Dom wariatów

„Kliniken..." składa się z dwóch części. Pierwsza odnosi się do dramatu Larsa Norena. Zaczyna się od zamknięcia zdjęć do filmu, odbywa się after party, po czym okazuje się, że bohaterowie znajdują się w szpitalu dla psychicznie chorych. Najlepszym momentem tej połowy jest monolog w wykonaniu Dagmary Mrowiec. Bohaterka sprzeciwia się normom narzuconym przez społeczeństwo, w którym próżno próbować rozróżnić „normalnego" od „wariata". Świat pełen jest pustej pogoni za modą, konsumpcjonizmu bez chwili zastanowienia nad życiem. Scena kończy się wystrzałem z pistoletu i zapada złowroga cisza. Dalej nie jest jednak lepiej. Wątki przeplatają się ze sobą, są niespójne, wydarzenia dzieją się równolegle. Momentami trudno skupić się na akcji czy dialogach. Jest mdło, ciężko i niezrozumiale. Trudno dziwić się widzom, którzy nie zdecydują się wrócić na swoje miejsca po przerwie.

A szkoda, bo druga część jest o niebo lepsza. Nawiązuje z kolei do twórczości i życia niemieckiego reżysera- Rainera Wernera Fassbindera. Tym razem, mimo że wciąż mamy przed sobą tych samych bohaterów, to jednak w „normalnym" świecie. Spektakl nareszcie zaczyna być ciekawy i wciągający. Akcja nabiera spójności. Gra na scenie przeplata się z urywkami filmu wyświetlanego w tle. Znów pełno jest pozornie niepowiązanych ze sobą wątków, ale łączą się one w jedno przesłanie. Tym razem tematem jest próba walki i buntu ze światem. Okazuje się, że nie można przeprowadzić żadnych zmian bez rozlewu krwi. Znieczulone społeczeństwo nie zwróci uwagi na pokojowe manifestacje. Twarkowski w swojej sztuce nie pozostawia nam wiele nadziei, ale mimo wszystko nakłania do walki.

„Kliniken / Miłość jest zimniejsza niż śmierć"- to spektakl niestety, nowoczesny w złym tego słowa znaczeniu. Jak to zwykle bywa w Teatrze Polskim dobra obsada nadrabia braki, ale tym razem nie ratuje całości. Na pierwszy plan wyłania się znakomita Halina Rasiakówna, która nawet w banalnej scenie gra pierwsze skrzypce, dlatego nie sposób oderwać od niej oczu. Zaraz po niej plasuje się Marcin Czarnik jako neurotyczny kochanek ciągle szukający nowych wrażeń. Niemniej całość jest męcząca i trudna w odbiorze. Jeśli komuś podobał się „Farinelli" to może spróbować wybrać się na „Kliniken...", wszyscy inni stracą tylko trzy godziny życia i masę nerwów.