na tym. Na co dzień myślimy raczej o tym, co przed nami – planujemy, marzymy, myślimy o rozwoju artystycznym. Ale teraz jest chyba ten moment, żeby uświadomić sobie, że udało nam się stworzyć razem z Państwem - naszymi Widzami - coś wyjątkowego. Teatralną wspólnotę, która jest razem niezależnie od okoliczności. Wiemy o tym, czujemy to podczas każdego przedstawienia, ale czas pandemii unaocznił to jeszcze bardziej. Byliśmy razem online, gdy teatry były zamknięte, natomiast we wrześniu i w październiku, jak gdyby nigdy nic, ponownie spotykaliśmy się przy pełnych widowniach. Nie trzeba było Was namawiać - po prostu wróciliście do Teatru. To był wielki zastrzyk pozytywnych emocji i motywacja do pracy – przecież to Wy, Widzowie, wypełniacie treścią i energią wszystkie nasze działania. Dlatego ten jubileusz 75-lecia to także Wasze święto. Dziękujemy Wam za te 75 lat!

Nie możemy oczywiście zapomnieć, że za wszystkim stoją ludzie, dzięki którym ta teatralna machina działa. To dzięki nim śmiejecie się, wzruszacie, odpoczywacie podczas wizyt w Teatrze Powszechnym. I to właśnie jest ten moment, żeby opowiedzieć o naszej teatralnej rodzinie. "Myślmy o przyszłości, ale miejmy w sercu i pamięci przeszłość. Kłaniam się nisko tym, którzy współtworzyli nasz Teatr - Zespołowi i wszystkim Dyrektorom oraz każdemu, kto zostawił tu cząstkę siebie. Kłaniam się Publiczności, której siła buduje nas każdego dnia oraz Loży Przyjaciół, która wspierała nas w najtrudniejszych momentach. To jubileusz nas wszystkich. Jeśli będziemy mieć marzenia, po które wspólnie będziemy sięgać, niestraszny nam koronawirus. Razem damy radę! Do spotkania!" - podkreśla Dyrektor Ewa Pilawska, która zwróciła się do Wojewody Łódzkiego Tobiasza Bocheńskiego z wnioskiem o uhonorowanie naszego Zespołu. Wojewoda poparł wniosek, a Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego przyznał odznaczenia.

Otrzymali je zarówno aktorzy, jak i „ludzie cienia", czyli osoby, które nie wychodzą do braw, ale dzięki nim Teatr działa - rzemieślnicy teatralni, garderobiana, akustyk, oświetleniowiec, pracownicy zajmujący się marketingiem i sprzedażą.

Obecnie nie możemy się spotykać w Teatrze, więc nie możemy również zorganizować oficjalnej uroczystości wręczenia odznaczeń i nagród. Zapraszamy więc do obejrzenia krótkiego wideo z prezentacją wyróżnionych osób. A gdy już skończymy wspominać, wracamy do myślenia o przyszłości – już teraz zapraszamy Was na naszą grudniową premierę „Rodziny" Antoniego Słonimskiego w reżyserii Wojciecha Malajkata. Do zobaczenia!

Teatr Powszechny w Łodzi otrzymał Srebrny Medal Zasłużony Kulturze Gloria Artis - to nagroda dla całego Zespołu, dla całej teatralnej rodziny Teatru Powszechnego w Łodzi.
Teatr Powszechny w Łodzi powstał w 1945 roku. Działalność zainaugurował premierą sztuki Wsiewołoda Iwanowa „Partyzant". Jego oblicze artystyczne kształtowali kolejni jego dyrektorzy: Karol Adwentowicz, Jadwiga Chojnacka, Roman Sykała, Roman Kłosowski, Mirosław Szonert, Bohdan Cybulski, Maciej Korwin. Obecny kształt i oblicze artystyczne zawdzięcza Ewie Pilawskiej, która jest dyrektorem od 1995 roku. Zreformowała Teatr, nadając mu wyraźne logo artystyczne. Prowadzi Teatr Powszechny w Łodzi w myśl zasady „Teatr blisko ludzi" i w oparciu o autorskie projekty: Polskie Centrum Komedii z konkursem „Komediopisanie", Międzynarodowy Festiwal Sztuk Przyjemnych i Nieprzyjemnych oraz szeroko pojętą edukację kulturalną.

Polskie Centrum Komedii jest laboratorium gatunku komediowego. Jego celem jest poszukiwanie polskiego poczucia humoru. Dlaczego na teatralnych scenach widzowie mieliby oglądać tylko sztuki Francuzów czy Anglików? Z tego powodu powstał Ogólnopolski Konkurs na napisanie współczesnej polskiej komedii „Komediopisanie" – na jego pięć edycji autorzy z całego kraju nadesłali około tysiąc sztuk teatralnych. Wiele z nich miało swoje prapremiery w Teatrze Powszechnym w Łodzi, doczekały się one także realizacji na innych polskich i zagranicznych scenach. Teksty tłumaczone były na języki obce (angielski, czeski, francuski), promując polską twórczość za granicą. Wydana została „Antologia współczesnej polskiej komedii".

Międzynarodowy Festiwal Sztuk Przyjemnych i Nieprzyjemnych to jeden z najstarszych festiwali teatru zawodowego w Polsce – stworzony został 26 lat temu. Na początku był przeglądem impresaryjnych przedstawień, teraz jest jednym z najważniejszych festiwali teatralnych w Polsce, rozpoznawalnym w kraju i za granicą. Festiwal był przestrzenią prezentacji najważniejszych twórców współczesnego teatru. Od kilku lat, podczas każdej edycji Teatr Powszechny w Łodzi prezentuje prapremiery i premiery zrealizowane specjalnie na Festiwal.

Edukacja stanowi jeden z najważniejszych punktów autorskiej koncepcji programowej. W Teatrze Powszechnym w Łodzi odbywa się około 200 zajęć edukacyjnych w skali roku. Organizowane są warsztaty, lekcje teatralne i lekcje o kurtynie. Bardzo dużym zainteresowaniem widzów cieszy się autorski cykl dla młodzieży pt. „Dziecko w sytuacji" - spektakle połączone z warsztatami prowadzonymi przez spcjalistów (psychologów, alpinistę, filozofa i aktora). Teatr Powszechny w Łodzi jako „Teatr blisko ludzi" otwarty jest na wszystkie grupy społeczne i wiekowe, przyczyniając się tym samym do rewitalizacji społecznej miasta. Od kilku lat w Teatrze organizowane są warsztaty teatralno-aktorskie z młodzieżą z Ośrodka Terapii i Uzależnień MONAR. W Teatrze cyklicznie odbywają się także premiery „Teatru dla niewidomych i słabo widzących", „Spektakle dla emerytów", „Spektakle dla bezrobotnych".

W październiku 2012 roku swoją działalność zainaugurowała Mała Scena, o której budowę Teatr Powszechny zabiegał przez przeszło 60 lat. Mała Scena Teatru od początku jest przestrzenią poszukiwań i artystycznych debiutów. Tu powstały m.in. spektakle w reżyserii Krystyny Meissner, Anny Augustynowicz, Adama Orzechowskiego, Mai Kleczewskiej, Pawła Szkotaka, Michała Siegoczyńskiego, Janusza Wiśniewskiego czy Weroniki Szczawińskiej.

Teatr Powszechny w Łodzi jest jednym z najchętniej odwiedzanych teatrów w Polsce – w 2019 roku zagrał 409 przedstawień i odwiedziło go ponad 130 000 osób.

