Barbara Fijewska (1919 - 2005)

Urodziła się 6 października 1919 w Warszawie. Zmarła 1 stycznia 2005 w Warszawie.

Absolwentka Prywatnej Szkoły Tańca Scenicznego Tacjanny Wysockiej i Studium Iwo Galla w Warszawie. W latach 1932–1939 występowała jako tancerka estradowa.

W czasie II Wojny Światowej wojny pracowała w Fabryce Kabli w Ożarowie. Brała udział w powstaniu warszawskim (pseud. "Puk", "Basia" w stopniu plutonowego w III Zgrupowaniu "Konrad", a następnie została wywieziona do obozu koncentracyjnego w Bergen-Belsen.

Po zakończeniu wojny występowała wraz z Tadeuszem Fijewskim w Teatrze im. Bogusławskiego, który został założony przez Leona Schillera w Belgii (w Lingen). Do Polski powróciła w grudniu 1945 r. wraz z Leonem Schillerem, który zaangażował ją do PWST, gdzie w latach 1946-1949 uczyła choreografii i ruchu scenicznego.

14 lutego 1946 w toruńskim Teatrze Ziemi Pomorskiej zagrała Justysię w spektaklu „Mąż i żona" Aleksandra Fredry w reż. Leonii Jabłonkówny, a zaraz po tym Rusałkę w „Śnie nocy letniej" Williama Szekspira również w reż. Leonii Jabłonkówny (30 marca 1946). Wraz z Schillerem i Ludwikiem René pracowała dla Teatru Wojska Polskiego w Łodzi realizując sztuki propagandowe (m.in. „Młodą Gwardię" Aleksandra Fadiejewa) ale także takie jak np. „Cud mniemany, czyli Krakowiacy i Górale" Wojciecha Bogusławskiego (Krakowianka) w reż. Leona Schillera (30 listopada 1946), „Śluby panieńskie" Aleksandra Fredry (Klara) w reż. Stanisława Daczyńskiego (20 lipca 1947), „Igraszki z diabłem" Jana Drdy (Disperanda) w reż. Leona Schillera (13 października 1948) czy „Wesołe kumoszki z Windsoru" Williama Szekspira w reż. Ryszarda Ordyńskiego (7 czerwca 1949), do którego robiła choreografię.

Od roku 1949 mieszkała w Warszawie. Współpracowała z największymi rezyserami: Leonem Schillerem, Władysławem Krasnowieckim, Bohdanem Korzeniewskim, Józefem Wyszomirskim, Marianem Wyrzykowskim, Jerzym Rakowieckim, Erwinem Axerem, Konradem Swinarskim, Lidią Zamkow, Wilamem Horzycą, Aleksandrem Bardinim, Adamem Hanuszkiewiczem, Kazimierzem Dejmkiem, Stanisławem Różewiczem, Andrzejem Konicem, Wowo Bielickim i Krystyną Skuszanką.

Jej ostatnim teatralnym spektaklem był „Kram z piosenkami" Leona Schillera w Teatrze Polskim w Warszawie, do którego robiła choreografię i który wyrezyserowała (27 stycznia 1996).

Zagrała też w propagandowym filmie "Ostatni etap". W roku 1955 nadano jej "za zasługi dla Polski socjalistycznej" Medal 10-lecia Polski Ludowej i Srebrny Krzyż Zasługi. Od 1947 r. współpracowała z wieloma teatrami, jako autorka układów tanecznych i ruchu scenicznego. W 1949 r. zadebiutowała jako reżyser teatralny.

Siostra aktora Tadeusza Fijewskiego oraz reżysera i aktora Włodzimierza Fijewskiego.

Źródło: E-teatr, Wikipedia, FilmPolski.



Opracował Ryszard Klimczak
Dziennik Teatralny
6 października 2018
Portrety
Barbara Fijewska