Zmarł Andrzej Blumenfeld (1951 - 2017)

Urodził się 12 sierpnia 1951 roku w Zabrzu. Zmarł 14 sierpnia 2017 w Warszawie.

W 1973 roku ukończył Wydział Aktorski warszawskiej Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej im. Aleksandra Zelwerowicza.

Debiutował w Teatrze Narodowym rolą Posłańca w Antygonie Sofoklesa w reżyserii Adama Hanuszkiewicza (1973). Później grał w Bałtyckim Teatrze Dramatycznym im. Juliusza Słowackiego w Koszalinie (1973-1975), Teatrze Wybrzeże w Gdańsku (1975-1980), Teatrze Dramatycznym w Warszawie (1980-1991) i warszawskim Teatrze Studio im. Stanisława Ignacego Witkiewicza (1991-1997). Od 1997 do 2012 roku pracował w zespole Teatru Narodowego, a od 2013 roku związany jest z Teatrem Dramatycznym w Warszawie.

Na scenie Blumenfeld grał m.in. w przedstawieniach Ryszarda Majora realizowanych w gdańskim Teatrze Wybrzeże, był Mortimerem w Marii Stuart Friedricha Schillera (1975), Beniaminem w Białym małżeństwie Tadeusza Różewicza (1976), Cyrylem w Iwonie, księżniczce Burgunda Witolda Gombrowicza (1977) i Valentinem w Wieczorze Trzech Króli Szekspira (1978). Na gdańskiej scenie współpracował także ze Stanisławem Hebanowskim. Zagrał u niego Staszka w Weselu Stanisława Wyspiańskiego (1976), Fratera Teologusa w Samuelu Zborowskim Juliusza Słowackiego (1977), Światosława w Bazylissie Teofanu Tadeusza Micińskiego (1978).

Wystąpił w wielu rolach w spektaklach Macieja Prusa, jako Ksiądz Piotr w Dziadach Adama Mickiewicza (Teatr Wybrzeże, 1979), Pan w Operetce Gombrowicza (Teatr Dramatyczny, 1980), Towarzysz Wowa w Carze Mikołaju Tadeusza Słobodzianka (Teatr Dramatyczny, 1988), Przechrzta w Nie-Boskiej komedii Zygmunta Krasińskiego (Teatr Dramatyczny, 1991), Oswald w Królu Learze Szekspira (Teatr Narodowy, 1998) i Borys Simeonow-Piszczyk w Wiśniowym sadzie Czechowa (2000).

Wystąpił w ponad 40 filmach. Na ekranie debiutował w 1974 roku rolą Bielinka w obyczajowym filmie telewizyjnym Padalce Romana Wionczka. Można go było oglądać w rolach drugoplanowych, zagrał m.in. w Kornblumenblaun Leszka Wosiewicza (1988), Obywatelu Piszczyku Andrzeja Kotkowskiego (1988), Lawie wg Dziadów Adama Mickiewicza w reżyserii Tadeusza Konwickiego (1989), Tylko strach Barbary Sass (1993), Prowokatorze Krzysztofa Langa (1995), Pułkowniku Kwiatkowskim Kazimierza Kutza(1995), w filmie Prymas. trzy lata z tysiąca Teresy Kotlarczyk (2000), Pianiście Romana Polańskiego (2002), Janie Pawle II w reżyserii Johna Kenta Harrisona (2006) oraz Carte Blanche w reżyserii Jacka Lusińskiego (2015).

W 1991 roku wcielił się natomiast w postać Leopolda Blooma w ...Tak, chcę tak wg Jamesa Joyce'a w reżyserii Henryka Baranowskiego (Teatr Szwedzka 2/4 w Warszawie).

Blumenfeld z powodzeniem odnajdywał się w charakterystycznych przedstawieniach Ewy Bułhak przygotowywanych w Teatrze Studio, jako błazeński i tragiczny Choubert w Ofiarach obowiązku Eugene'a Ionesco (1993), delikatnie karykaturalny Filint w Mizantropie Moliera (1995), Szambelan w Iwonie, księżniczce Burgunda Gombrowicza (1997).
Aktor występował także w inscenizacjach Jerzego Grzegorzewskiego na scenie Studio, był Mężczyzną w średnim wieku w Miasto liczy psie nosy (1991), Ilią Tieleginem w Wujaszku Wani (1993), Generałem w Czterech komediach równoległych (1994), Nosem w La boheme wg Wyspiańskiego (1995), Panem Niedzielą w Don Juanie Moliera (1996), Gendrem w Nocy Listopadowej Wyspiańskiego (1997), Vigorem w Halce Spinozie (1998), a także Nauczycielem w Sędziach (1999) i Upiórem w Weselu Wyspiańskiego (2000) oraz Mefistem w Nie-Boskiej komedii Zygmunta Krasińskiego (2002).