Złote Medale Zasłużony Kulturze Gloria Artis otrzymali aktorzy:
Barbara Połomska – absolwentka Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Krakowie. Na dużym ekranie zadebiutowała jeszcze w czasie studiów, występując w filmach ,,Opowieść atlantycka" w reżyserii Wandy Jakubowskiej i "Godzina nadziei" w reżyserii Jana Rybkowskiego. Na planie tego drugiego, w 1953 roku, spotkała się z ówczesną dyrektor łódzkiego Teatru Powszechnego – Jadwigą Chojnacką, która zaproponowała jej angaż w kierowanym przez siebie zespole. Na scenie Powszechnego zadebiutowała w 1957 roku rolą Elizy w ,,Pigmalionie" George'a Bernarda Shawa. Wielkim sukcesem była także jej rola Elizy w ,,My Fair Lady" w reżyserii Romana Sykały. Spektakl ten na scenie Teatru Powszechnego został zagrany ponad sto razy. Kilkadziesiąt ról stworzonych na deskach Teatru Powszechnego w Łodzi przysporzyło Barbarze Połomskiej ogromną sympatię oraz uznanie publiczności i krytyki. Była niekwestionowaną gwiazdą kina lat 60. i 70. Krytyka określała ją mianem „ambasadorką polskiego filmu" oraz „polską Brigitte Bardot". Gazety z dumą donosiły o międzynarodowych sukcesach aktorki. Barbara Połomska jest artystką wszechstronną. Zagrała w kilkudziesięciu filmach i serialach telewizyjnych m.in.: ,,w Skarbie kapitana Martensa" w reżyserii Jerzego Passendorfera, ,,Eroice" w reżyserii Andrzeja Munka, ,,Ósmym dniu tygodnia" w reżyserii Aleksandra Forda, ,,Inspekcji pana Anatola" w reżyserii Jana Rybkowskiego, ,,Zezowatym szczęściu" w reżyserii Andrzeja Munka, ,,Matce królów" w reżyserii Janusza Zaorskiego czy ,,Dziejach mistrza Twardowskiego" w reżyserii Krzysztofa Gradowskiego. Jednak mimo sukcesów w filmie pozostała wierna teatrowi i Łodzi. stworzyła kilkadziesiąt niezapomnianych ról, m.in. w spektaklach: ,,Królewna Śnieżka i siedmiu krasnoludków" w reżyserii Zbigniewa Jabłońskiego, ,,Pigmalionie" w reżyserii Jadwigi Chojnackiej, ,,Śluby panieńskie" w reżyserii Kazimierza Biernackiego, ,,Królowa przedmieścia" w reżyserii Zbigniewa Koczanowicza, ,,Archaniołowie nie grają w bilard" w reżyserii Romana Sykały, ,,Szkoła obmowy" w reżyserii Jerzego Waldena, ,,Czarowna noc" w reżyserii Józefa Wyszomirskiego, ,,Białowłosa" w reżyserii Danuty Baduszkowej, ,,Lizystrata" w reżyserii Romana Sykały, ,,Ich czworo" w reżyserii Mirosława Szonerta, ,,Wielki człowiek do małych interesów" w reżyserii Henryka Szletyńskiego, ,,Turoń" w reżyserii Romana Kłosowskiego, ,,Szwejk" w reżyserii Janusza Zaorskiego, ,,Biedermann i podpalacze" w reżyserii Lidii Zamkow, ,,Igraszki z diabłem" w reżyserii Józefa Grudy, ,,Marsz Polonia" w reżyserii Jacka Głomba, ,,Wytwórnia piosenek" w reżyserii Macieja Wojtyszki i ,,Brancz" w reżyserii Michała Siegoczyńskiego. Do dziś jest aktywna zawodowo, współpracuje z twórcami reprezentującymi różne pokolenia i często bardzo odmienne estetyki. Uwielbiana i ceniona nie tylko przez kolejne pokolenia widzów, ale również aktorów i artystów, z którymi współpracuje. Swoją obecnością w zespole Teatru Powszechnego sprawia, że jest on przestrzenią wymiany międzypokoleniowych doświadczeń. Dla młodszych kolegów, zwłaszcza świeżo upieczonych absolwentów szkół teatralnych, jest nie tylko mentorką, ale i skarbnicą wiedzy o kulisach teatru, którą chętnie się z nimi dzieli. Od września 2020 ma swoją Gwiazdę w Łódzkiej Alei Gwiazd (ufundował ją Teatr Powszechny w Łodzi).

Michał Szewczyk – absolwent Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej im. Leona Schillera w Łodzi. Od 1958 roku na stałe związany z Teatrem Powszechnym w Łodzi, gdzie debiutował w spektaklu ,,Pamiętnik Anny Frank" w reżyserii Zbigniewa Koczanowicza. Mimo iż upominało się o niego kino i telewizja (zagrał m.in. w filmach: ,,Król Maciuś I" w reżyserii Wandy Jakubowskiej, ,,Eroice" w reżyserii Andrzeja Munka, ,,Pan Anatol szuka miliona" w reżyserii Jana Rybkowskiego, ,,Historia żółtej ciżemki" w reżyserii Sylwestra Chęcińskiego, ,,Zamach" w reżyserii Jerzego Passendorfera, ,,Dziś w nocy umrze miasto" w reżyserii Jana Rybkowskiego, ,,Zabijcie czarną owcę" w reżyserii Jerzego Passendorfera, ,,O dwóch takich, co ukradli księżyc" w reżyserii Jana Batorego, ,,Prawo i pięść" w reżyserii Jerzego Hoffmana i Edwarda Skórzewskiego, ,,Woronowicz. Wolność jest w nas" w reżyserii Rafała Wieczyńskiego oraz serialach: ,,Stawka większa niż życie", ,,Dom", ,,Pan Samochodzik i templariusze", ,,Klan", ,,Na Wspólnej", ,,Komisarz Alex", ,,Sprawa na dziś", ,,Lekarze" oraz ,,Na dobre i na złe") pozostał wierny Łodzi i Teatrowi Powszechnemu. Stworzył tu ponad 125 ról m.in.: w ,,Błękitnym patrolu" w reżyserii Romana Sykały, ,,Domu otwartym" w reżyserii Romana Sykały, ,,My Fair Lady" w reżyserii Romana Sykały, ,,Boso, ale w ostrogach" w reżyserii Romana Sykały, ,,Klubie Pickwicka" w reżyserii Jana Bratkowskiego, ,,Wielkim człowieku do małych interesów" w reżyserii Henryka Szeletyńskiego, ,,Matce Courage" w reżyserii Jerzego Hoffmanna, ,,Turoniu" w reżyserii Romana Kłosowskiego, ,,Szwejku" w reżyserii Janusza Zaorskiego, ,,Słoniu" w reżyserii Andrzeja Kondratiuka, ,,Biedermannie i podpalaczach" w reżyserii Lidii Zamkow, ,,Igraszkach z diabłem" w reżyserii Józefa Grudy, ,,Śpiewniku domowym" w reżyserii Adama Hanuszkiewicza, ,,Balu manekinów" w reżyserii Jana Buchwalda, ,,Balladynie" w reżyserii Wojciecha Adamczyka, ,,Damach i huzarach" w reżyserii Agnieszki Glińskiej, ,,Pięknej Lucyndzie" i w reżyserii Eugeniusza Korina, ,,Miasteczku, w którym czas się zatrzymał" w reżyserii Małgorzaty Bogajewskiej, ,,Wytwórni piosenek" w reżyserii Maciej Wojtyszki i ,,Mayday 2" w reżyserii Marcina Sławińskiego. Niezwykły profesjonalista, dbający o każdy detal budowanej roli. Cały czas aktywny zawodowo, reprezentuje typ aktora charakterystycznego, co nie ogranicza jego emploi. Charyzmatyczny, jest nie tylko prawdziwą osobowością, ale i barwną postacią życia kulturalnego Łodzi. Ma wierne grono oddanych widzów, dla których cały czas występuje. Uwielbiany i ceniony nie tylko przez widzów, ale także kolejne pokolenia artystów, z którymi współpracuje. Przez lata był wykładowcą akademickim w Łódzkiej Szkole Filmowej. We wrześniu 2020 odsłonięta została Gwiazda Michała Szewczyka w Łódzkiej Alei Gwiazd. Fundatorem Gwiazdy był Teatr Powszechny w Łodzi.

