Dzień apokalipsy

Na świecie trwa apokalipsa, z minuty na minutę brakuje tlenu, a mimo to większość ludzi jest pogodzona ze swoim losem. W tym czasie Ula i Przemek, podobnie jak grupa buntowników którą kieruje Wiktoria i żołnierze za przywództwem Pani Oficer docierają do starego kina. Wraz z dwójką młodych, aspirujących aktorek, zostają zamknięci za stalowymi drzwiami. Wtedy rozpoczyna się gra o przetrwanie, Apocalypsing. Gdy na zewnątrz brakuje powietrza, bohaterzy muszą walczyć o życie rozwiązując zagadki twórcy gry.

Scenografia zmienia się, gdy poprzez krótkie sceny w domu Uli, a potem poprzez kawiarnie finalnie docieramy do starego, opuszczonego kina. Wokół stoją kartony. Możemy dostrzec ikoniczny moment w wykonaniu jednej z piosenek, gdzie litery na kartonach składają się razem w nazwę "MUSE", by potem zostać rozproszone uderzeniem kijem od baseballa. Czynny udział w dopełnianiu scenografii bierze duży ekran, który wyświetla zegar odliczający czas bohaterów. Skorzystano również z kolorowych oraz białych świateł, mając swoje popisowe momenty podczas scen tanecznych. Światła wybijające w rytm muzyki Muse łączyły się z choreografią, tworząc wspólnie fantastyczną scenerię. Poprzez duży ekran upiększano tło scen tanecznych, zgrywając je razem ze światłami.

Kostiumy imitują codzienne ubrania. Nie widzimy kaftanów, które widujemy w apokaliptycznych filmach, co podkreśla niezależność bohaterów lub bezsilność rodziców Uli. Grupa buntowników przyodziewa czarne ubrania, nadając im widziany na ulicach lekko punkowy styl. Natomiast grupa żołnierzy nosi widziane dla wojska barwy, Pani Oficer jednak posiada wojskowy mundur podkreślający jej władze. Zamysły kostiumów należą do Wiktorii Frankowskiej.

Spektakl został zainspirowany muzyką niesamowitego zespołu Muse. Zostały wykorzystane zarówno bardziej energiczne piosenki, jak też te spokojniejsze, stawiając na delikatny motyw miłosny. Wykorzystano między innymi najpopularniejszą piosenkę zespołu "Supermasive Black Hole". Ta inspiracja zdecydowanie przyciągnęła fanów zespołów, zachwycając dodatkowo doskonałym połączeniem z fabułą spektaklu. Tłumaczeniem tekstów na język polski zajmował się Maciej Glaza.

Można dostrzec kwitnący talent w młodych aktorach. Teatr LABO, będąc sceną rozwijającą się, przyciąga młodych ludzi do brania udziału w projektach. Widać zaangażowanie oraz determinację. Odgrywane emocje czy zachowania, przykładowo nienawiść do "Popaprańca" czy też sarkazm w rozmowach między innymi postaciami mimo ich skomplikowanej budowie są płynne i naturalne. Widzimy więź między bohaterami i ich konflikty, a ich odczytanie jest łatwe dzięki wyraźnej grze aktorskiej.

W reżyserii autorstwa Arkadiusza Borzdyńskiego, mimo prostego języka w scenariuszu możemy zauważyć zabawę sztuką. Dzięki laboratorium, którym jest cała grupa, producenci nie boją się korzystać z łączenia poważnego języka z tym potocznym. Użyto zwrotów korzystnych w życiu codziennym przez młodzież poprzez połączenia z językiem angielskim, co podkreśla naturalność nastoletnich bohaterów. Najbardziej moją uwagę przykuła bajeczna choreografia ułożona przez reżysera oraz Krzysztofa Łuczaka. Panował w niej taniec nowoczesny, idealnie skomponowany z muzyką rockową i elektroniczną. Zdecydowanie był to jeden z bardziej zadziwiających elementów sztuki. Również podziwiam aktorów za umiejętność odegrania choreografii oraz zgrania z innymi aktorami.

Widzowie bacznie obserwowali akcję spektaklu, zakończając je wielkimi brawami.
„Apocalypsing" jest nie tylko historią o apokalipsie i nastoletnich latach człowieka, ale również o harcie ducha i determinacji. Aktorzy wczuwają się w historie swoich postaci, niemal się w nich zmieniając, a choreografia przykuwa uwagę. Jest to spektakl na który warto zwrócić uwagę, jego zakończenie nakłania do rozmyślań nad jego sensem oraz nad władzami. Podaje nowy sposób patrzenia na innych ludzi oraz na ich życia. Każdy z nich ma swoje własne pragnienia i plany, o których my – skupieni na sobie, zapominamy.