Dyktat seksualności

Reżyserka spektakl osadza zaledwie na fragmentach tekstu Różewicza. Niezwykle ważne jest tu otoczenie głównej bohaterki – Bianki, młodej dziewczyny przerażonej „obowiązkiem” seksualnej obecności. Matka ubrana jest w sukienkę, na której widnieją liczne odciśnięte dłonie – symbol seksualnej łapczywości ojca, ciotka to wiecznie niewyżyta trzpiotka, w dziadku na starość obudziło się nadmierne libido, Paulinka kpi ze strachu siostry. Żadna z tych postaci nie wchodzi w bardziej osobistą relację z Bianką. Szczawińska przedstawia rodzinny świat widziany oczami bohaterki – na każdym kroku epatujący seksualnością, pełen atrybutów nawiązujących do cielesności. Bohaterka ze swoim strachem i dystansem zostaje zepchnięta na margines – cnota jest tym co niepochwalane i niewłaściwe. Zupełnie inaczej prezentują się przy tym ostatnie słowa dramatu. U Różewicza „jestem Twoim bratem” oddawało chęć manifestacji równości, zaakcentowania własnej osobowości, która jest uniwersalna, ludzka, nie kobieca czy męska. Bianka kończy spektakl urwanym: „jestem…”, jakby chciała po prostu zaakcentować swoje istnienie – w wymiarze innych wartości niż te, którym hołdują współczesne wzorce.

Ciekawie prezentuje się w spektaklu przestrzeń – surowe, ascetyczne pudło, z wysuwanymi szufladami, na którzy systematycznie zostają „wsuwani” do świata kolejni bohaterowie. W jej centrum stoi Bianka, obserwująca kolejne seksualne zachowania otoczenia. Można odnieść wrażenie, że znajdujemy się w głowie bohaterki i na wszystkie wydarzenia patrzymy jej subiektywnym okiem. Każdy gest przez to zdaje się wyuzdany, epatuje fizycznością. Nawet zabawki i maskotki – niegdyś atrybut młodzieńczości i niewinności, przybierają tu falliczne i cielesne formy. Unikając dosadności i dosłowności Szczawińska pokazała dyktat seksualności i jej znaczenie w dzisiejszej rzeczywistości. Bohaterka definiuje swoją tożsamość poprzez inność, której doświadcza – brak cielesnego kontaktu, samotność, nieumiejętność pogodzenia się z seksualnością. Najciekawiej zaś jest ona rysowana w sugestiach – rytmie, sposobie mowy, rekwizytach. Mimo mało radykalnej inscenizacji, scena pulsuje erotyzmem i cielesnością, która przytłacza, tak bohaterkę, jak i widownię.