Ciało w ruchu
Teatr Kana zaprasza na plenerowe Okno - Zbliżenia8 sierpnia ruszyła pierwsza odsłona cyklicznego projektu Ośrodka Teatru Kana, czyli Okno - Zbliżenia, która mieć będzie miejsce na terenie Młynu/Papierni w Barlinku, w dużej izolacji, w kontakcie z naturą i świeżym powietrzem.
W tym roku łącznikiem tematycznym kolejnych odsłon Okna będzie ciało w ruchu.
Skupienie tej edycji na najbliżej dostępnej nam materialności: ciele, tańcu, ruchu, improwizacji, somatyce, nieuchronnie prowadzi nas do pytań o bliskość, dotyk, cielesność, seksualność, bycie ze sobą, z własnym ciałem i w relacji do innych ciał, środowisk, krajobrazów, przestrzeni.
Czym jest to ja-ciało, gdy zostaję z nim sam na sam? Gdzie jest granica pomiędzy nim a tym, co wokół: środowiskiem, przestrzenią, architekturą? Jakiego rodzaju bliskość możemy wytworzyć w sytuacji polityczno-zdrowotnych ograniczeń fizycznego dystansu? Do jakiego tańca zaprasza nas współczesna przestrzeń?
Do współpracy zaproszono wybitnych pedagogów, choreografów, tancerzy, performerów
- praktyków, którzy na co dzień pracują według badanych przez siebie systemów, zarówno z zawodowymi tancerzami, jak również z osobami traktującymi ruch i taniec jako drogę samorozwoju.
Spotkania obejmują praktyki z zakresu cielesnej eksploracji przestrzeni (z wykorzystaniem i adaptacją zabytkowej przestrzeni Młynu/Papierni w Barlinku) i relacji pomiędzy świadomością skierowaną do wewnątrz i na zewnątrz ciała.
Pierwsze spotkanie w ramach projektu Okno - Zbliżenia skupione będzie na relacji, interakcji i przenikaniu się ciała i przestrzeni. Metody skupione będą na tym, jak wykorzystać pogłębioną świadomość tkanek i ciała, aby zyskać większą czułość na środowisko, w którym znajduje się aktor/performer oraz jak wykorzystać tę uważność w badaniach i pracy artystycznej.
Warsztaty odbędą się poza miastem, w przestrzeni zabytkowego Młynu/Papierni niedaleko
Barlinka. Uczestnicy będą mieli szansę cieleśnie, zmysłowo, umysłowo i ruchowo włączyć się w życie tej przestrzeni, ucząc się jednocześnie pracy nad jej adaptacją do celów artystycznych oraz otaczających ją lasów, łąk i jezior. Dzięki temu uzyskają możliwość niezwykle pogłębionej i skupionej artystycznej pracy site-specific, ucząc się tego, jak ciało i ruch mogą być wykorzystywane w projektach badających tzw. przestrzenie nieteatralne.
