Festiwalowe mistyfikacje

Idea Festiwalu narodziła się z chęci wykorzystania pozornie nieokreślonej pozycji Polski w stosunku do reszty Europy. "W Polsce, czyli nigdzie", jak pisał Alfred Jarry, lokując nasz kraj w nie do końca zdefiniowanej przestrzeni, gdzieś na wschód od Zachodu i na zachód od Wschodu.

Celem Międzynarodowego Festiwalu Teatralnego Warszawa Centralna jest zatem konstruktywne wykorzystanie naszego położenia - na granicy mitów i stereotypów, między "barbarzyńskim" Wschodem a "cywilizowanym" Zachodem, między "pogańską" Północą a "kulturotwórczym" Południem. Chcemy uczynić z niemożności pełnej identyfikacji z żadną z tych form kulturowego istnienia walor, a nie dylemat. W Polsce, czyli nigdzie. A może w Polsce, czyli wszędzie? 

 W roku 2012 hasłem Festiwalu są "mistyfikacje". Mystikos w starożytnej grece znaczyło "tajemny" od mystes - "wtajemniczony". Mistyfikacja to celowe wprowadzanie w błąd, udawanie kogoś innego, tworzenie pozorów lub aranżowanie fałszywych instytucji, sytuacji. Mistyfikacja jest zawsze intrygą. Teatralna iluzja jest zarazem intrygą i polityką. Tajemnica okazuje się oszustwem. Ale czy można powiedzieć, że współczesny teatr polityczny walczący z iluzją może sam siebie zdemistyfikować? I czy te próby to nie jego kolejne mistyfikacje? 

Miasto snu. Akt I

scenariusz, reżyseria, scenografia: Krystian Lupa

22 września 2012

Pokaz otwierający festiwal Warszawa Centralna
Pokaz przedpremierowy

Krystian Lupa, jeden z najbardziej nieprzewidywalnych i utytułowanych twórców polskiego teatru, po ponad 25 latach powraca do powieści Alfreda Kubina Po tamtej stronie, historii niesamowitej podroży monachijskiego rysownika do Państwa Snu. Kiedy w 1985 roku Lupa po raz pierwszy zmierzył się z tym tekstem, rezultatem było niesamowite przedstawienie - "zapis indywiduacyjnej katastrofy" głównego bohatera, podczas którego wszelkie reguły logicznej konstrukcji uległy rozpadowi. Przez kolejne dekady Lupa przyzwyczaił jednak swoich widzów do łamiącej wszelkie zasady, rozciągającej się w nieskończoność, ale jednocześnie zaskakująco wciągającej poetyki. Przyzwyczaił ich także do diametralnych zmian w swojej twórczości. Jaki więc kształt przybierze dzisiaj Miasto snu? Jak przez ćwierćwiecze zmieniło się zatopione w oniryzmie miasto i jego mieszkańcy? Jaki sen wyśni Lupa swoim widzom tym razem? Czym nas zaskoczy?

Koprodukcja: TR Warszawa, Théâtre de la Ville w Paryżu i Instytut Adama Mickiewicza, we współpracy z Teatrem Dramatycznym m.st. Warszawy im. G. Holoubka

Via Intolleranza II

koncepcja i reżyseria: Christoph Schlingensief

26 września 2012

Via Intolleranza II to ostatnia sztuka zmarłego w 2010 r. Christopha Schlingensiefa, reżysera teatralnego i filmowego, performera, twórcy instalacji, jednego z najbardziej kontrowersyjnych i zaangażowanych politycznie artystów niemieckich XX wieku, dotychczas niewystawianego w Polsce; a także pierwszy wspólny projekt Schlingensiefa i artystów z wioski operowej w Burkina Faso, wybudowanej z inicjatywy reżysera. Spektakl nawiązuje do opery Luigiego Nono z 1961 r. - Intolleranza 1960, dzieła, które było nie tylko wypowiedzią estetyczną, ale i polityczną - wyrazem stanowczego sprzeciwu artysty wobec rasizmu i nietolerancji. Jednak Via Intolleranza II to nie hołd oddany tamtemu przedstawieniu - ostrze tego przedstawienia skierowane jest w nas, oświeconych Europejczyków. Schlingensief pyta, czy humanistyczna strategia idealizowania naszej własnej nietolerancji wobec innych, nie jest jednocześnie jej ostentacyjnym cementowaniem? Jaki sens mają te, tak bardzo na Zachodzie lubiane, deklaracje polityczne, i co z nich zostaje w konfrontacji z rzeczywistością Czarnego Kontynentu? Czy nie powinniśmy przypadkiem przyznać się do porażki projektu "tolerancja", przede wszystkim dlatego, że nie potrafimy być tolerancyjni wobec nas samych? I czy przypadkiem fakt, że ciągle staramy się pomóc Afryce, nie potrafiąc jednocześnie rozwiązać własnych problemów, nie jest zwykłą manipulacją?

