Przygotowała do druku Anna Micińska
Opracował i przypisami opatrzył Janusz Degler

Drugi tom korespondencji S. I. Witkiewicza z żoną zawiera 320 listów, kartek, pocztówek i telegramów z lat 1928-1931. To niezwykły zapis codziennego życia Witkacego.
Z końcem 1928 roku wraz z matką przenosi się do zakopiańskiej willi "Olma", należącej do doktorstwa Białynickich-Birula. Właśnie tam odbywają się "orgie", czyli kontrolowane eksperymenty z peyotlem i meskaliną Mercka. Plotka o wybrykach Witkacego szybko roznosi się po Zakopanem; dla wielu mieszkańców jest on alkoholikiem, narkomanem, błaznem nakładającym maski, "wódczanym demonem", rozpustnikiem.
Nie trzeba już dzisiaj przekonywać, jak bardzo powierzchowne i płytkie były oceny karmiących się legendą Witkacego. Prezentowane Listy do żony stanowią na to jeden z wielu dowodów. Wyziera z nich człowiek trapiony rozmaitymi chorobami, człowiek walczący z nałogiem palenia papierosów. Wyziera z nich artysta borykający się z poważnymi kłopotami materialnymi, z trudem, przez wiele miesięcy poprawiający Nienasycenie, co i rusz ponawiający próby rozpoczęcia Nowego Życia na Wielką Skalę. Wyziera z nich wreszcie mąż wdający się w liczne romanse, także w trwały związek z Czesławą Oknińską. Bardzo utrudniało to Witkacemu dobre relacje z żoną, a jednak wciąż zapewniał ją o swojej miłości.
Wszystkie listy zostały opatrzone szczegółowymi przypisami.
Cała edycja Listów do żony zostanie zawarta w czterech tomach.

"O, gdyby tak żyć 300 lat. Jest lepiej. Kocham Cię strasznie, ale swoboda to wielka rzecz. To poczucie, wi Pani, że "wsio można, tolko ostorożno". Ale kocham Cię bardzo, bardzo i żałuję, i całuję, i kłuję"
Fragment listu z 22 I 1929

"Mnie się wydaje, że w takich razach mężowie opuszczają żony, a ja nie i kocham Cię n i e z m i e n n i e, mimo wszystko. Byłoby nonsensem rujnować tak idealne małżeństwo i nie zdobyć się na więcej tolerancji. (...) Zaklinam Cię, nie rób tego głupstwa, aby psuć coś tak sztucznego i ślicznego jak nasze małżeństwo".
Fragment listu z 6 V 1931

"Jest zdumiewające, jak bardzo Witkacy w tej korespondencji jest szczery, jak bardzo i do końca wobec żony otwarty. Bez żadnej pozy, masek, min, grymasów [...] objawia się oto czytelnikowi tych listów Witkacy nie tyle w pantoflach, co obnażony, nie w sensie ekshibicjonistycznym zresztą, lecz po prostu najbardziej intymnym"
Anna Micińska