Być jak Tomasz Schimscheiner

Czy w dzisiejszych czasach etykieta „tylko dla dorosłych", seks, porno, prostytutka wzbudzają jeszcze jakieś kontrowersyjne odczucia czy choć cień ekscytacji? Przerobiliśmy już do znudzenia wszelkiego rodzaju reality show, ociekające erotyzmem sceny, porno we wszelakim wydaniu.

W teatrze stało się dość powszechnym zjawiskiem epatowanie nagością, szokowanie perwersją, nagminne wprowadzanie wulgaryzmów do tekstu, więc ciężko stworzyć coś mocnego, zaskakującego i nieoblepionego w kicz. Próbę takową podjął Sławomir Michał Chwastowski wystawiając na deskach Teatru Ludowego tekst Erica Bogosiana.

„Zwierzenia pornogwiazdy" sugerują kompilację wszystkich wspomnianych wyżej składników z dodatkiem głębszego przesłania, jednakże tak naprawdę esencją tego przedsięwzięcia jest osoba Tomasza Schimscheinera rozszczepiona na kilka postaci scenicznych. I mimo, iż lubimy podglądać, oglądać, fascynuje nas życie sław, nierzadko bardziej niż toczące się obok nas, to warto skupić się i popatrzeć na to
z perspektywy uczestnika takowego show. I dopiero wtedy przekalkulować, czy pogoń za sukcesem oraz popularnością jest warta swojej ceny.

Całość utrzymana oczywiście w konwencji komedii, momentami gorzkiej komedii z licznymi elementami groteski i czarnego humoru. Dominantą są mocne, bezpośrednie sformułowania, rozliczne wulgaryzmy i kształtne pośladki Katarzyny Nowak. Może nietypowo, ale kusi od nich zacząć, bo mimo, iż aktorka poza przechadzaniem się po scenie w skąpej bieliźnie
i zrzucaniem jej elementów nie wypowiada ani słowa, przykuwa w wielu momentach uwagę widzów (chyba w równym stopniu męskich jak i żeńskich osobników) o wiele skuteczniej niż monodram głównej scenicznej gwiazdy. Czego Schimscheiner nie omieszka zaznaczyć, przerywając swój monolog i demaskując pewną prawdę, że ludzi łatwo zainteresować kawałkiem ciała, bazując na instynktach i najniższych potrzebach cielesnych oraz duchowych. I nie ma znaczenia, czy odbywa się to w teatrze, gdzie publiczność teoretycznie przychodzi nasycić ducha przeżyciami wyższego rzędu. Tu raczej nie ma co takowych szukać.

Elementem spajającym poszczególne sceny – czy może raczej w tym przypadku akty przedstawienia – jest garderoba, usytuowana w rogu sceny, w której bohater zmieniając strój, równolegle wchodzi w kolejne postaci i zakłada kolejne maski. Ciekawy pomysł, jeśli
o budowanie akcji i przestrzeni scenicznej chodzi. Schimscheiner wchodzi w role producenta filmów pornograficznych, aktorów przybywających na castingi, niezależnych twórców pokazując show biznes z różnej perspektywy. Dominuje jednak tu postać Tomka – pornogwiazdy, zasiadającego w fotelu i opowiadającego o swojej karierze i dążeniu do coraz większego sukcesu oraz pieniędzy. O tajnikach zyskiwania kolejnych ról, modlitwach do nieodzywającego się telefonu, płaszczeniu się i pełzaniu przed producentami, zgniataniu kolejnych kręgów kręgosłupa swojej moralności i godności, nadstawianiu tyłka tam, gdzie to wymagane.

Poprzez tę opowieść płynnie przechodzi tak naprawdę do opowieści o sobie – aktorze, ciemnych zakamarkach pracy sławnego Tomka Schimscheinera. Każdy chciałby być takim Tomkiem, osiągnąć sukces, mieć przyjemne życie, widzieć swoją twarz na plakatach, ale jeśli chodzi o cenę owego sukcesu, o ilość porażek, upokorzeń i naginania się do pewnych schematów, to rysuje nam się tu ewidentna analogia, do przejaskrawionej oczywiście, historii „porno-Tomka". Zostawia nas to z prawdą dla większości chyba oczywistą, że duży sukces wiąże się z dużą ceną, gdzie często człowiek sam staje się towarem, przekazywanym z rąk do rąk, a kiedy jego przydatność się wyczerpie – wyrzucanym na bruk.

W opozycji do tematyki sztuki, Schimscheiner pokazał nam się jako aktor w swojej najlepszej wersji, rewelacyjnie wszedł we wszystkie postaci, poprowadził dialog sam ze sobą, nawiązał kontakt z publicznością, przemycając trochę ze swojego realnego aktorskiego życia. Zatem dostaliśmy i reality i show i to zupełnie na żywo, bez dzielącej szyby telewizora. Jeśli kogoś nie przekona jednak kunszt aktorski Tomasza, to z pewnością zainteresuje magnetyczna postać Katarzyny.

 

Monika Sobieraj
Dziennik Teatralny Kraków
23 lutego 2016