Gdzie te chłopy?

Czterdzieści dwie piosenki o relacjach damsko-męskich (w większości słynne przeboje sprzed kilkudziesięciu lat) i parateatralna rama składają się na program spektaklu muzycznego "(g)Dzie-ci faceci" w reżyserii Adama Orzechowskiego.

Na Dużej Scenie teatru widzimy wielkie okna z witrażami i cztery ławy do siedzenia na tle potężnych konarów brzóz (scenografia Magdaleny Gajewskiej). Na ławach zasiądzie niewielu gości. Najpierw wejdą na scenę ubrani w koloratki muzycy (kierowani przez Tomasza Krezymona lub Huberta Świątka), później jeden z nich udzieliłby ślubu, gdyby nie to, że Pana Młodego wciąż nie ma. Skojarzenia z filmem "Kill Bill" Quentina Tarantino szybko się potwierdzają, gdy leżąca na ziemi Panna Młoda w ciąży (Dorota Androsz) woła "Bill" (wstęp do "Nie bądź taki szybki Bill").

Jednak to tylko jeden z pomysłów inscenizacyjnych reżysera, który zadbał o to, aby żadna z piosenek nie miała charakteru typowego recitalu przed mikrofonem. Aktorzy nie tylko śpiewają, ale też tańczą, wykonują rozbudowane choreografie (ruch sceniczny przygotowała Katarzyna Kostrzewa) i grają, ponieważ próba scharakteryzowania spektaklu "(g)Dzie-ci faceci" jako spektakl muzyczny nieuchronnie niesie za sobą spotkanie z nieco zapomnianą w Wybrzeżu piosenką aktorską.

Każdy z ósemki aktorów przeobraża się w wokalistę raz z lepszym, raz z gorszym skutkiem. Klasą sam dla siebie jest Cezary Rybiński (świetny podczas "Ładny kram, jestem sam" Jarosława Abramowa czy "To mój blues" Tadeusza Nalepy) - jego występy to kwintesencja piosenki aktorskiej. Lirycznie śpiewa Małgorzata Oracz ("Tylko łóżko" Agnieszki Osieckiej), zaś Ewa Jendrzejewska w kilku słowach potrafi wyrazić mnóstwo emocji - od bólu niezrozumianej kobiety, po złość i rozczarowanie ("To tylko tango" Olgi "Kory" Jackowskiej z Maanam). Stanowcze rady dla nowożeńców ma Małgorzata Brajner ("Filozofia małżeńska" Mariana Hemara, czyli "Pierwszego dnia po ślubie od razu go w łeb").

Trwający dwie godziny muzyczny program obfituje w niespodzianki - na scenie wprowadzony zostanie samochód nowożeńców ("Inżynierowie z Petrobudowy" Stanisława Staszewskiego czy "Więc pijmy wino, szwoleżerowie" Włodzimierza Gilewskiego), ktoś skoczy na głęboką wodę, w innym momencie jeden pan oświadczy drugiemu panu "Ja jestem Twoja Marylin Monroe" (do tekstu Agnieszki Osieckiej śpiewa Zbigniew Olszewski), a w którymś z numerów wystąpią statyści.

Spektakl cechuje ogromna swoboda i pogodny luz z jakim z trudnym, momentami bardzo wymagającym repertuarem mierzą się aktorzy Teatru Wybrzeże, przybliżając przeważnie na wesoło trudny los płci brzydkiej w dzisiejszych czasach. Dzięki temu można przymknąć oko na przesyt formy nad treścią i kicz niektórych pomysłów (wykonanie "Idź precz" Bogdana Olewicza z rzucanymi w siebie kwiatami). To pogodny, dobrze wykonany, ciekawie zaśpiewany spektakl, trafiający w niszę, dotąd w Gdańsku niezagospodarowaną - brak spektakli o profilu muzycznym. Artyści Wybrzeża dobrze wypełnili tę lukę.