Ludwik Benoit (1920 - 1992)

Urodził się 18 lipca 1920 w Wołkowysku. Zmarł 4 listopada 1992 w Łodzi.

Absolwent Studia Aktorskiego Galla w Gdańsku (1946) i Szkoły Filmowej w Łodzi. Poszedł w ślady ojca, który również był aktorem.

Debiutował 6 października 1946 w spektaklu „Mickiewiczowskie ballady" w reżyserii Haliny Gall w Teatrze Wybrzeże, w którym zagrał kilka interesujących ról m. in. Oliwiera w „Królu włóczęgów" Mac Carthy'ego w reżyserii Iwo Galla (premiera 10 lutego 1948) czy Wernyhorę w „Weselu" Stanisława Wyspiańskiego w reżyserii Iwo Galla (premiera 12 czerwca 1948).

W tym samym roku rozpoczął pracę w Teatrze Polskim w Poznaniu gdzie wystąpił m. in. jako Jakub Świnka w „Przemysławie Drugim" oraz Adama, Feldmarszałka i Ryczywoła w „Pastorałce" Leona Schillera.

W latach 1949-1955 pracował w Teatrach Dramatycznych we Wrocławiu. Tam wykreował postać tytułową Henryka w spektaklu „Henryk VI na łowach" Wojciecha Bogusławskiego w reżyserii Maryny Broniewskiej (premiera 4 kwietnia 1950), Harpagona w „Skąpcu" Molière'a w reżyserii Maryny Broniewskiej (premiera 15 maja 1951), Botwela w „Marii Stuart" Juliusza Słowackiego, który sam wyreżyserował (premiera 7 maja 1955),

Następny był Szczecin i Teatr Współczesny. Tam m. in. Rozbójnik w „Rozbójniku" Karola Capka w reżyserii Ludwika Benoita (premiera 15 czerwca 1956) i Cauchon w wyreżyserowanym przez siebie „Skowronku" Jeana Anouilha (premiera 25 maja 1957).

W 1958 wyjechał do Łodzi, do Teatru Jaracza, gdzie rozpoczął pracę rolą Króla Henryka IV w „Królu Henryku IV" Williama Szekspira w reżyserii Akeksandra Bardiniego (premiera 30 stycznia 1958) i rolą Wernyhory w „Weselu" Stanisława Wyspiańskiego w reżyserii Stefanii Domańskiej (premiera 12 kwietnia 1958).

W 1959 przeniósł się do łódzkiego Teatru Nowego, w którym pozostał już do końca. Zagrał lub wyreżyserował tam ponad sto premier począwszy od „Śmierci komiwojażera" Arthura Millera w reżyserii Janusza Warmińskiego (premiera 23 stycznia 1960). Był to także jeden z najlepszych okresów tego teatru. Rok wcześniej jego dyrekcję objął Kazimierz Dejmek, który z przerwami prowadzil Teatr Nowy do śmierci (31 grudnia 2002). Ludwik Benoit pracował tam z wieloma reżyserskimi znakomitościami: Kazimierz Dejmek, Janusz Warmiński, Jerzy Merunowicz, Maryna Broniewska, Tadeusz Minc, Janusz Kłosiński, Wojciech Pilarski, Jerzy Zegalski, Jan Skotnicki, Bohdan Korzeniewski, Krystyna Skuszanka, Jerzy Kreczmar, Edward Dziewoński, Jab Bratkowski i Andrzej Zaorski.

Odtwórca ról zarówno komediowych, jak i dramatycznych, w niektórych przypadkach przeszkadzała mu nieco charakterystyczna powierzchowność. Jako aktor, reżyser i inscenizator uczestniczył w około stu pięćdziesięciu spektaklach teatrów w Gdyni, Poznaniu, Wrocławiu, Szczecinie i Łodzi. Od 1960 do końca życia wierny Teatrowi Nowemu w Łodzi. Rola Starego wiarusa w spektaklu „Ułani" Marka Jarosława Rymkiewicza w łódzkim Teatrze Jaracza (premiera 15 czerwca 1991) była jego ostatnim teatralnym występem. Według krytyków najlepiej wypadał w rolach emocjonalnych, w których ukazywał całą gamę uczuć.

Zagrał w ponad 60 filmach i wielu spektaklach Teatru Telewizji. Użyczał też głosu postaciom animowanym, np. słoniowi w filmie i serialu „Proszę słonia".

Żonaty z aktorką Marią Zbyszewską (1925-1985). Ich syn, Mariusz Benoit, jest także aktorem. W 1970 roku Ludwik Benoit ożenił się ponownie, z Jadwigą Jędrzejczak. Z tego związku pochodzi córka Anna Benoit-Kołosko – łódzka dziennikarka radiowa.

Został pochowany w Alei Zasłużonych na Cmentarzu Komunalnym Doły w Łodzi.

Źródła: Wikipedia, E-teatr, FilmPolski

Opracował Ryszard Klimczak
Dziennik Teatralny
4 listopada 2023