Dość czarów!
"Nie chcę być dłużej czarownicą" - Tintaló Társulás - 8. Festiwal Katowice Dzieciom"Nie chcę być dłużej czarownicą" to już trzeci z kolei węgierski spektakl podczas 8. Festiwalu Teatrów Lalkowych "Katowice - Dzieciom". I ośmielę się stwierdzić, że - jak dotąd - jest to najlepsza zagraniczna prezentacja.
Spektakl w wykonaniu Teatru Tintaló Társulás opowiada o przygodach uroczej czarownicy Furinki, która - jak sugeruje sam tytuł sztuki - nie chce już dłużej pracować jako czarownica, czyli ma dość czynienia krzywd na zamówienie. Idzie zatem prosić swoją przełożoną czarownicę o zwolnienie z obowiązku czarowania np. zamieniania dobrych chłopców w żaby, trucia jedzenia i robienia innych przykrych rzeczy. Jednak przełożona czarownica nie chce jej zwolnić z obowiązku czarowania i przydzielić jej innej, bardziej poczciwej pracy. Zatem Furinka - aby z czegoś żyć - musi sama zorganizować sobie jakieś dochodowe zajęcie. Zaczyna się więc podróż małej niedoświadczonej i samotnej Furinki do świata ludzi. Mała czarownica jednak nigdzie nie potrafi znaleźć sobie pracy, gdyż przeszkadza jej w tym jedyny towarzysz podróży - psotna miotełka, która zniweczy wszystko, co Furinka wykona.
Na szczęście jednak - jak to w bajkach bywa - wszystko skończy się dobrze. Furinka trafi do cyrku, gdzie wraz z miotełką stworzą tandem, który swoimi wyczynami będzie bawił gapiów i tym samym pozwoli towarzyszkom na pozyskanie "małych krążków", czyli - po ludzku mówiąc - pieniędzy na zakup chociażby ulubionych przez Furinkę pomidorków na smaczną zupkę.
Spektakl "Nie chcę być dłużej czarownicą" odgrywany jest przez jedną, bardzo utalentowaną młodą osóbkę - Angélę Badacsonyi, która dwoi się i troi wyczarowując na scenie przeróżne osoby, miejsca i sytuacje. Jest równocześnie przez cały czas Furinką, jej niedobrą miotełką, złą czarownicą i wszystkimi napotkanym podczas podróży Furinki osobami. Owo wyczarowywanie różnych światów i postaci odbywa się na oczach widza - zła czarownica powstaje z połączenia czajniczka (jakże wspaniale jego uchwyt staje się haczykowatym nosem czarownicy!) i ciemnej chusty; kotka - z małego stołeczka, sowy - z zestawienia otwartej walizki, poduszki i okularów, a cyrku - z konstrukcji drabiny, krzesła i kijków.
Pomysłowość i zaradność autorki, jej umiejętność animacji materii nieożywionej, modulacja głosu oraz sprawna koordynacja przestrzeni gry sprawiły, że węgierski spektakl o perypetiach małej czarownicy oglądało się z niegasnącą przyjemnością. Jedyną wadą, do jakiej można się było przyczepić była znikoma, a właściwie zerowa ilość interakcji z publicznością, która to - z racji na specyfikę reakcji dzieci - jest zawsze elementem pożądanym, gdyż z takich interakcji zazwyczaj rodzą się niezwykle rozkoszne i stymulujące uwagę maluchów sytuacje.
