Biografia domniemana
William Shakespeare - 23 kwietnia 1564 w Stratford, zmarł 23 kwietnia 1616 (3 maja?) w StratfordOto świadectwa konkretnie potwierdzone. Prawdziwie zasmuca ich nikłość; w dodatku są przeważnie małostkowe, odstręczające, a niekiedy paradoksalne. Toteż krytycy, czytelnicy i entuzjaści Szekspira nie mogli sie nimi zadowolić.
Według nich Szekspir był człowiekiem genialnym, ale miał też sporo wad. Chciwie zabiegał o pieniądze, nie przykładał wagi do sumienności, był okropnym ojcem rodziny; odznaczał się jednak wyjątkową zdolnością przyswajania wiedzy i dzięki chaotycznym lekturom i osobistym kontaktom zaczął swobodnie poruszać się w sferze kultury. Po ucieczce z Stratfordu doglądał początkowo w Londynie pańskich koni pod teatrami,; potem przystał na służbę do młodego gentelmena, lorda Southamptona, który wkrótce wyjechał do Padwy, żeby studiować na tamtejszym uniwersytecie.
Po powrocie do Anglii, koło roku1590, Szekspir napisał cykl sztuk włoskich (Dwaj panowie z Werony, Kupiec wenecki, Romeo i Julia), których akcja toczy się w okręgu weneckim i w których można znaleźć szczegółowe wiadomości o tamtejszych miejscach i postaciach. Nie mógłby tych wiadomości zdobyć, gdyby Anglii nie opuszczał. Nawiązał wtedy z młodym lordem szczególną przyjaźń, o której opowiada ponad połowa Sonetów. Wkrótce jednak zakochał się w kobiecie zwanej Dark Lady i został jej kochankiem. W tym momencie dochodzi do dramatu: młody lord wkradł się w łaski Czarnej Damy; pod brzemieniem podwójnej zdrady umysł poety doznaje wstrząsu i to wtedy powstają wielkie dramaty sceniczne o pesymistycznej wymowie (Król Lear, Hamlet, Miarka za miarkę, Tymon Ateńczyk, Otello).Potem szaleństwo się w nim ucisza, dramat osobisty schodzi na plan dalszy i ujawnia się w przenośni historycznej (Antoniusz i Kleopatra). Kleopatra to także gipsy queen, a te same epitety, którymi obdarzona była Dark Lady, odnoszą się i do niej.
Na koniec powstają sztuki wyrażające pogodzenie i wybaczenie (Cymbelin i Burza), po czym Szekspir wycofuje się ostatecznie do rodzinnego miasta, aby w nim czekać na śmierć. Zapewne ostatnie słowa jakie napisał, to słowa wypowiedziane przez Prospera w chwili, gdy wyrzekł się swojej magii i złamał czarodziejską laskę: „And my ending is despair" („I skończyć przyjdzie mi w rozpaczy").
(G. T. di Lampedusa, Szekspir)