Spektakl pokazany będzie w koprodukcji z Malta Festival Poznań 2012.

0. Baza podbiegunowa

reżyseria: Christoph Marthaler

30 września 2012

0 (plus minus zero) Christopha Marthalera - szwajcarskiego wirtuoza muzyki, mistrza subtelnej drwiny i twórcy niepowtarzalnego stylu inscenizacji, reżysera długo oczekiwanego w Warszawie - to opowieść o Grenlandii, miejscu, w którym różnica między plusem a minusem jest różnicą między pewnym gruntem a kruchym lodem.

Tym razem Marthaler, wraz z tłumem swoich ukochanych postaci - nieudaczników zagubionych w kakofonii dźwięków i w otoczeniu zbędnych przedmiotów, dziwaków ze zmęczeniem celebrujących powoli mijający czas - zabiera widzów do krainy wiecznej zimy, na największą wyspę świata, gdzie ważą się losy nas wszystkich. W tym społecznie wyizolowanym miejscu naruszenie chwiejnej równowagi między topnieniem a zamarzaniem może doprowadzić do zniknięcia pod wodą wielu obszarów Ziemi. Szwajcarski reżyser wspólnie ze swoją scenografką Anną Viebrock zbudowali na scenie bazę podbiegunową, w której wszelki punkt odniesienia rozpływa się pod nogami, a zmiana krajobrazu jest fenomenem nie tylko fizycznym, ale i politycznym.

Przegląd prac wideo

 Przez ostatnie cztery lata naszym poszukiwaniom nowych form wyrazu, odmiennych języków estetycznych i sposobów mówienia o teatrze towarzyszyły inne media. Obrazy zgromadzone przez ten okres były i dalej są inspiracją do ponownego odkrywania różnych sposobów widzenia. Dlatego podczas tegorocznej Warszawy Centralnej oprócz teatralnych mistyfikacji zapraszamy również w podróż po najciekawszych audiowizualnych mistyfikacjach Dramatycznego. 

***
Crossroads

Radosław Chrześciański, Michał Grochowiak

Film Radosława Chrześciańskiego i Michała Grochowiaka to oniryczna rejestracja podróży skuterem po egzotycznym krajobrazie. Inspirowane i dialogujące z dziełem Lewisa Carrolla Alicja w Krainie Czarów wideo zaprezentowane zostało w Teatrze Dramatycznym w 2009 roku ramach Dnia Alicji, w trakcie którego pokazywano wideoinstalacje autorstwa studentów i absolwentów poznańskiej Akademii Sztuk Pięknych, których tematem była podróż małej Alicji.

***

Świeże wiśnie

Anna Baumgart

Tematem filmu jest "obca ofiara" - figura prostytutki obozowej. Film dotyczy zjawiska tabuizacji, stygmatyzacji i hierarchizacji ofiar II wojny światowej oraz tego, jak fakt ten wpływa na obraz wojny w oczach młodego pokolenia. Film powstał na podstawie materiałów i wywiadów przeprowadzonych osobiście oraz tłumaczeń literatury niemieckiej w ramach badań naukowych prowadzonych przez Joannę Ostrowską, doktorantkę Katedry Judaistyki UJ.

Pierwsza odsłona filmu (8-minutowy fragment) miała miejsce podczas projektu Pamięć. Plac Defilad #2: 50-lecie Kartoteki w Teatrze Dramatycznym 26 marca 2010 roku. Projekt otrzymał nagrodę publiczności dla najlepszego filmu wideo na festiwalu LOOP w Barcelonie w 2011 roku.

Film współprodukowany przez Teatr Dramatyczny m.st. Warszawy im. Gustawa Holoubka.

