Zmarł Andrzej Saciuk (1933 - 2020)

Śpiewak operowy (bas), aktor, reżyser i pedagog.

Urodził się 10 kwietnia 1933 w Żytyniu Wielkim na Wołyniu. Zmarł 12 maja 2020.

Głos kształcił w Polsce (u Stani Zawadzkiej) i we Włoszech (u Gino Bechi). Na scenie od 1951. Związany z teatrami operowymi w Polsce (Łódź, Bytom, Warszawa i Poznań) oraz Niemczech (Düsseldorf), gdzie budził uznanie nie tylko jego wspaniały głos, ale także duży talent i dobry warsztat aktorski (ukończył PWSTiF w Łodzi).

Międzynarodową karierę rozpoczął zdobywając w 1963 II miejsce na konkursie ARD w Monachium, dzięki któremu zapewnił sobie pierwsze kontrakty, a następnie udział w przedstawieniach, koncertach i festiwalach w Europie (Francja, Holandia, Hiszpania, Niemcy, Polska, Węgry, Finlandia, Jugosławia, Wielka Brytania, Grecja) oraz poza nią (USA, Gruzja, Izrael, Japonia, Tajwan). Obok bardzo rozległego repertuaru operowego (ok. 100 ról) w swoim dorobku miał także utwory symfoniczne (Mozart, Haydn, Dvořák, Szostakowicz, Verdi, Puccini, Mahler, Penderecki, Nowowiejski).

W marcu 1968 stanął na słynnej estradzie Carnegie Hall wśród solistów La Vally Catalaniego wykonując partię Strommingera, ojca tytułowej bohaterki, czyli... Renaty Tebaldi. W lutym 1969 śpiewał w Houston w Don Carlosie Verdiego króla Filipa obok Plácido Dominga i Rainy Kabaiwanskiej, wystąpił też na II Festiwalu Verdiowskim w Miami (1970). W Europie uczestniczył w transmitowanej do wielu krajów gali UNICEFu w Lozannie obok Jehudi Menuchina i Josephine Baker, oraz w prestiżowych koncertach i festiwalach w kraju, jako solista dzieł oratoryjnych.

W 1972 roku związał się z teatrami Niemiec, najpierw w Gelsenkirchen, później (od 1974) Deutsche Oper am Rhein w Düsseldorfie-Duisburgu. Wykonywał tam partie w operach słowiańskich, także włoskich, a nawet niemieckich. Kreacja Borysa Godunowa (październik 1977) znalazła odbicie na łamach „Opernwelt". Pismo „Orpheus" laur pierwszeństwa na scenie przyznało jego Marcelowi w Hugonotach (1977). Uznanie znajdowało jego aktorstwo i głos, jak pisano „czarny bas" - o rozległej skali, sięgający do „c" wielkiego, dźwięczny, dobrze podparty; prowadził go lekko, precyzyjnie intonował. Odwiedzał Łódź (1974, 1979). Uczestniczył w dokonanym w Krakowie nagraniu Strasznego dworu pod dyrekcją Jana Krenza i w 1979 roku w premierze tej opery w Bonn, gdzie Krenz został dyrektorem muzycznym.

Za szczególne osiągnięcia w dorobku A. Saciuka należy uznać partie basowe w „Strasznym dworze" i „Halce" St. Moniuszki, rola Borysa Godunowa w operze M. Musorgskiego, Mefista w „Fauście" Gounoda, króla Filipa w „Don Carlosie" i Zachariasza w „Nabucco" Verdiego oraz role wagnerowskie. W Niemczech uhonorowany przez Deutsche Oper am Rhein tytułem Kammersänger.

W 2009 wziął udział w przedstawieniu dla uczczenia 55-lecia istnienia Opery Łódzkiej, jako jedyny z obsady sprzed 55 lat. Przez Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego odznaczony medalem i tytułem Zasłużony dla Kultury Polskiej. W 2011 podjął decyzję o pożegnaniu ze sceną; z publicznością polską w Teatrze Wielkim w Łodzi (11.01.2011 r.), a z niemiecką w Deutsche Oper am Rhein (22.05.2011 r.)

Opracował Ryszard Klimczak
Dziennik Teatralny
18 maja 2020
Portrety
Andrzej Saciuk

Książka tygodnia

Teatr, który nadchodzi
Wydawnictwo słowo/obraz terytoria Sp. z o.o.
Dariusz Kosiński

Trailer tygodnia

La Phazz
Julieta Gascón i Jose Antonio Puchades
W "La Phazz" udało się twórcom z "La ...