Brązowe Medale Zasłużony Kulturze Gloria Artis otrzymali aktorzy (w kolejności alfabetycznej):
Andrzej Jakubas – ukończył PWST w Krakowie, Filia we Wrocławiu. Występował w Teatrze Dramatycznym w Legnicy, Teatrze Ziemi Pomorskiej w Grudziądzu, Teatrze Polskim w Bydgoszczy, Teatrze im. Kochanowskiego w Radomiu, Teatrze Studyjnym w Łodzi. Z Teatrem Powszechnym w Łodzi związany jest od 1991 roku. Zadebiutował tu rolą Karola w sztuce Michała Bałuckiego „Ciężkie czasy" w reżyserii Jerzego Schejbala. Przez dwadzieścia dziewięć lat stworzył w Powszechnym kilkadziesiąt ról, m.in.: w „Love story" w reżyserii Artura Hofmana, „Antygonie" w reżyserii Macieja Korwina, „Zemście" w reżyserii Jerzego Hutka, „Forsa to nie wszystko", „Burzy w teatrze Gogo" w reżyserii Macieja Korwina, „Małym Księciu" w reżyserii Cezarego Domagały, „Rozmowach z katem" w reżyserii Rafała Sabary, „Balladynie" w reżyserii Wojciecha Adamczyka, „Naszym mieście" w reżyserii Wojciecha Adamczyka, „Szalonych nożyczkach" w reżyserii Marcina Sławińskiego, „Ferdydurke, czyli klucz od trzydziestych drzwi" w reżyserii Waldemara Śmigasiewicza, „Pięknej Lucyndzie" w reżyserii Eugeniusza Korina, „Testosteronie" w reżyserii Norberta Rakowskiego, „Dziełach wszystkich Szekspira" (w nieco skróconej wersji) w reżyserii Włodzimierza Kaczkowskiego, „Zabawie w życie" w reżyserii Williama Halla, „39 stopni" w reżyserii Jarosława Stańka i Jana Jerzego Połońskiego, „Marszu Polonia" w reżyserii Jacka Głomba, „Szkole żon" w reżyserii Janusza Wiśniewskiego i „Mayday 2" w reżyserii Marcina Sławińskiego. Wziął udział w kilkunastu premierach unikatowego na skalę europejską projektu Teatru Powszechnego „Teatr dla niewidomych i słabo widzących. Andrzej Jakubas jest również twórcą wszystkich warsztatów towarzyszących autorskiemu cyklowi edukacyjnemu „Dziecko w sytuacji". W Teatrze Powszechnym od lat realizuje program Edukacji teatralnej i współpracuje z ramienia Teatru z licznymi szkołami i instytucjami, prowadząc warsztaty teatralne i biorąc udział w zajęciach w zakresie edukacji kulturalnej (zarówno w wymiarze praktycznym jak i teoretycznym). Przez lata pełnił również funkcję Kierownika Działu Promocji w Teatrze Powszechnym w Łodzi, a obecnie jest Rzecznikiem prasowym.

Barbara Lauks – ukończyła PWST w Krakowie, Filia we Wrocławiu. Z Teatrem Powszechnym w Łodzi związania od 1991 roku. Stworzyła tu kilkadziesiąt ról m.in. w spektaklach: „Burza w Teatrze Gogo" w reżyserii Macieja Korwina, „Tutam" w reżyserii Jacka Orłowskiego, „Miłość i gniew" w reżyserii Jerzego Schejbala, „Ania z Zielonego Wzgórza" w reżyserii Macieja Korwina, „Okno na parlament" w reżyserii Marcina Sławińskiego, „Przyszedł mężczyzna do kobiety"w reżyserii i Jacka Orłowskiego, „Nasze miasto" w reżyserii Wojciecha Adamczyka, „W małym dworku" w reżyserii Rafała Sabary, „Moralność pani Dulskiej" w reżyserii Agnieszki Glińskiej, „Królik królik" w reżyserii Eugeniusza Korina, „Damy i huzary" w reżyserii Agnieszki Glińskiej, „Lament" w reżyserii Tomasza Mana, „Jeszcze jeden do puli?!" w reżyserii Tomasza Dutkiewicza, „Imieniny" w reżyserii Marcina Sławińskiego, „Next-ex" w reżyserii Justyny Celedy, „Życie" w reżyserii Pawła Aignera, „Mayday 2" reżyserii Marcina Sławińskiego, „Dobre rzeczy" w reżyserii Justyny Celedy, „Szkoła żon" w reżyserii Janusza Wiśniewskiego, „Wszystko w rodzinie" w reżyserii Giovanny'ego Castellanosa i „Taniec albatrosa" w reżyserii Marcina Sławińskiego. Aktorka o znakomitym „uchu do komedii", kolejnymi rolami zaskarbiająca sobie przychylność widzów. Ogromnie lubiana za swój temperament i sceniczne emploi. Nawet drobnymi epizodami przykuwa uwagę widzów. Współpracując z kilkoma teatrami w kraju (m.in.: z Teatrem Studio w Warszawie, Teatrem im. J. Kochanowskiego w Opolu, Lubuskim Teatrem im. L. Kruczkowskiego w Zielonej Górze, Studio Wizji i Ruchu – Teatr Pantomimy w Lublinie) doskonaliła swój zawodowy warsztat i poszerzała zakres proponowanych ról.

Piotr Lauks – ukończył PWST w Krakowie, Filia we Wrocławiu. Na początku kariery pracował w Teatrze Lalek we Wrocławiu i Opolu, później w Teatrze Dramatycznym im. J. Szaniawskiego w Płocku, w Lubuskim Teatrze im. Leona Kruczkowskiego w Zielonej Górze i Teatrze im. Jana Kochanowskiego w Opolu. Jednak od 1991 roku na stałe związał swoją drogę zawodową z Teatrem Powszechnym w Łodzi. Stworzył tu kilkadziesiąt ról m.in. w spektaklach: „Forsa to nie wszystko" w reżyserii Marka Sikory, „Hej, to jeszcze nie koniec" w reż. Piotra Kozłowskiego, „O co biega?" w reżyserii Marcina Sławińskiego, „Zemsta" w reżyserii Marcina Sławińskiego, „Ferdydurke" w reżyserii Waldemara Śmigasiewicza, „Sztuka" w reżyserii Rafała Sabary, „Szatan z siódmej klasy" w reżyserii Józefa Skwarka, „Piękna Lucynda" w reżyserii Eugeniusza Korina, „Kiedy kota nie ma ..." w reżyserii Wojciecha Adamczyka, „Szalone nożyczki" w reżyserii Marcina Sławińskiego", „Opowieść o zwyczajnym szaleństwie" w reżyserii Waldemara Śmigasiewicza, „Miasteczko, w którym czas się zatrzymał" w reżyserii Małgorzaty Bogajewskiej, „Testosteron" w reżyserii Norberta Rakowskiego, „Zabawa w życie" w reżyserii Williama Halla, „Imieniny" w reżyserii Marcina Sławińskiego, „Plotka" w reżyserii Norberta Rakowskiego, „Psychoterapolityka" w reżyserii Marcina Sławińskiego, „Roszada" w reżyserii Macieja Wojtyszki, „Kolacja dla głupca" w reżyserii Pawła Aignera, „Letnisko" w reżyserii Bartosza Zaczykiewicza, „Kochanowo i okolice" w reżyserii Aldony Figury, „Mayday 2" w reżyserii Marcina Sławińskiego, „Tango Łódź" w reżyserii Adama Orzechowskiego, „Wszystko w rodzinie" w reżyserii Giovanny'ego Castellanosa i „Wykapany zięć" w reżyserii Pawła Szkotaka. Aktor charakterystyczny o znakomitym wyczuciu komedii. Na szczególne uznanie zasługują wyjątkowe predyspozycje Piotra Lauksa do tego gatunku oraz kunszt, z jakim realizuje kolejne role komediowe, przyczyniając się do prezentacji szerokiego spektrum gatunku.

