Dyrektor Teatru Dzieci Zagłębia odznaczony

Dariusz Wiktorowicz – jak mówi klasyk: „i wszystko wiadomo". Ale ponieważ u nas różnie jest ze znajomością klasyków, więc przyjrzymy się mu dokładniej. Wiktorowicz pochodzi od Victora, a to po łacinie oznacza zwycięzcę. Jakiż to więc zwycięstw dopuścił się Dariusz W.? No przede wszystkim się urodził, mało tego, urodził się w Łodzi, co zważywszy na katastrofalne wyludnianie tego miasta już samo w sobie jest sukcesem. Ponieważ nie rokował w żadnym tzw. „porządnym" zawodzie, więc zmuszony był pójść do szkoły teatralnej i to , że się tam dostał jest już kolejnym sukcesem, ale on nie tylko się dostał, ale jeszcze i tę łódzką filmówkę skończył! To też należy zapisać po stronie pozytywów.

Jako urodzony zwycięzca spędził 17 lat w teatrze Kazimierza Dejmka w Łodzi, ale ponieważ nie chciało mu się uczyć tekstów na pamięć, więc równolegle komponował muzykę do spektakli i jeszcze je reżyserował. I znów kolejny sukces, nie dość , że go nie wyrzucili to jeszcze zdobył Nagrodę Młodych Twórców za reżyserię, muzykę i wykonanie spektaklu „Sakramencka ulewa" na Festiwalu Małych Form Scenicznych w Szczecinie w 1993 r. Potem już było tylko gorzej, na kilka lat związał się z teatrem w Katowicach, gdzie o zgrozo! Wcielił się w kontrowersyjnego zwycięzce - Hitlera  w przedstawieni Mein Kampf.  By od 2005 r. osiąść na stołku dyrektorskim w będzińskim Teatrze Dzieci Zagłębia. Mimo usilnych starań udowodnienia, że się do tej pracy nie nadaje zaliczył Złotą Maskę za najlepsze spektakl dla dzieci województwa śląskiego, w tymże samym 2007 r. postanowił rozszerzyć swą działalność i na Międzynarodowym Festiwalu Sztuki „Bosforskie Agony" na Krymie zdobył Nagrodę w Kategorii Najlepszy Reżyser Festiwalu. Dariusz Wiktorowicz jest jak Midas, czego się nie dotknie to zamienia w złoto. Całe szczęście, że nie łapie się za głowę z byt często z radości, bo by świecił nam złotą poświatą niczym Aurora.

A powodów do radości ma wiele, jego że jego teatr jako jedyny w Polsce posiada dwóch organizatorów i w związku z tym stanowi egzemplifikację powiedzenia, że pół i pół rzadko kiedy daje całość. Mowa jest oczywiście o teatralnym budżecie. Ale kto by się tam przejmował pieniędzmi, gdy wszystkie muzy tego świata wróżą mu kolejne Victorie. O takich drobiazgach jak Brązowy Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis" czy „Złota Odznaka Honorowa za Zasługi dla Województwa Śląskiego" właściwie nie ma już co nawet wspominać. Przygotował znakomity projekt rewitalizacji teatru, który póki co czeka na swoją Viktorię.  Już na koniec chciałoby się dorzucić małą perełkę do tych wszystkich sukcesów: otóż zważywszy na bardzo dramatyczne wykształcenie Dariusza Wiktorowicza nikogo nie powinny dziwić sukcesy aktorskie i reżyserskie. Zaskoczył wszystkich sukcesami menadżerskimi, ale jakoś to przełknęliśmy. Natomiast NIKT się nie spodziewał, że Darek zdobędzie również laur NAJLEPSZEGO animatora, a tak się właśnie stało. Jego nadzwyczajne talenty lalkarskie zostały docenione na festiwalu w Toruniu , gdzie zdobył Nagrodę aktorską i tytuł „Animatora 96" za rolę Diabła w „Historii o żołnierzu".

Niebezpieczeństwem obcowania z tak wszechstronnymi Wiktorami, pardon, Wiktorowiczami jest to, że niedługo włączymy telewizor, a tu on prowadzi główne wydanie Dziennika! W końcu zdobył już telewizyjną „Licencję na wychowanie" . Trudno, musimy się z tym pogodzić: Dariusz Wiktorowicz człowiekiem renesansu jest i kropka. Dołóżmy zatem starań aby ta epoka nie została zbyt szybko zastąpiona surowymi rządami kontrreformacji.