500 x dobra zabawa

Scenografia przez cały czas trwania spektaklu nie zmienia się - naszym oczom ukazuje się nowoczesny salon fryzjerski „Szalone nożyczki” o agresywnie żółtych ścianach. Jego wnętrze wypełniają sprzęty niezbędne w pracy fryzjera, jak fotel, umywalka do włosów, kosmetyki, czy kanapa, na której może poczekać klient. Właściwie warstwa wizualna przedstawienia nie jest w żaden sposób innowacyjna, muzyka, którą słychać z głośników, również nie wzbudza silnych emocji, co zatem decyduje o tym, że grany w Powszechnym spektakl stał się jednym z teatralnych fenomenów i po pięćsetnym przedstawieniu widownia nie zamierza przestać na niego chodzić?

Zdecydowanie najmocniejszą stroną spektaklu jest humor, szczególnie w wydaniu szalonego fryzjera Tonia Wziętego (niezapomniany Jacek Łuczak), homoseksualisty, który wzbudza wstręt w prowadzących śledztwo policjantach (Andrzej Jakubas i Piotr Lauks). U widzów - przeciwnie, wzbudza ogromną sympatię, nie tylko tym, że z rozbawieniem opowiada, jak przypalając obiad o mały włos nie zaczadził dwóch swoich kotów, ale przede wszystkim modnymi hasłami (powiedzonka bardzo na czasie, zaczerpnięte z mediów, reklam i kultury masowej, jak „Jest Crunchips, jest impreza!” to w jego wykonaniu naprawdę przezabawne gagi), którymi potrafi skomentować niemalże każdą zaistniałą na scenie sytuację. A to wcale nie jest proste, wymaga sporych umiejętności improwizacji, bowiem w przedstawieniu dużą rolę odgrywają reakcje publiczności, których nie sposób przewidzieć. 

Spektakl składa się z dwóch części - w pierwszej przyglądamy się odwiedzającym salon fryzjerski klientom i zachowaniom fryzjerów, w drugiej natomiast toczone jest śledztwo, okazuje się bowiem, że ktoś zamordował mieszkającą nad salonem znaną pianistkę. Śledztwo nie przebiega jednak zgodnie z prawami rządzącymi teatralną rzeczywistością, bowiem aktywny udział biorą w nim widzowie - zadają pytania, podpowiadają policjantom, zdają relacje z przebiegu wydarzeń. Zeznawać może każdy, włączając się tym samym w bieg wydarzeń. O wyborze winnego również decydują widzowie - przez głosowanie. Podczas pięćsetnego przedstawienia publiczności udało się prawidłowo wskazać mordercę, jednak sprawa nie była prosta.  

Teatr Powszechny w Łodzi specjalizuje się w lekkim, komediowym repertuarze, jednak każdy gatunek posiada swoje mistrzowskie realizacje. „Szalone nożyczki” są przedstawieniem, które w sposób godny reprezentuje komediową odmianę sztuki teatralnej. Nie należy zapominać, że prócz dobrego aktorstwa i umiejętnej reżyserii dużą rolę odgrywa tu sam tekst, bowiem w 1997 r. „Szalone nożyczki” znalazły się w Księdze rekordów Guinnessa jako najdłużej (nieprzerwanie od 29 lat) grana sztuka na scenach amerykańskich (poza najbardziej znanymi musicalami oczywiście). Zdobyły wyróżnienie pisarzy America’s Raven Award (przyznawane utworom z wątkami kryminalnymi) oraz nagrodę Charliego Chaplina. Tekst został także przetłumaczony na kilkanaście języków, trudno także zliczyć polskie teatry, które podjęły się jego scenicznej realizacji. Jednak faktem jest, że bez umiejętności twórców teatralnych nawet najlepszy tekst się nie obroni, wypada zatem pogratulować zespołowi Powszechnego dużych umiejętności komediowych, wspaniałego wyczucia widowni oraz zdolności improwizacji.