Białe noce z szarym porankiem

On nadwrażliwiec i marzyciel, chorobliwie wręcz nieśmiały, który nigdy nie rozmawiał z dziewczyną. Ona, sierota wychowywana przez niewidomą babcię, przykuta a dosłownie przypięta agrafka do niej, pozbawiona kontaktów z rówieśnikami, zakochuje się w lokatorze mieszkającym na facjatce w babcinym domu. Niestety, lokator wyjeżdża, ale obiecuje wrócić po roku i ożenić się z nią. I właśnie, kiedy wybraniec nie zjawia się na umówione po roku spotkanie, bohaterowie Fiodor i Nastka spotykają się. 

Zwierzenia, pocieszania, przyjaźń zamienia się z jego strony w miłość. Z jej ust także padają słowa, jednak sprzeczne. Nastka miota się, bo kocha ciągle tamtego, ale porzucona skłonna jest zostać z Fiodorem, który jest obok. 

Gdyby to był hollywoodzki film zobaczylibyśmy bohaterów na ślubnym kobiercu lub z gromadką dzieci, ale Dostojewski lubujący się w konfrontowaniu człowieka ze złem zabiera Fiodorowi Nastkę, zostawia mu tylko wspomnienie, pożywkę dla marzeń i ból. 

Dostojewski, mistrz w opisywaniu ludzkich dramatów nie jest autorem łatwym do przełożenia na język sceny. Reżyser, Krzysztof Jaworski mając tego świadomość postanowił "Białe noce" samodzielnie przetłumaczyć, by nie zakłamać żadnego słowa, które mogło stanowić klucz do zrozumienia postępowania Fiodora i Nastki. Dzięki temu język jakim posługują się bohaterowie jest nam bliski a przeżycia autentyczne. Akcja toczy się wartko a uczucia zmieniają jak w kalejdoskopie. 

Rewelacyjny jest w roli Fiodora Dawid Żłobiński, który każdym gestem, spojrzeniem pokazuje człowieka bojącego się własnego cienia, jego niedowierzanie, przemianę w kogoś kogo spotkało niewyobrażalne szczęście a potem nieszczęście. 

Gorzej wypadła Nastka miotająca się między dwoma mężczyznami i uczuciami do nich. Agnieszka Jaworska wprowadziła tyle gestów i ruchów, że czasami zagłuszała nimi słowa. Bywały jednak sceny, kiedy jej wynurzenia brzmiały bardzo szczerze i przejmująco. Jeśli te proporcje ulegną zmianie widzowie powinni przychodzić z chusteczkami do otarcia łez wzruszenia. 

Oszczędna scenografia Pawła Kleszczewskiego, współczesne kostiumy stanowią jasne przesłanie - nic się nie zmieniło w kwestii miłości. Tak jak opisał to 150 lat temu Fiodor Dostojewski: przychodzi nie wiadomo skąd, niesie cierpienie, ale daje też poczucie szczęścia. No i zmienia ludzi, także nieśmiałych.