Eksplozja emocji
"Samotność pól bawełnianych" - XII Festiwal InterpretacjeTeatr z Kielc zabrał widzów w minioną środę w podróż do świata, w którym relacje między ludźmi zostały sprowadzone do wymiany. Owa wymiana ma jednak mało wspólnego ze zwyczajem odwzajemniania darów rodem z najbardziej prymitywnych wspólnot, o którym rozpisywali się antropolodzy. Tu raczej chodzi o układ między kupującym a dealerem, który obejmuje przede wszystkim nie przedmioty materialne, ale uczucia, wzajemne zainteresowanie i potrzebę bliskości.
Sam tytuł – „Samotność pól bawełnianych” – ma w sobie coś z narkotycznej wizji. Nie ma tu miejsca na zrozumienie czy błogi spokój. Dwaj bohaterzy (w tych rolach rewelacyjni : Wojciech Niemczyk i Tomasz Nosiński) stoją obok siebie i zwróceni do widzów rozmawiają. Prowadzą dialog (a w zasadzie wymieniają się przydługimi monologami), który sam w sobie jest bełkotem, a wypowiadane słowa sprawiają im niemal fizyczny ból. Aktorzy grają swoimi ciałami – widać każdą żyłę, pot, napięcie mięśni, grymas twarzy. Dzięki temu angażowane są pokłady emocji i energii, które aż proszą się o eksplozję. Ową kulminację stanowi sceną, w której Klient (w tej roli Tomasz Nosiński) rozbiera się powoli do naga. Stoi tak dłuższy czas. Napięcie zostaje rozładowane i chwilowo zanika w momencie, gdy Dealer ściąga swoją marynarkę i zakrywa nią nagiego mężczyznę. Jego gest wydaje się nieść nadzieję na to, że kompromis na przekór wszystkiemu może być jednak osiągnięty.
Z grą aktorską rewelacyjnie współbrzmi muzyka na żywo w wykonaniu zespołu Naturall Born Chillers, która w spektaklu jest osobnym bohaterem. Transowe, głośne brzmienia nie tylko ilustrują stany emocjonalne bohaterów, ale także prowadzą akcję, nasycając ją dodatkowymi znaczeniami. Niepotrzebne jedynie jest projekcja multimedialna, ukazująca wariacje na temat szeroko rozumianych fantazji seksualnych. Jej dosłowność nuży i nie pozostawia widzowi żadnej dowolności w zakresie interpretacji. To, co i tak jest wyczuwalne, czyli seksualne napięcie między Klientem a Dealerem, podane jest przez tę projekcją na tacy, w sposób nachalny i chwilami niesmaczny.
„Samotność pól bawełnianych” sytuuje się na granicy teatru i performansu. Reżyser – Radosław Rychcik – konsekwentnie realizuje swój pomysł, by ukazać w najdrobniejszym szczególe dramat ludzkiej egzystencji. Ja mu wierzę. Wierzę, bo czuję i widzę na scenie tragedię człowieka. Człowieka błąkającego się po ulicach w poszukiwaniu spełnienia.