***
K 2010

Suka Off 

 Projekt polskiej formacji artystycznej Suka Off prezentującej sztukę ciała w medium wideo i działań z pogranicza prefomance\'u, teatru i akcji klubowych. K 2010 to instalacja, która po raz pierwszy pokazana była 26 marca 2010 roku w Teatrze Dramatycznym w ramach projektu Pamięć. Plac Defilad #2: 50 lat Kartoteki w nienależącej już do Teatru sali prób - obecnie noszącej imię Haliny Mikołajskiej - w której w 1960 roku odbyła się prapremiera Kartoteki Tadeusza Różewicza. To właśnie ponowna lektura tego dramatu i zderzenie się z monumentalną architekturą sali im. Mikołajskiej były inspiracją dla pracy Suki Off. 

Film współprodukowany przez Teatr Dramatyczny m.st. Warszawy im. Gustawa Holoubka.

***
Podłoga z Bazylei

Anna Molska

"Film Podłoga z Bazylei jest pracą sytuującą się na przeciwległym biegunie wobec najlepiej znanych realizacji Molskiej. Film, w którym artystka przeczołguje się z pokoju do pokoju po podłodze ogromnego mieszkania, wygląda na "wyjęty z szuflady" - jest osobisty, prosty i skromny. To film gestu. Po pierwsze artystka manifestacyjnie poniewiera samą siebie, wykonując do kamery kompromitujący performance, po drugie wystawia film droczący się z jej dorobkiem, niepozbawiony cech charakterystycznych, ale skierowany w drugą stronę - ku prywatnemu wyzwaniu."

Michał Lasota

Premiera Podłogi z Bazylei odbyła się 26 marca 2010 roku w ramach projektu Pamięć. Plac Defilad #2: 50 lat Kartoteki.

Dzięki uprzejmości artystki i Fundacji Galerii Foksal

Film współprodukowany przez Teatr Dramatyczny m.st. Warszawy im. Gustawa Holoubka.

***
Communitas

Aernout Mik

 Communitas to inscenizowany dokument filmowy, który, penetrując pompatyczne wnętrza Pałacu Kultury i Nauki, odsłania uwikłanie polityki w teatr i teatru w politykę. Zdjęcia do tego filmu zostały wykonane w Sali Kongresowej, Sali Gagarina i Teatrze Dramatycznym. Wzięło w nich udział pięciuset statystów, w tym ponad dwustu przedstawicieli mniejszości wietnamskiej oraz aktorzy Teatru Dramatycznego. Warszawska inscenizacja, pokazywana w ramach drugiej edycji festiwalu Międzynarodowego Festiwalu Teatralnego Warszawa Centralna: "Migracje" 18 października 2010 roku, jest jak dotąd największą produkcją holenderskiego artysty. 

Po warszawskiej premierze film Communitas został zaprezentowany w ramach 29. Biennale w So Paulo oraz w Jeu de Paume w Paryżu.

Film współprodukowany przez Teatr Dramatyczny m.st. Warszawy im. Gustawa Holoubka.

Dzięki uprzejmości Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie

***
Msza

Artur Żmijewski

Msza to autorski zapis spektaklu o tym samym tytule - projektu Artura Żmijewskiego, artysty sztuk wizualnych, którego premiera odbyła się 29 października 2011 roku na Dużej Scenie Teatru Dramatycznego. Ta - powtórzona czterokrotnie - mimetyczna inscenizacja katolickiej liturgii mszy świętej to próba zmierzenia się z polską tradycją, dialog z tak silnie w naszej tożsamości zakorzenionym dziedzictwem romantyzmu i z potrzebą łączenia teatralności z religijnością. Jak powiedział klasyk polskiego teatru, Juliusz Osterwa: "Bóg stworzył Teatr dla tych, którym nie wystarcza Kościół"; dlaczego więc na czas żałoby po katastrofie smoleńskiej teatry zostały zamknięte, a jedynymi miejscami, gdzie godnie było przeżywać ból i cierpienie, stały się kościoły? - o to zdaje się pytać w swoim projekcie Artur Żmijewski.

 Film współprodukowany przez Teatr Dramatyczny m.st. Warszawy im. Gustawa Holoubka. 
____

Kasa biletowa

czynna od poniedziałku do piątku w godz. 12.00-15.00 i 16.00-20.00

w soboty od 16.00-20.00

w niedziele (w dniu spektaklu) 16.00-20.00

tel. 22 656 68 44

kasa@teatrdramatyczny.pl

(-)
Materiały Organizatora
8 września 2012