Bogdan Paprocki na Jubileusz w 'Trawiacie'

Dzisiejsze galowe przedstawienie 'Traviaty' G. Verdiego na scenie Opery Śląskiej w Bytomiu będzie okazją do uczczenia 60-lecia pracy artystycznej Bogdana Paprockiego, znakomitego tenora, jednego z największych artystów w powojennych dziejach polskiej opery.
Obserwując szczupłą, wysportowaną sylwetkę Bogdana Paprockiego, trudno uwierzyć, że ma ponad 85 lat. Gdyby cały jego artystyczny życiorys ująć w kategoriach czystej statystyki, to należałoby napisać o kilkudziesięciu partiach operowych i oratoryjnych oraz o tysiącach występów na 78 scenach i estradach świata. W samym tylko Teatrze Wielkim w Warszawie zaśpiewał w ponad dwóch tysiącach przedstawień. We wdzięcznej pamięci tysięcy melomanów pozostanie wspaniałym Jontkiem w 'Halce' i Stefanem w 'Strasznym dworze' Moniuszki, znakomitym Caniem w 'Pajacach' Leoncavallo i tytułowym Faustem w operze Gounoda. Publiczność kochała go za kreacje Cavaradossiego w 'Tosce', Rudolfa w 'Cyganerii' i Pinkertona w 'Madame Butterfly' Pucciniego, tytułowego Don Carlosa, Ryszarda w 'Balu maskowym' i Manrica w 'Trubadurze' Verdiego, Don Jose w 'Carmen' Bizeta. Droga artystyczna Bogdana Paprockiego rozpoczęła się 9 lipca 1944 r. w Lublinie w wojskowym zespole estradowym. Dwa lata występował w mundurze jako solista Reprezentacyjnego Zespołu Wojska Polskiego. W 1946 r. został zdemobilizowany i prawie z marszu stał się solistą Opery Śląskiej w Bytomiu, gdzie debiutował jako śpiewak operowy 23 listopada 1946 r. partią Alfreda w 'Traviacie' G. Verdiego. Partię Violetty śpiewała tego wieczoru Barbara Kostrzewska. Drugą premierą Paprockiego był 'Cyrulik sewilski' Rossiniego, w którym śpiewał partię hrabiego Almavivy. Solistą bytomskiej sceny pozostał do końca 1960 r. i tutaj opracował podstawy swojego bogatego repertuaru przeznaczonego na tenor lirico-spinto. Ostatnie trzy lata pracy w Bytomiu łączył z pracą w Operze Warszawskiej. 1 stycznia 1961 r. przeszedł do zespołu Opery Warszawskiej, która kilka lat później stała się Teatrem Wielkim, z którym związał całą swoją karierę. Śpiewał partię Stefana w 'Strasznym dworze' inaugurującym działalność odbudowanego z wojennych zniszczeń gmachu teatru. Przez wszystkie lata swojej kariery był ulubieńcem publiczności, która gorąco oklaskiwała każdy jego występ, każdą jego nową kreację. Podziwiano go za piękny głos, świetną technikę, ogromną muzykalność i kulturę. '... Bogdan Paprocki czarował w scenach lirycznych miękkością, szlachetnym brzmieniem i ciepłem swojego pięknego głosu' - napisano po premierze 'Don Carlosa'. W 1960 r. Harriet Cohen International Music Award w Londynie przyznała mu srebrny Opera Medal - 'to jest dla mnie bardzo ważne wyróżnienie' - powiedział w jednym z wywiadów. Równolegle z występami na krajowych scenach i estradach zaczął się pojawiać w zagranicznych teatrach. Wystąpił w Ostrawie, gdzie po raz pierwszy w swojej karierze zaśpiewał partię Jontka, która w niedługim czasie stała się jednym z jego największych osiągnięć. Zaśpiewał ją aż 248 razy. Indywidualnie i z zespołem Teatru Wielkiego występował w niemal całej Europie i wielu miastach amerykańskich, wszędzie zdobywając uznanie publiczności i krytyków. Wielka szkoda, że szczyt kariery tego wspaniałego artysty przypadł na lata, kiedy znajdowaliśmy się za żelazną kurtyną. Temu właśnie należy przypisać fakt, że nie zajął należnego mu miejsca wśród najwybitniejszych śpiewaków o międzynarodowej sławie. Niejako na pocieszenie pozostało mu za to wielkie uznanie i miłość polskiej publiczności, co zresztą Bogdan Paprocki zawsze wyjątkowo sobie cenił.