Artur Majewski – absolwent Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Krakowie. W roku 1985 związał się z Teatrem Powszechnym w Łodzi. Stworzył tu kilkadziesiąt ról, m.in. w spektaklach: „Wesoła bajka o smutnej ..." w reżyserii Mirosława Szonerta, „Kram z piosenkami" w reżyserii Mirosława Szonerta, „Trzy siostry" w reżyserii Adama Hanuszkiewicza, „Mały Książę" w reżyserii Cezarego Domagały, „Obiecanki cacanki" w reżyserii Wojciecha Adamczyka, „Szalonych nożyczkach" w reżyserii Marcina Sławińskiego, „Skąpiec" w reżyserii Artura Tyszkiewicza, „Balladynie" w reżyserii Wojciecha Adamczyka, „Miasteczko, w którym czas się zatrzymał" w reżyserii Małgorzaty Bogajewskiej, „Zabawie w życie" w reżyserii Williama Halla, „Życie" w reżyserii Pawła Aignera, „Marsz Polonia" w reżyserii Jacka Głomba, „Spiski" w reżyserii Jerzego Jana Połońskiego i Jarosława Stańka, „Wytwórnia piosenek" w reżyserii Macieja Wojtyszko i Adama Wojtyszko, „Vladimir" w reżyserii Kuby Zubrzyckiego, „Wszystko w rodzinie" w reżyserii Giovanny'ego Castellanosa, „Wykapany zięć" w reżyserii Pawła Szkotaka i "Najpierw kochaj, potem strzelaj" w reżyserii Michała Siegoczyńskiego. Wystąpił również w kilku premierach autorskiego projektu dyrektor Ewy Pilawskiej – Teatr dla niewidomych i słabo widzących. Artur Majewski nie boi się teatralnych eksperymentów, również tych, które proponują młodzi reżyserzy. I z równym zaangażowaniem i profesjonalizmem podchodzi do każdej kolejnej roli. Podejmuje stawiane przed nim wyzwania związane z pracą nad nowymi językiem teatralnym podczas realizacji prapremierowych spektakli najnowszej dramaturgii. Włącza się także w prowadzoną przez Teatr zajęcia w ramach Edukacji teatralnej, był pomysłodawcą realizowanego w Teatrze Powszechnym projektu „Moja-nasze ulubiona poezja".

Jan Wojciech Poradowski – absolwent Wydziału Aktorskiego Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej w Łodzi w roku 1983. Współpracował z Teatrem Dramatycznym w Elblągu, Teatrem Narodowym w Warszawie, Teatrem Nowym w Łodzi i Teatrem Muzycznym w Łodzi. Z Teatrem Powszechny w Łodzi związany w latach 1991-1994, a następnie od 1996 roku. Stworzył tu kilkadziesiąt ról, udowadniając, że jest aktorem wszechstronnym, równie dobrze odnajdującym się w repertuarze klasycznym, jak i komediowym, m.in. w spektaklach: „Czarodziejski flet" w reżyserii Janiny Niesobskiej i Macieja Korwina, „Okno na parlament" w reżyserii Marcina Sławińskiego, „O co biega?" w reżyserii Marcina Sławińskiego, „Obiecanki cacanki" w reżyserii Wojciecha Adamczyka, „Balladyna" w reżyserii Wojciecha Adamczyka, „Gracze" w reżyserii Jacka Orłowskiego, „Kocham Paryż" w reżyserii Jerzego Bielunasa, „Skąpiec" w reżyserii Artura Tyszkiewicza, „Piękna z Laguny" w reżyserii Wojciecha Adamczyka, „Czego nie widać" w reżyserii Eugeniusza Korina, „Zemsta" w reżyserii Marcina Sławińskiego, „Ferdydurke, czyli klucz od trzydziestych drzwi" w reżyserii Waldemara Śmigasiewicza, „Opowieści o zwyczajnym szaleństwie" w reżyserii Waldemara Śmigasiewicza, „Kolacja dla głupca" w reżyserii Pawła Aignera, „Bóg mordu" w reżyserii Katarzyny Kalwat, „Marsz Polonia" w reżyserii Jacka Głomba", „Życie" w reżyserii Pawła Aignera, „Szkoła żon" w reżyserii Janusza Wiśniewskiego, „Dryl" Wojciecha Bruszewskiego w reżyserii Marty Streker. W swojej pracy aktora wykorzystuje również talent wokalny, co z powodzeniem pozwoliło mu się odnaleźć w pracy przy spektaklach muzycznych. Aktor charakterystyczny, który niejednokrotnie udowodnił, że emploi nie ogranicza jego artystycznych możliwości. Profesjonalista dbający o każdy detal tworzonej przez siebie roli. Ceniony i lubiany przez widzów. Obecnie można go oglądać w jednej z najnowszych prapremier Teatru Powszechnego – „Wykapanym zięciu" w reżyserii Pawła Szkotaka.

Ewa Sonnenburg – absolwentka Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej w Łodzi. Już w czasie studiów wystąpiła w spektaklach: „Drugi pokój", „Ich czworo", „Szkoła żon", „Kartoteka", „Kto się boi Wirginii Wolf", „Fantazy", „Iwona księżniczka Burgunda", „Wesele", „Medea", „Miłość i gniew". Przez całe życie związana jest tylko z Teatrem Powszechnym w Łodzi (od 1982 roku). Równie dobrze czuje się w klasycznej komedii czy farsie, jak i sztukach wymagających od niej nadania postaciom rysu tragicznego. Wystąpiła m.in. w spektaklach: „Cud mniemany, czyli Krakowiacy i Górale" w reżyserii Mirosława Szonerta, „Iwona, księżniczka Burgunda" w reżyserii Macieja Z. Bordowicza, „Intryga i miłość" w reżyserii Macieja Korwina, „Kartoteka" w reżyserii Marka Glińskiego, „Pociągi pod specjalnym nadzorem" w reżyserii Mirosława Szonerta, „Pułapka na myszy" w reżyserii Józefa Słotwińskiego, „Piotruś Pan" w reżyserii Romy Kamińskiej, „Ania z Zielonego Wzgórza" w reżyserii Macieja Korwina, „Okno na parlament" w reżyserii Marcina Sławińskiego, „Obiecanki cacanki" w reżyserii Wojciecha Adamczyka, „O co biega?" w reżyserii Marcina Sławińskiego, „Balladyna" w reżyserii Wojciecha Adamczyka, „Kocham Paryż. Przeboje kabaretowe" w reżyserii Jerzego Bielunasa, „Skąpiec" w reżyserii Artura Tyszkiewicza, „Ferdydurke, czyli klucz od trzydziestych drzwi" w reżyserii Waldemara Śmigasiewicza, „Szatan z siódmej klasy" w reżyserii Józefa Skwarka, „Opowieści o zwyczajnym szaleństwie" w reżyserii Waldemara Śmigasiewicza, „Lekcje stepowania" w reżyserii Krystyny Jandy, „Samotne serca" w reżyserii Tomasza Dutkiewicza, „Bóg mordu" w reżyserii Katarzyny Kalwat, „Letnisko" w reżyserii Bartosza Zaczykiewicza, „Wytwórnia piosenek" w reżyserii Macieja Wojtyszko, Adama Wojtyszko. Z równym zaangażowaniem i otwartością podchodzi do każdej powierzonej jej roli. Nie boi się nowych wyzwań artystycznych, nawet kiedy oznacza to odejście daleko od jej emploi. Ogromną rolę w jej dorobku odgrywa również talent wokalny, który często wykorzystywała w swojej pracy. Obecnie można ją oglądać m.in. w „Wykapanym zięciu" w reżyserii Pawła Szkotaka.

