A miał być musical

Okoliczność wyjątkowa: kulminacja obchodów 70-lecia Teatru Muzycznego. Prapremierowy musical, specjalnie zamówiony... Niedawno "Jesus Christ Superstar" ustawił wysoko poprzeczkę, więc teraz oczekiwania były uzasadnione. Ale "Cyrano" wisienką na torcie się nie okazał.

Nadzieje były uprawnione. Muzyka: Krzysztof Herdzin, sława, doświadczenie m.in. we współpracy z Geppert, Rodowicz, Kayah, Jopek, znakomite kompozycje jazzowe. Libretto: Jacek Bończyk, twórca m.in. granego na Północnej "Zorra". To, co przez prawie 3 i pół godziny odsłania scena, wprawia w zakłopotanie. Z romantycznej opowieści Edmonda Rostanda "Cyrano de Bergerac" - o skrywanej miłości długonosego gaskońskiego zawadiaki i poety do pięknej kuzynki Roksany, o odwadze i honorze, stała się zborem naiwnych ilustracji.

Trudno się oprzeć wrażeniu, że każdy z twórców zaplanował inne widowisko. Krzysztof Herdzin zdawał się przeczekiwać sceniczne zdarzenia, by w kilku wejściach zaznaczyć obecność orkiestry. Muzyka do słuchania z zamkniętymi oczami, efektownie zaaranżowana. Do zaśpiewania trudna, a kto by oczekiwał choć jednej frazy do zanucenia bon motu, będzie rozczarowany. Rozwlekłe libretto reżyser Jakub Szydłowski przekłada na operetkowo-dosadne scenki.

Choreografka Inga Pilichowska starała się wprowadzić humorystyczne akcenty, dodając nawet szpagat w wykonaniu zakonnic w habitach. Wszystkich próbował godzić scenograf Grzegorz Policiński krocząc od kiczu (pole bitwy), przez realizm (balkon, kruszganki), po najbliższe muzyce, malarskie klasztorno-parkowe obrazy finałowe. Wykonawcy wyposażeni w mikroporty, nad których wyskalowanie przydałoby się mocno popracować, nie mieli wdzięcznego zadania.

W przedstawieniu, które musicalem trudno nazwać, powinni być aktorami dramatycznymi, którym przyszło zaśpiewać. Przez podejmowane próby najskuteczniej brnęli Agnieszka Przekupień (Roksana), Paweł Erdman (Cyrano), Marcin Ciechowicz (Hrabia).

Zabrakło pomysłu na przeprowadzenie przez akcję Chrystiana, w którym zakochała się Roksana, nie wiedząc, że to nie jego, lecz Cyrana wiersze ta trafiły do jej serca. Powinien być istotnym, super pięknym tłem, kontrastem dla tytułowego brzydala.

Na wstępie spektaklu jest mowa o teatrze. Cyrano rozpędza wykonawców marnego przedstawienia, w imię teatru mającego sens, treść i wyraz. I to, ku rozwadze z jubileuszowej okazji zdaje się najistotniejszą wartością przedstawienia.