A my co, piszemy limoniadę a pijemy kwas
"Miłość na Krymie" – reż. Jerzy Jarocki – Teatr Narodowy w Warszawie"Miłość na Krymie" jest przedstawieniem stworzonym na podstawie pastiszu Sławomira Mrożka z 1993 roku, który on sam nazwał komedią tragiczną w trzech aktach. Każdy z aktów przybliża znaczący rozdział historii Rosji (wcześniej ZSRR), ale poza tym sztuka przeprowadza widzów przez życie kilku bohaterów, którzy nawiązują między sobą bliższe relacje na Krymie.
Telewizyjna rejestracja sztuki była tworzona pod okiem Macieja Englerta, który reżyserował prawdopodobnie najpopularniejszą wersję "Tanga" Sławomira Mrożka – stworzoną z pomocą Telewizji Polskiej. Przedstawienie "Miłość na Krymie" Jerzego Jarockiego zaczyna się spokojnie – bohaterowie rozmawiają między sobą na różne filozoficzne i życiowe tematy w posiadłości z widokiem na morze. Świetnie dobrane epokowe stroje i minimalistyczna, ale również klimatyczna scenografia w wykonaniu Jerzego Juka Kowarskiego pozwalają widzowi stopniowo przenieść się w rzeczywistość przedwojennej Rosji. W pierwszym akcie poznajemy główne postaci "Miłości na Krymie" i zostajemy wprowadzeni w ich poglądy i przekonania, ukierunkowujące ich dalsze losy przedstawiane w kolejnych częściach sztuki.
W obsadzie możemy zobaczyć znane nazwiska telewizyjne i teatralne, w jedną z głównych ról, czyli w postać Tatiany – którą możemy uosabiać z tytułową miłością – wciela się Małgorzata Kożuchowska, a postać Iwana Nikołajewicza Zachedryńskiego odgrywa Jan Frycz. Pojawiają się też m.in. Jolanta Fraszyńska i Janusz Gajos. Zachedryński jest poetą, inteligentem, czującym coś do Tatiany, która nie odwzajemnia tego uczucia, woląc generała Piotra Aleksiejewicza (Paweł Paprocki). Najpierw Zachedryński sceptycznie podchodzi do świata, ale gdy wraz z drugim aktem akcja przenosi się w lata 30 XX wieku, zaczyna on służyć nowemu systemowi, któremu następnie daje się pokonać. Sztuka przeplata dzieje Rosji w różnych okresach historii, różnych panowań i ustrojów, obrazując zachowania obywateli, którzy próbują wpasować się w zmieniający się wokół nich świat.
Tym, co przykuwa uwagę w inscenizacji Jarockiego jest cisza. Co prawda, w pierwszym akcie jedna z postaci gra za namową reszty piosenkę, w której wykonanie włączają się inni. Jednak samego podkładu w przedstawieniu jest niewiele, pojawia się w drugiej połowie sztuki, głównie w ostatnim akcie. Tutaj przenosimy się w czasy po rozpadzie ZSRR, gdzie wiele ról się poodwracało. Tym, którym żyło się lepiej za czasów istnienia Związku Radzieckiego, teraz pragną przenieść się za granicę, nie mogą pogodzić się ze zmianami, które zaszły. Do Rosji zaczęto sprowadzać nowinki z Zachodu i w zasadzie ludzie zaczęli zapominać o rodowych pamiątkach.
W "Miłości na Krymie" mamy do czynienia z charakterystycznym dla Mrożka absurdalnym humorem. Przeplata się on z poważnymi dyskusjami egzystencjalnymi, zawierającymi kwestie problemu porozumienia się ze światem, ludźmi i systemem. W trakcie przedstawienia coraz mniej pozostaje z obecnej w pierwszym akcie wesołej atmosfery. Przenosząc się w kolejne, różniące się od poprzednich, lata w Rosji zmienia się forma wizualna przedstawienia, jakby reżyser podążał za artystycznymi przemianami zachodzącymi w teatrze XX wieku i na bieżąco wprowadzał je w swoją sztukę.
"Miłość na Krymie" jest jednym z ostatnich spektakli w reżyserii Jarockiego, który w swojej karierze przeniósł na deski teatru wiele tekstów Mrożka. Dlatego też można odbierać tę złożoną i łączącą różne kwestie sztukę, jako swoiste pożegnanie, zamknięcie pewnej epoki.
Spektakl do obejrzenia na ninateka.pl