Barbara Szcześniak – absolwentka Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej w Łodzi. Całą karierę artystyczną (czterdzieści pięć lat pracy zawodowej) związała tylko z Teatrem Powszechnym w Łodzi. W swoim dorobku ma zarówno role w sztukach klasycznych, współczesnej dramaturgii światowej, ale także najnowszych – wystawianych prapremierowo – polskich tekstach komediowych, m.in. w spektaklach: „Turoń" w reżyserii R. Kłosowskiego, „Kopciuch" w reżyserii Romana Kłosowskiego, „Ryszard III" w reżyserii Jerzego Hoffmanna, „Mecz" w reżyserii Janusza Kondratiuka, „Lot nad kukułczym gniazdem" w reżyserii Lidii Zamkow, „Kram z piosenkami" w reżyserii Mirosława Szonerta, „Krakowiacy i górale" w reżyserii Mirosława Szonerta, „Colas Breugnon" w reżyserii Tadeusza Junaka, „Dom Bernardy Alba" w reżyserii Adama Hanuszkiewicza, „Śpiewnik domowy" w reżyserii Adama Hanuszkiewicza, „Antygona" w reżyserii Macieja Korwina, „Forsa to nie wszystko" w reżyserii Mirosława Sikory, „Ania z Zielonego Wzgórza" w reżyserii Macieja Korwina, „Odbita sława" reż. Marcina Sławińskiego, „Damy i huzary" w reżyserii Agnieszki Glińskiej, „Piękna Lucynda" w reżyserii Eugeniusza Korina, „Królik, królik" w reżyserii Eugeniusza Korina, „Nasze miasto" w reżyserii Wojciecha Adamczyka, „Moralność Pani Dulskiej" w reżyserii Agnieszki Glińskiej, „Kocham Paryż" w reżyserii Jerzego Bielunasa, „Śluby panieńskie" w reżyserii Marcina Sławińskiego, „Napis" w reżyserii Waldemara Śmigasiewicza, „Lekcje stepowania" w reżyserii Krystyny Jandy, „Kochanowo i okolice" w reżyserii Aldony Figury, „Matka brata mojego syna" w reżyserii Adama Wojtyszko, „Wesela w domu" w reżyserii Katarzyny Raduszyńskiej, „Szkoła żon" w reżyserii Janusza Wiśniewskiego, „Dryl" w reżyserii Marty Streker, „Wszystko w rodzinie" w reżyserii Giovanny'ego Castellanosa i „Wykapany zięć" w reżyserii Pawła Szkotaka. Aktora wszechstronna, znakomicie odnajdująca się we wszystkich proponowanych jej gatunkach teatralnych, z powodzeniem współpracująca z reżyserami prezentujący często bardzo odmienne estetyki i język tetaralny. Jest również absolwentką szkoły muzycznej II stopnia, a wykształcenie muzycznie niejednokrotnie wykorzystywała w pracy zawodowej.

Odznaki honorowe "Zasłużony dla Kultury Polskiej" dla Zespołu Artystycznego (kolejność alfabetyczna):
Anna Maria Dolińska – absolwentka Kulturoznawstwa (specjalność: Teatrologia) na Uniwersytecie Łódzkim. Od 2006 roku zatrudniona w Dziale literackim na stanowisku sekretarza literackiego, a od 2009 roku pełni funkcję Kierownika Literackiego. Była redaktorem naczelnym łódzkiego oddziału „Forum Młodych Krytyków" – portalu Dziennik teatralny i publikowała teksty na łamach „Kroniki Miasta Łodzi" i miesięcznika „Teatr". Jest redaktorem wydanej przez Polskie Centrum Komedii „Antologii współczesnej polskiej komedii". W Teatrze Powszechnym koordynowała projekt „Czytania na małą scenę" oraz współpracowała przy realizacji projektów „Moja-nasza ulubiona poezja", cyklu kuratorskiego „Niepoważne media" oraz wydarzeń towarzyszących Międzynarodowemu Festiwalowi Sztuk Przyjemnych i Nieprzyjemnych. Jest sekretarzem organizowanego przez Polskie Centrum Komedii Teatru Powszechnego Ogólnopolskiego konkursu na wystawienie współczesnej polskiej komedii „Komediopisanie". Koordynowała organizację paneli dyskusyjnych poświęconych miejscu komedii we współczesnym świecie, a także warsztatów komediopisarskich prowadzonych przez Macieja Wojtyszkę, Juliusza Machulskiego i Michała Walczaka.

Karolina Łukaszewicz – absolwentka Wydziału Aktorskiego Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej im. Leona Schillera w Łodzi. Od ukończenia studiów związana jest z Teatrem Powszechnym w Łodzi. Współpracowała także z Teatrem KOMEDIA w Warszawie i Teatrem 77 w Łodzi, jednak od 1997 na stałe zatrudniona jest w naszym Teatrze. Zadebiutowała tu jeszcze w czasie studiów rolą Olgi w „Letnikach" Maxima Gorkiego w reżyserii Jacka Orłowskiego. Po ukończeniu łódzkiej szkoły zagrała rolę Elizy w „Skąpcu" Moliera w reżyserii Artura Tyszkiewicza, a potem rolę Zofii w „Damach i huzarach" Aleksandra Fredry w reżyserii Agnieszki Glińskiej i to ta ostatnia przesądziła o jej pozostaniu w zespole Teatru Powszechnego. Stworzyła tu kilkadziesiąt ról m.in. w spektaklach: „Piękna z laguny" w reżyserii Wojciecha Adamczyka, „Czego nie widać" w reżyserii Eugeniusza Korina, „Zemście" w reżyserii Marcina Sławińskiego, „Ferdydurke" w reżyserii Waldemara Śmigasiewicza, „Lamencie" w reżyserii Tomasza Mana, „Lekcjach stepowania" w reżyserii Krystyny Jandy, „Miasteczku, w którym czas się zatrzymał" w reżyserii Małgorzaty Bogajewskiej, „Boeing, Boeing" w reżyserii Giovanny'ego Castellanosa, „Branczu" w reżyserii Michała Siegoczyńskiego, „Ferragosto" w reżyserii Adama Orzechowskieg i "Najpierw kochaj, potem strzelaj" w reżyserii Michała Siegoczyńskiegoo. Z pełnym zaangażowaniem i profesjonalizmem włącza się we wszystkie projekty realizowane przez Teatr Powszechny w Łodzi. Wystąpiła w kilkunastu premierach Teatru dla niewidomych i słabo widzących, a także w sztuce „Dziewczyna jak ta" w ramach autorskiego edukacyjnego cyklu – „Dziecko w sytuacji". Współpracując z reżyserami reprezentującymi bardzo różną estetykę teatralną, udowodniła, że równie dobrze czuje się w klasycznej komedii czy farsie, jak i w eksperymentach teatralnych opartych na tworzonych w procesie pracy twórczej scenariuszach.

Alina Trybiło-Falana – od 1987 do 2016 roku zatrudniona była w Teatrze Powszechny w Łodzi na stanowisku inspicjenta/suflera, a w latach 1992 do 1997 r. również na stanowisku asystenta reżysera (obecnie na emeryturze). Przez dwadzieścia dziewięć lat odpowiadała za prawidłowy przebieg przedstawień, w newralgicznych momentach wspomagając także aktorów jako sufler. W Teatrze Powszechnym prowadziła osiemnaście różnych tytułów m.in. w reżyserii: Marka Sikory, Cezarego Domagały, Michała Pawlickiego, Eugeniusza Korina, Katarzyny Raduszyńskiej, Marcina Sławińskiego czy Wojciecha Adamczyka. Zawsze podchodziła do swojej pracy z ogromną dbałością, opanowaniem i zaangażowaniem. Koleżeńska i potrafiąca stworzyć dobrą atmosferę pracy, a także zachować zimną krew w trudnych sytuacjach, zapewniała aktorom komfort pracy i poczucie bezpieczeństwa. Przez blisko trzydzieści lat do jej obowiązków w Teatrze Powszechnym należało uczestniczenie w próbach, tworzenie egzemplarza inspicjenckiego scenariusza, niezbędnego zarówno w przygotowaniach do premiery, jak i dalszej eksploatacji spektaklu oraz kontakt wszystkich pracujących na scenie i poza nią zespołów podczas przebiegu spektaklu.

Małgorzata Urzędowska – ma za sobą czterdzieści trzy lata pracy zawodowej, z czego przeszło dwadzieścia trzy w Teatrze Powszechny w Łodzi na stanowisku inspicjenta/suflera. Jak mówi wielu jest w teatrze „ostatnią instancją", bo musi wiedzieć, co i kiedy ma się wydarzyć, pilnując prawidłowego przebiegu przedstawienia – zarówno na scenie, jak i poza nią. Odpowiada za pełną komunikację twórców spektaklu i współpracujących z nimi zespołów technicznych. Przez dwadzieścia trzy lata Małgorzata Urzędowska była inspicjentem/suflerem dziewięćdziesięciu różnych tytułów teatralnych w reżyserii m.in.: Jacka Głomba, Eugeniusza Korina, Krystyny Jandy, Pawła Szkotaka, Adama Orzechowskiego, Justyny Celedy, Małgorzaty Bogajewskiej, Marcina Sławińskiego, Pawła Aignera, Macieja Wojtyszki, Agnieszki Glińskiej i Wojciecha Adamczyka. Nuczyła tajników i specyfiki pracy w zawodzie inspicjenta/suflera wielu młodszych kolegów. Wyjątkowo lubiana, skromna, zawsze służy radą i doświadczeniem. Dla kolegów z zespołu jest ostoją spokoju i gwarantem, że każde przestawienie przebiegnie bez zarzutu.