Jedną z najciekawszych ról Blumenfelda jest tytułowy Pan Paweł Tankreda Dorsta w reżyserii Barbary Sierosławskiej z Teatru Studio (1994), wystawiony jako lekka nadrealistyczna komedia o triumfie indywidualnej wolności człowieka, którą uosabiał abnegat, główny bohater.

Na scenie Teatru Narodowego Blumenfeld zagrał także m.in. Hrabiego Salisbury w Ryszardzie II Szekspira w reżyserii Andrzeja Seweryna (2004) i Lekarza w przedstawieniu Stara kobieta wysiaduje Tadeusza Różewicza w reżyserii Stanisława Różewicza (2007). Wcielił się w postaci Boka i Profesora Raca w Chłopcach z Placu Broni Ferenca Molnara w reżyserii Michała Zadary (2007). Historię chłopaków Zadara opowiadał z perspektywy dorosłości.

Aktor zagrał również w przejmującym, mądrym spektaklu dla dzieci w reżyserii Piotra Cieplaka Opowiadaniach dla dzieci Isaaka Bashewisa Singera (2007). Ostatnio był również Tatą w Mroku Mariusza Bielińskiego - dramacie, który zwyciężył w konkursie na dramat inspirowany życiem, myślą i twórczością Jana Pawła II; spektakl reżyserował Artur Tyszkiewicz (2008) i Leonatem w Wiele hałasu o nic Williama Szekspira w reżyserii Macieja Prusa (2008).

Aktor zagrał też w kolejnych głośnych premierach Teatru Dramatycznego w Warszawie: Nosorożcu Eugene'a Ionesco (2013, reż. Artur Tyszkiewicz), Trzech siostrach Antoniego Czechowa (2014, reż. Małgorzata Bogajewska), Kupcu weneckim Szekspira (2014, reż. Aldona Figura), Szalbierzu napisanym przez Györgya Spiró i przedstawiającym postać Wojciecha Bogusławskiego (2015, reż. Gábora Máté) oraz Dajcie mi tenora! (2015, reż. Marcin Sławiński).

Blumenfeld był również znanym aktorem dubbingowym, zarówno w filmach jak i grach komputerowych. Jego głos można usłyszeć w kilkudziesięciu produkcjach, w filmach takich jak seria o Harrym Potterze, Królewnie Śnieżce i siedmiu krasnoludkach, Ant-Man, WALL-E, Ratatuj, Auta, Epoka lodowcowa oraz grach: seria Uncharted (jako Victor „Sully" Sullivan) oraz w God of War: Duch Sparty (2010), The Elder Scrolls V: Skyrim (2011), Wiedźmin 2: Zabójcy królów (2011), League of Legends (2011), Diablo
Ponadto Blumenfeld regularnie występował w Teatrze Polskiego Radia, wśród spektakli, które powstały w ciągu ostatnich kilku lat, warto wymienić następujące: Zazdrość i medycyna (2010, reż. Jan Warenycia), Stara kobieta wysiaduje (2010, reż. Waldemar Modestowicz), Garderobiany (2010, reż. Maciej Wojtyszko), Listy naszych czytelników (2010, reż. Andrzej Titkow), Nie sen, nie sen (2010, reż. Henryk Rozen), Noc. Słowiańsko-germańska tragifarsa medyczna (2010, reż. Julia Wernio), Według Strindberga (2011, reż. Andrzej Zakrzewski), Wojaczek (2011, reż. Jan Warenycia), Dziura w niebie (2011, reż. Paweł Łysak), Obłomow (2011, reż. Agnieszka Lipiec-Wróblewska), Kartki z mojego życia (2012, reż. Janusz Kukuła), Mołotow (2013, reż. Bogdan Ciosek), Ryszard III. Gra o tron (2013, reż. Waldemar Modestowicz), Samuel Zborowski (2013, reż. Jan Warenycia), Krucjata w Normandii (2014, reż. Jan Warenycia), Wielkie porządki w klubie patriotów (2015, reż. Jan Warenycia), Mateusz w piekle (2015, reż. Jakub Krofta), Pieśń ujdzie cało (2016, reż. Marcin Przybylski) oraz Honolulu (2016, reż. Waldemar Modestowicz).

Nagrody i odznaczenia:
1975 - Toruń - XVII FTPP - Nagroda Młodych im.Hugona Morycińskiego za rolę Parobka w "Zabawie" Mrożka w Teatrze Bałtyckim w Koszalinie
2005 - Złoty Krzyż Zasługi

Źródło: Culture.pl, E-teatr, FilmPolski



Opracował Ryszard Klimczak
Dziennik Teatralny
14 sierpnia 2017