Burza w szlance wody i histeria do kwadratu
o sytuacji w Teatrze Powszechnym.Żyjemy w jakiejś dziwnej rzeczywistości, jeśli nadzorujący instytucję kultury pozbawiany jest prawa do sprawowania tego właśnie nadzoru. Z sytuacji zadania kilku pytań budżetowych ( księgowa wydziału kultury przychodzi do księgowej Teatru i pyta o konkretne rzeczy. Zajmuje im to ok. 6 godzin) robi się aferę do sześcianu. Teatr woła na ratunek media i najważniejszych polityków w mieście - pisze wiceprezydent Łodzi Agnieszka Nowak o sytuacji w Teatrze Powszechnym.
Pytanie retoryczne: czy organ prowadzący, nadzorujący daną instytucję kultury może zadać tej instytucji określone pytania dotyczące realizacji budżetu?
Mówiąc prościej i bardziej ludzkim językiem. Organ nadzorujący to wydział kultury i ja - wiceprezydent.
Na przestrzeni kilku ostatnich miesięcy przyszło do mnie z prośbą o rozmowę kilku pracowników Teatru Powszechnego. Przychodzili pojedynczo i każdy w swojej sprawie. Ale w zasadzie każdy z nich mówił prawie to samo. Wskazywali na konkretne działania dyrekcji Teatru, takie które budziły i budzą ich niepokój.
Mówili też dużo na temat złej atmosfery w zespole, o rozpadzie zespołu na dwie wrogie sobie części, o złym klimacie pracy.
Poprzednio, ponad rok wcześniej, wpływały do mnie anonimowe maile, teraz przychodzą żywi ludzie, pod imieniem i nazwiskiem. Rozgoryczeni, roztrzęsieni, pełni żalu i poczucia dotykającej ich niesprawiedliwości
Rzeczy, o których mówili, na które wskazywali, dotyczyły także bardzo konkretnych działań budżetowych teatru.
Jedyną możliwą drogą zweryfikowania tych informacji, to zadanie konkretnych pytań instytucji kultury i wyegzekwowanie rzetelnych, prawdziwych odpowiedzi. Nazwano to kontrolą. Ok, niech będzie, że to była kontrola. Trwała jeden dzień, a raczej kilka godzin, bo pewnie od 10 do 16.
I teraz kolejne pytanie retoryczne: co powinien w takiej sytuacji zrobić wiceprezydent nadzorujący daną instytucję kultury? Ma kilka możliwości. 1. Może nie spotykać się z nikim i nie słuchać w ogóle nikogo. 2. Może udawać, że nic się nie stało, pozostać głuchym na przekazywane informacje. Pozostać obojętnym na rozgoryczenie, żal i poczucie niesprawiedliwości. 3. Czekać bezradnie i bezczynnie na kryzys finansowy w Teatrze i myśleć jakoś to będzie
Wiceprezydent może jednak, a nawet - według mnie - koniecznie powinien, myśleć racjonalnie i zweryfikować te wszystkie informacje, przede wszystkim po to, by zapobiec w porę sytuacji, gdy Teatr straci kontrolę nad budżetem. W tak trudnym roku budżetowym jak obecny, trzeba bardzo się szczególnie strzec, by do tak poważnych sytuacji nie doszło. Rok 2013 jest budżetowo nadzwyczajnie trudny i jest bardzo źle, jeśli nie do wszystkich dyrektorów to dotarło
Żyjemy w jakiejś dziwnej rzeczywistości, jeśli nadzorujący instytucję kultury pozbawiany jest prawa do sprawowania tego właśnie nadzoru. Z sytuacji zadania kilku pytań budżetowych ( księgowa wydziału kultury przychodzi do księgowej Teatru i pyta o konkretne rzeczy. Zajmuje im to ok. 6 godzin) robi się aferę do sześcianu. Teatr woła na ratunek media i najważniejszych polityków w mieście
Czy tak zachowuje się poważny Teatr? A co na to jego dyrektor? Czy on także z byle powodu wpada w histerię?