Arkadiusz Wójcik - absolwent PWST w Krakowie, Filia we Wrocławiu. Z Teatrem Powszechnym w Łodzi współpracuje od 2010 roku. Zadebiutował rolą w sztuce Jarosława Jakubowskiego „Życie" w reżyserii Pawła Aignera. W 2013 roku wspólnie z Andrzejem Jakubasem wyreżyserował spektakl „Niezwykły dom Pana A., czyli skradzione dźwięki" w ramach autorskiego edukacyjnego cyklu „Dziecko w sytuacji". W Teatrze Powszechnym stworzył kilkadziesiąt ról m.in. w: „Kolacji dla głupca" w reżyserii Pawła Aignera, „Marszu Polonia" w reżyserii Jacka Głomba, „Tu-wimie" w reżyserii Jerzego Jana Połońskiego i Jarosława Stańka, „Artystach prowincjonalnych" w reżyserii Weroniki Szczawińskiej, „Mars: Odyseja" w reżyserii Pawła Miśkiewicza, „Wytwórni piosenek" w reżyserii Macieja Wojtyszki i Adama Wojtyszki, „Tangu Łódź" w reżyserii Adama Orzechowskiego i „Hannah Arendt: Ucieczka" w reżyserii Grzegorza Laszuka. Jest odtwórcą roli Nadii w komediowym serialu teatralnym Teatru Powszechnego, na który składają się „Pomoc domowa", „Żona potrzebna od zaraz" i „Manewry weselne". Aktywnie włącza się w projekty edukacyjne Teatru, prowadząc warsztaty teatralne oraz biorąc udział w autorskim projekcie edukacyjnym Teatru Powszechnego – „Dziecko w sytuacji". Od czterech sezonów prowadzi specjalne warsztaty z młodzieżą pozostającą pod opieką Stowarzyszenia MONAR – dla których zajęcia te stanowią formę rehabilitacji i powrotu do normalnego życia – oraz z seniorami z teatralnej grupy „Jesteśmy" działającej przy Teatrze.

Magda Zając – absolwentka PWST w Krakowie, Filia we Wrocławiu.. Z Teatrem Powszechnym w Łodzi związana od roku 2001. Zadebiutowała tu rolą Jennifer Frazer w spektaklu „Kiedy kota nie ma" B. Cooke'a i J. Mortimera w reżyserii Wojciecha Adamczyka. Publiczność mogła ją oglądać m.in. w „Pół żartem, pół sercem" Kena Ludwiga w reżyserii Marcina Sławińskiego, „Szatanie z siódmej klasy" Kornela Makuszyńskiego w reżyserii Józefa Skwarka, „Pięknej Lucyndzie" Mariana Hemara w reżyserii Eugeniusza Korina, „Opowieściach o zwyczajnym szaleństwie" Petra Zelenki w reżyserii Waldemara Śmigasiewicza, „Lekcjach stepowania" R. Harrisa w reżyserii Krystyny Jandy, „Marszu Polonia" Jerzego Pilcha w reżyserii Jacka Głomba, „Boeing, Boeing" Marca Camolettiego w reżyserii Giovanny'ego Castellanosa, czy „Ferragosto" Radosława Paczochy w reżyserii Adama Orzechowskiego. Zając jest utalentowaną aktorką, która znakomicie odnajduje się zarówno w rolach tragicznych (jak chociażby w stworzonej w „Ferragosto" roli Lidii Croce), jak i w farsach (m.in. w „Kiedy kota nie ma", „Boeing, Boeing" czy „Manewry weselne"). Niejednokrotnie udowodniła, że dobry aktor nawet w epizodzie potrafi zbudować pełnokrwistą, przykuwającą uwagę widzów postać.

Artur Zawadzki – absolwent PWST w Krakowie, Filia we Wrocławiu. Z Teatrem Powszechnym w Łodzi związany od 2005 roku. Zadebiutował tu rolą Albina w „Ślubach panieńskich" Aleksandra Fredry w reżyserii Marcina Sławińskiego. Przez przeszło piętnaście lat przygotował w naszym Teatrze kilkadziesiąt ról, m.in.: „Miasteczku, w którym czas się zatrzymał" w reżyserii Małgorzaty Bogajewskiej, „Pamiętajcie o ogrodach" w reżyserii Julii Wernio, „Plotce" w reżyserii Norberta Rakowskiego, „39 stopni" w reżyserii Jarosława Stańka i Jerzego Jana Połońskiego, „Kochanowie i okolicach" ziew reżyserii Aldony Figury,„Marszu Polonia" w reżyserii Jacka Głomba, „Spiskach" w reżyserii Jarosława Stańka i Jerzego Jana Połońskiego, „Boeing, Boeing" w reżyserii Giovanny'ego Castellanosa, „Uwolnić karpia" w reżyserii Krystyny Meissner, „Branczu" w reżyserii Michała Siegoczyńskiego,„Pomocy domowej" w reżyserii Jakuba Przebindowskiego, „Wszystko w rodzinie" w reżyserii Giovanny'ego Castellanosa, „Ferragosto" w reżyserii Adama Orzechowskiego i „Dotknąć pustki" w reżyserii Ewy Pilawskiej. Wystąpił również w premierach unikatowego na skalę europejską projektu „Teatr dla niewidomych i słabo widzących". Świetnie odnajduje się zarówno w komedii i farsie („Pomoc domowa", „Wszystko w rodzinie"), która skonstruowana jest niczym matematyczne równanie i wymaga od aktorów niebywałej precyzji, jak i w rolach bardziej tragicznych („Ferragosto" czy „Dotknąć pustki"), wymagających od aktora odkrycia najgłębszych emocji postaci i pogłębienia jej psychologii.

Beata Ziejka – urodzona w 1972 roku. Absolwentka Wydziału Aktorskiego PWST w Warszawie. Współpracowała z Teatrem Montownia, Teatrem Powszechnym w Warszawie, Teatrem Ochota w Warszawie, Teatrem Studio w Warszawie, Teatrem Stara Prochownia w Warszawie, Teatrem Ludowym w Krakowie i Teatrem Powszechnym w Radomiu. Od 2006 roku związana z Teatrem Powszechnym w Łodzi. Stworzyła tu kilkadziesiąt ról m.in. w sztukach: ,,Roszada" Pawła Mossakowskiego w reżyserii Macieja Wojtyszki i Pawła Aignera, ,,Napis" Geralda Sibleyrasa w reżyserii Waldemara Śmigasiewicza ,,Imieniny" Marka Modzelewskiego w reżyserii Marcina Sławińskiego, ,,Szalone nożyczki" Paula Portnera w reżyserii Marcina Sławińskiego, „Boeing, Boeing" Marca Camolettiego w reżyserii Giovanny'ego Castellanosa, „Podróż Zimowa" Elfriede Jelinek w reżyserii Mai Kleczewskiej, ,,Mayday 2" Raya Cooneya w reżyserii Marcina Sławińskiego, „Życie" Jarosława Jakubowskiego w reżyserii Pawła Aignera, ,,Kolacja dla głupca" Francisa Vebera w reżyserii Pawła Aignera, „Wytwórnia piosenek" Macieja Karpińskiego i Macieja Wojtyszki w reżyserii Macieja Wojtyszki i Adama Wojtyszki, „Boeing, Boeing" Marca Camolettiego w reżyserii Giovanny'ego Castellanosa, „Tango Łódź" Radosława Paczochy w reżyserii Adama Orzechowskiego, „Wszystko w rodzinie" Raya Cooneya w reżyserii Giovanny'ego Castellanosa, „Wykapany zięć" Krzysztofa Kędziory w reżyserii Pawła Szkotaka oraz „Najpierw kochaj potem strzelaj" w reżyserii Michała Siegoczyńskiego. Beata Ziejka ma w swoim dorobku również udział w filmach i serialach telewizyjnych m.in.: ,, Sława i chwała" w reżyserii Kazimierza Kutza, „Układ Warszawski" w reżyserii Kasi Adamik. Na stałe współpracuje również z Teatrem Polskiego Radia i od kilku lat wciela się w postać Dzidki Żarczyńskiej w powieści radiowej ,,W Jezioranach".

