Gdy w kotle mieszają wiedźmy...

W takiej perspektywie, obejmującej teksty jednego poety, widoczne jest zainteresowanie ideą wędrówki dusz. W nowym odczytaniu Szekspira odkryciem stają się inkarnacje literackiego bohatera, który powraca na kartach kolejnych dramatów – odmieniony, obarczony uczynkami poprzedniego życia. W innym ciele, pod innym imieniem, odgrywa kolejną rolę w niekończącym się ciągu żywotów. K. Jasiński śledzi te „żywoty wielokrotne" Szekspirowskich postaci, dostrzegając wpisaną w nie koncepcję ludzkiego losu – predestynacji. W teatrze, niczym w magicznym kotle czarownicy, losy bohaterów mieszają się, oni sami przechodzą szereg przeobrażeń, by ukazać się na scenie w kolejnych wcieleniach. Idea transformacji zakłada ruch ku coraz doskonalszemu wcieleniu dobra – lub zła. Zagadką pozostaje, który z bohaterów Szekspira wędruje ku ideałowi dobra, a który podąża w zupełnie odwrotną stronę. Gdy jednak w kotle mieszają wiedźmy, niczego nie można być pewnym...

Chcę zrobić przedstawienie, które przede wszystkim podsumuje moje dotychczasowe doświadczenia z Szekspirem, ale również moją pracę nad słowem. Dorastałem całymi latami do Szekspira, do Wyspiańskiego, i to wynikało z mojego stosunku do tekstu. Szekspir to tekst sygnowany tym nazwiskiem, tekst, który ma swoją fenomenalną tajemnicę, kilkaset lat zawsze aktualny, niezaprzeczalnie głęboki i uniwersalny. Refleksja nad nowym spektaklem sprowadza się więc do rozumienia funkcji tekstu w teatrze albo, lepiej, logosu zawartego w tekście. Genialny dramat ma w sobie energię, która wykracza poza formę i otwiera swą wartość metafizyczną. W spektaklu „Wiedźmy" odwoływać się będziemy do historii, które wszyscy znają. Dla nas najważniejsze będzie jednak nie opowiadanie jakiejś historii, tylko dotarcie do pokładów energii, magii słowa, które decydują o tym, że postaci się rozwijają w określonym kierunku. Postanowiłem przyjrzeć się protagonistom sztuk Szekspirowskich – w takiej sztafecie wcieleń, w ciągach inkarnacyjnych. A wszyscy bohaterowie Szekspirowscy są przecież dziećmi jednego ojca – Williama Szekspira. Hamlet, gdy pozbawimy go tych wszystkich usprawiedliwiających interpretacji, dalej ma na sumieniu pięć trupów, niektórych uśmiercił własnoręcznie, do śmierci innych się przyczynił. Bohaterowie u Szekspira, podobnie w naszym spektaklu, często występują parami. Mówimy Hamlet, od razu pojawia się Ofelia, mówimy Romeo, pojawia się Julia, przy Makbecie zawsze – Lady Makbet, przy Otellu – Desdemona. U Szekspira dusza zniewolona jest światem uczuć, mówimy o potędze miłości, o zabójczej sile nienawiści albo zawiści, a nad tym wszystkim króluje żądza.

Dostęp do światów nadzmysłowych, skąd przybywają do nas przeróżne istoty, ma mag Prospero i to on jest przewodnikiem po naszym widowisku.

Krzysztof Jasiński