Dzieje teatru lalek w Polsce, 1944-2000
Przyzwyczailiśmy się sądzić, że teatr lalek to nic innego jak kukiełki dla dzieci. Podobnie stereotypowo myślimy o innych dyscyplinach, z reguły ich nie znając. Lalkarstwo jest gatunkiem sztuki teatru, mieszczącym w sobie także nurt dziecięcy, ale to przede wszystkim teatr formy. Kształtował się przez kilka tysięcy lat, a w drugiej połowie XX wieku odniósł niebywały sukces także w Polsce, właśnie z racji akceptowanego i oczekiwanego (w naszej części świata ze względów politycznych) dziecięcego adresata. Ale podskórnie był wciąż gatunkiem, w którym niezależny artysta mierzy się z formą, nadaje jej kształt, ożywia ją i uśmierca. Dzieje polskiego teatru lalek w powojennej rzeczywistości to ustawiczne ścieranie się dwóch tendencji: powinności wobec wyznaczonego widza i marzenia o nieskrępowanej twórczej wypowiedzi. Teatr lalek to teatr wielkich scenografów, kompozytorów, reżyserów, a im bliżej naszych czasów - także znakomitych aktorów-lalkarzy.
W obszernej monografii polskiego lalkarstwa nie zabrakło wybitnych twórców i spektakli Białostockiego Teatru Lalek, poczynając od Piotra Sawickiego i Historii o żołnierzu tułaczu Ramuza, kończąc na teatrze Wojciecha Kobrzyńskiego i Wojciecha Szelachowskiego z ostatnich lat XX wieku.
Tom ten jest kontynuacją poprzedniej książki autora - Dzieje teatru lalek w Polsce (do 1945 roku) - wydanej przez Instytut Sztuki PAN (Warszawa 1990).
"Dzieje teatru lalek w Polsce, 1944-2000" - aut. Marek Waszkiel - Akademia Teatralna w Warszawie