Odznaki honorowe "Zasłużony dla Kultury Polskiej" dla Zespołu Technicznego oraz Administracyjnego (kolejność alfabetyczna):
Krzysztof Drozdowski – przeszło trzydzieści pięć z trzydziestu ośmiu lat zawodowej kariery związany jest z Teatrem Powszechny w Łodzi, gdzie zatrudniony jest na stanowisku: rzemieślnik teatralny – modelator. Kiedyś w teatrach zatrudniane były całe zespoły rzemieślników. Dziś większość pracowni została zlikwidowana, a dekoracje i kostiumy zamawia się w pracowniach zewnętrznych i u podwykonawców. Nie sposób jednak całkowicie zrezygnować z doświadczenia i pracy osób, które od lat odpowiadają za przygotowanie scenografii oraz rekwizytów. Pan Drozdowski samodzielnie przygotowuje proste mechanizmy sceniczne i rekwizyty, a także odpowiada za konserwacje i naprawy wykorzystywanych na bieżąco scenografii. Regularnie prowadzi kontrolę ich stanu technicznego, wykonuje również prace malarskie i naprawcze w budynku Teatru, dbając o jego wizerunek. To dzięki jego profesjonalizmowi i dbałość z jaką podchodzi do wykonywanej pracy, możliwe jest regularne eksploatowanie scenografii i rekwizytów. Jest jednym z tych, którzy nie wychodzą do oklasków, jednak ogrywają istotną rolę w funkcjonowaniu teatru, dbające o jego budynek, przygotowywanie i konserwacje sprzętów, które każdego wieczora podziwiamy na scenie i poza nią.

Edward Kołtek – Związany z teatrem od niemal czterdziestu lat. Od przeszło dziesięciu lat pracuje w Teatrze Powszechnym w Łodzi na stanowisku Kierownika Działu Technicznego. Wcześniej współpracował m.in. z Teatrem Nowym w Łodzi. Do jego obowiązków należy nadzór prac działu technicznego, odpowiadającego za odpowiednie przygotowanie i eksploatację spektakli od strony technicznej, a także pracę garderobianych, charakteryzatorek i magazyniera, odpowiadającego za magazyn archiwalnych kostiumów i rekwizytów. Jest również odpowiedzialny za przygotowanie scenografii – od momentu złożenia jej projektu przez scenografa i zaakceptowaniem go przez dyrektora Teatru do momentu jej montażu na scenie. Odpowiada za kontakt z podwykonawcami zewnętrznymi, z usług, których korzysta Teatr oraz nadzór nad zgodnością jej realizacji ze złożonym projektem oraz jakością jej wykonania. Dba także o stan techniczny scenografii, kostiumów i rekwizytów oraz zleca ich ewentualnych naprawy w trakcie ich eksploatacji. Przygotowuje ridery techniczne spektakli Teatru Powszechnego i nadzoruje adaptację ich scenografii do prezentacji poza jego siedzibą. Jest prawdziwym „człowiekiem teatru", dla którego praca w instytucji kultury nie ma tajemnic.

Andrzej Kowalski – od przeszło 26 lat pracuje w Teatrze Powszechnym w Łodzi, ale z Powszechnym związany jest od dziecka. W dziale technicznym pracowali jego dziadkowie, potem tata i ciotka. Jak sam mówi, Powszechny to „całe jego życie". Teraz sam może pochwalić się trzecią dekadą pracy tutaj. Zaczynał od stanowiska montażysty, potem był brygadierem sceny, a dziś jest Zastępcą Kierownika Działu Technicznego. Zna Teatr jak chyba nikt inny. Prawdziwy „człowiek teatru", który związany jest z tym miejscem całym sercem. Sumienny i zaangażowany, z pełnym profesjonalizmem podchodzi do wszystkich powierzonych mu zadań. Koleżeński i oddany pracy. Wraz z Kierownikiem technicznym dba o funkcjonowanie działu technicznego i współpracujących z nim firm zewnętrznych. Odpowiada również za zaopatrzenie i prowadzenie archiwum technicznego Teatru, gromadzącego zapisy i dokumentację techniczną spektakli. Wspiera Kierownika technicznego w nadzorowaniu pracy działu, poszczególnych pracowni i pracowników oraz organizacji codziennego funkcjonowania Teatru.

Małgorzata Myszkowska – od dwudziestu pięciu lat, czyli od początku swojej drogi zawodowej, związana jest z Teatrem Powszechnym w Łodzi. Obecnie jest kierownikiem Działu Sprzedaży i Obsługi Widzów jednak przez wiele lat pracowała w kasie Teatru, dzięki czemu znana jest niemal wszystkim kupującym bilety na spektakle naszego Teatru. Na co dzień pozostaje w bezpośrednim kontakcie z widzami. Dział Sprzedaży i Obsługi Widzów, którym kieruje, to jeden z kluczowych działów Teatru oraz główna forma łączności Teatru z widzami. To w nim publiczność uzyskuje informację na temat repertuaru Teatru, bieżących wydarzeń, tematyki spektakli oraz indywidualnej oferty adresowanej do konkretnych grup odbiorców. Do jej obowiązków należy rezerwacja i sprzedaż biletów, współpraca z kolporterami, ale również nadzór nad pracą bileterów i bileterek. Koordynuje zatem pracą newralgicznego działu, pozostając w bezpośrednim kontakcie z widzami. Z dużą empatią i zrozumieniem podchodzi do ich potrzeb, a w trudnych sytuacjach potrafi zachować zimną krew. Z pełnym profesjonalizmem podchodzi do realizacji powierzonych jej zadań, identyfikując się z Teatrem Powszechnym i wszystkimi jego projektami, a jej zawodowa aktywność i zaangażowanie wykraczają daleko poza zakres obowiązków.

Andrzej Otomański – w Teatrze Powszechnym w Łodzi zatrudniony od blisko dwudziestu ośmiu lat na stanowisku rzemieślnika teatralnego – akustyka. Do jego obowiązków należy nagłaśnianie prób, spektakli i wszystkich wydarzeń w Teatrze oraz ich obsługa akustyczna, a także przygotowanie – w uzgodnieniu z reżyserem i w bezpośrednim kontakcie ze scenografem – efektów muzycznych, akustycznych i wizualnych (wideo, realizacja projekcji) przedstawień. Odpowiada za ustawienie i obsługę sprzętu nagłośnieniowego, pozwalającego na odpowiednie przekazanie widzom sfery dźwiękowej przedstawienia, przygotowywanie odsłuchów, nagrywanie komunikatów oraz zapis i archiwizację spektakli, a także prowadzenie archiwum nagrań i multimediów oraz taśmoteki. Z pełnym zaangażowaniem podchodzi do swojej pracy, dbając o każdy szczegół. Jeden z ludzi cienia, który nie wychodzi do oklasków po przedstawieniu, ale bez którego pracy premiera ani kolejne przedstawienia nie mogłaby się odbyć.

