Artysta samotny
Bruno Schulz (1892-1942)Urodził się 12 lipca 1892 roku w rodzinie zasymilowanych galicyjskich Żydów jako najmłodsze dziecko Jakuba Schulza (właściciela sklepu tekstylnego przy Rynku miasta) i Henrietty z domu Kuhmrker, córki zamożnego handlarza drewnem. W latach 1902 - 1910 był uczniem Gimnazjum w Drohobyczu. Uczył się znakomicie, maturę zdał z odznaczeniem. W 1910 roku zaczął studiować architekturę na Politechnice Lwowskiej.
W tym samym roku, w związku z chorobą ojca, sklep uległ likwidacji, a rodzina Schulzów przeniosła się do domu zamężnej siostry Bruna, Hani Hoffmanowej. Po roku przerwał studia z powodu choroby serca i płuc i wrócił do Drohobycza. W 1917 roku wraz z częścią rodziny wyjechał do Wiednia, gdzie ponownie rozpoczął studiować architekturę. Po trzech miesiącach wszyscy Schulzowie wrócili do domu w Drohobyczu. Następne lata, właściwie aż do debiutu w 1933 roku, to dla Schulza trudny okres borykania się z licznymi przeciwnościami, zarówno zewnętrznymi, jak i sprzecznościami własnej natury tak psychicznej, jak i duchowej.
Od września 1924 roku zaczął uczyć rysunków i zajęć praktycznych w szkołach średnich Drohobycza. Ma z tym nieustanne kłopoty związane z brakiem dyplomu ukończenia wyższej uczelni, ze złym stanem zdrowia, z przytłoczeniem ogromną ilością godzin uczenia, niekiedy uniemożliwiającą pisanie. W 1927 roku zmarł na gruźlicę Władysław Riff, przyjaciel i literacki powiernik Schulza (nadgorliwi pracownicy dezynfekcji spalili wszystkie jego papiery). W 1931 roku zmarła matka Brunona Schulza. W 1933 roku artysta zadebiutował w "Wiadomościach Literackich" opowiadaniem Ptaki, a w tym samym roku wydawnictwo "Rój" wydało jego tomik zatytułowany Sklepy cynamonowe.
Po wybuchu wojny, 24 września Niemcy ustąpili z Drohobycza, przekazując te tereny okupantowi sowieckiemu. Schulz pozostał nauczycielem drohobyckich szkół średnich. 1 lipca 1941 wojska niemieckie ponownie wkroczyły do Drohobycza. Pisarz dostał się wtedy "pod opiekę" gestapowca Feliksa Landaua, który wykorzystywał go do wykonywania licznych prac malarskich. W 1942 roku Bruno Schulz starał się ocalić swe rękopisy i rysunki, dzieląc je na kilka pakietów i przekazując zaufanym osobom spoza getta. W tym okresie pisarz planował ucieczkę z Drohobycza, przyjaciele z Warszawy dostarczyli mu fałszywe dokumenty i pieniądze. 19 listopada pisarz wybrał się do Judenratu po chleb i natrafił na "dziką akcję" miejscowego gestapo. Zginął zabity na ulicy przez Karla Günthera, gestapowca, który zamordował go w rewanżu za wcześniejsze zastrzelenie przez Landaua jego własnego protegowanego, dentysty Löwa.
Pisarz, grafik, krytyk literacki. Ze Stanisławem Ignacym Witkiewiczem i Witoldem Gombrowiczem dokonał odnowienia języka artystycznego literatury polskiej. Twórczość Sklepy cynamonowe, Warszawa 1934, Sanatorium pod klepsydrą, Warszawa 1937.