Andrzej Rybicki – w Teatrze Powszechny w Łodzi zatrudniony jest od 1996 roku na stanowisku montażysty. Dwadzieścia cztery lata pracy na tym stanowisku zapewnia mu ogromne doświadczenia praktyczne, pozwalające na profesjonalne prowadzenie prac w Dziale Technicznym. Do jego obowiązków należy: przygotowywanie, załadunek/rozładunek, montaż/demontaż, obsługa sceny podczas spektakli oraz innych wydarzeń organizowanych przez Teatr Powszechny, przygotowywanie i obsługa od strony technicznej prób, zarówno na etapie produkcji, jak i eksploatacji przedstawień, a także nadzór nad sprzętem i wyposażeniem Teatru, jego konserwacja i wykonywanie drobnych prac naprawczych uszkodzonych elementów scenografii. Odpowiada za sprawną zmianę scenografii na scenie i przygotowanie jej każdego dnia do prezentacji kolejnych tytułów, co pozwala na właściwe funkcjonowanie Teatru. Jest jednym z „ludzi cienia", których widzowie nie mają okazji spotkać, a jednak jego wkład w codzienną pracę Teatru jest nie do przecenienia.

Miłosz Słota – absolwent Katedry Historii Sztuki Uniwersytetu Łódzkiego i autor tekstów poświęconych sztuce współczesnej i nowoczesnej oraz recenzji publikowanych m.in.: w „Formacie", „Obiegu", „Biuletynie Historii Sztuki", „Magazynie Sztuki", „TECHNE/TEXNH", „Reymont.pl", „Kalejdoskopie Kulturalnym Reymont", „Ecclesia". W Teatrze Powszechnym w Łodzi zatrudniony jest na stanowisku Koordynatora ds. Marketingu i Sprzedaży. Jako koordynator dwóch działów (Promocji i Reklamy oraz Sprzedaży i Obsługi Widzów) odpowiada za funkcjonowanie newralgicznych działów w strukturze administracyjnej teatru, mających nieodzowny wpływ na wizerunek instytucji, a co za tym idzie jej wymierne wyniki. Od momentu powołania stanowiska Koordynatora widoczne jest wyraźne usprawnienie działań wewnątrz Teatru, ale co najistotniejsze, wyraźny i stały wzrost wyników w zakresie docierania do widza i upowszechniania marki Teatru w świadomości widzów. Pojawienie się w zespole Teatru Powszechnego Miłosza Słoty pozwoliło nam spojrzeć na teatr z nowego punktu widzenia i usytuować go jeszcze pełniej w obrębie przemian zachodzących w sztuce w współczesnej.

Nagrody Dyrektora Teatru Powszechnego w Łodzi (kolejność alfabetyczna):

Piotr Dygas - w Teatrze Powszechnym w Łodzi zatrudniony od 2002 roku na stanowisku oświetleniowca. Oświetlenie to bardzo ważny element dzieła teatralnego. Możne je oceniać na kilku poziomach: od funkcji czysto użytkowej (eksponowanie aktorów czy dekoracji) po tworzenie klimatu spektaklu i elementów scenicznej przestrzeni. Światło pozwala na wydobycie oczom poszczególnych elementów lub fragmentów sceny, ale również – a może przede wszystkim – tworzy przed nim świat przedstawienia, organizuje sceniczny czas i buduje nastrój. Do obowiązków Piotra Dygasa należy realizacja na etapie prób założeń dotyczących przestrzeni wizualnej spektaklu przygotowanych przez reżysera i scenografa, obsługa oświetleniowa prób i przedstawień oraz przygotowanie oprawy świetlnej powierzonych mu wydarzeń teatralnych.

Tamara Fligiel – przeszło trzydzieści sześć lat związana jest z Teatrem Powszechny w Łodzi, gdzie zatrudniona jest na stanowisku garderobianej. Odpowiada za przygotowanie kostiumów i rekwizytów przed każdą prezentacją. Dba o kostiumy, by były gotowe do użycia przed każdym przedstawieniem, a w razie jakichkolwiek uszkodzeń wykonuje drobne prace naprawcze i krawieckie. Pomaga aktorom w przebiórkach w trakcie spektaklu. Z zewnątrz może się to wydawać proste, ale by przebiórki przebiegały sprawnie i niepostrzeżenie dla widza, musi znakomicie znać teatr i wiedzieć, jak pozostać niezauważoną dla widzów. W trakcie spektaklu nie ma bowiem czasu na szukanie elementów kostiumu czy rekwizytów, a nie można dopuścić do tego, by aktor wyszedł na scenę nie będąc w pełni przygotowany i w kostiumie nie będącym realizacją wizji scenografa i kostiumografa. I choć na co dzień zwykle nie zastanawiamy się nad tym, jak ważną rolę w prawidłowym funkcjonowaniu Teatru ogrywają „ludzie cienia" tacy jak Pani Fligiel, to właśnie m.in. na jej profesjonalizmie, dbałości i sumienności opiera się każdego wieczór prawidłowe wystawienie spektaklu i poczucie bezpieczeństwa aktorów.

Jakub Kotyński – absolwent PWST w Krakowie i Narodowego Konserwatorium Sztuki Dramatycznej w Paryżu/Conservatoire National Superieur d'Art Dramatique. Współpracował z Narodowym Starym Teatrem im. Heleny Modrzejewskiej w Krakowie, Teatrem STU w Krakowie, Teatrem Polskim we Wrocławiu, Teatrem im. Heleny Modrzejewskiej w Legnicy, Teatrem Łaźnia Nowa w Krakowie, Teatrem Studio im. Stanisława Witkiewicza w Warszawie. Z Teatrem Powszechnym w Łodzi związany od 2012 roku. Zadebiutował tu rolą Pisarza w „Marszu Polonia" Jerzego Pilcha w reżyserii Jacka Głomba. Przez kolejne sezony stworzył w Powszechnym kilkanaście ról m.in. w „Spiskach" Wojciecha Kuczoka w reżyserii Jerzego Jana Połońskiego i Jarosława Stańka, „Artystach prowincjonalnych" Agnieszki Jakimiak w reżyserii Weroniki Szczawińskiej, „Hotelu Minister" Raya Cooneya w reżyserii Giovanny'ego Castellanosa, „Szalonych nożyczkach" Paula Pörtnera w reżyserii Marcina Sławińskiego, „Marsie: Odysei" Damiana Dąbka w reżyserii Pawła Miśkiewicza, „Żonie potrzebnej od zaraz" Edwarda Taylora w reżyserii Jakuba Przebindowskiego, „Arcydziele na śmietniku" Stephena Sachsa w reżyserii Justyny Celedy, „lovebooku" Michała Siegoczyńskiego w reżyserii Michała Siegoczyńskiego, „Wykapanym zięciu" Krzysztofa Kędziory w reżyserii Pawła Szkotaka i „Najpierw kochaj, potem strzelaj" w reżyserii Michała Siegoczyńskiego. W swoim dorobku ma również role w serialach telewizyjnych i filmach fabularnych: „Sierpniowe niebo. 63 dni chwały" w reżyserii Ireneusza Dobrowolskiego, „Marie Curie" w reżyserii Marie Noëlle, „Najlepszy" w reżyserii Łukasza Palkowskiego, „The Song Of Names" w reżyserii François Girard, „Matka" w reżyserii Piotra Gołębiowskiego. Za ten ostatni otrzymał tytuł Najlepszego Aktora międzynarodowego festiwalu filmowego Västers Filmfestival. Jest aktorem wszechstronnym, równie dobrze odnajduje się w repertuarze komediowym, jak i tworząc rolę o rysie tragicznym, pogłębiając psychologię postaci i budując pełnokrwistych bohaterów.

Beata Kruszyńska – kierownik Działu Ogólnego. Dba o to, aby wszystkie sprawy pracowników były uporządkowane. Jest odpowiedzialna za kwestie kadrowe oraz nadzór nad dokumentacją pracowników i osób współpracujących. Przy realizacji spektakli i premier dba, aby zabezpieczone były wszystkie niezbędne formalności. Przygotowuje listy płac, dba o terminowe dostarczanie dokumentów. Z pełnym profesjonalizmem wykonuje pracę administracyjną, która jest niewidoczna gołym okiem, ale dzięki niej np. aktorzy i twórcy mogą być w pełni skoncentrowani na kwestiach artystycznych, nie musząc zastanawiać się nad sprawami organizacyjnymi.

Beata Kruszyńska od 2014 roku związana jest z Teatrem Powszechnym w Łodzi. Wcześniej, przez całą swoją karierę zawodową, zajmowała się sprawami dotyczącymi spraw kadrowych, płacowych i organizacji pracy.