I Ty poleć z Krystyną na Curaçao!

„Lataj z Krystyną - czyli wszystko dobre, co się dobrze kończy" w reżyserii Andrzeja Sadowskiego jest przykładem świetnego aktorstwa zbudowanego na banalnym temacie. Podczas Katowickiego Karnawału Komedii 2013 został uznany za najlepszy spektakl. Aktorka modulując głosem wciela się w kolejne postaci, przypominając sytuacje- reminiscencje z życia bohaterki monodramu. Aldona Jankowska świetnie bawi się podczas spektaklu. Na oczach widza, z każdą minuta rozwija się i doskonali warsztat, choć początkowej piosenki larw nie można zaliczyć do najlepszych. Widzowie oczekują rozwoju akcji w nieustannym napięciu, ponieważ aktorka beztrosko przechadza się między publicznością, zmuszając do interakcji. Widzowie z przyjemnością poddają się jej zachętom i żywiołowo reagują odpowiadając na pytania, bądź dopowiadając potrzebne frazy.

Spektakl jest w zasadzie tragikomedią opowiadającą o niezrealizowanych planach, niespełnionych marzeniach i zawiedzionych oczekiwaniach. Można go także traktować jak humorystyczną wersję antyporadnika z cyklu „jak nie należy porywać samolotu" dysponując bombą umieszczoną w kebabie.... Czy zatem dominującymi cechami są patos, zaduma i smutek? W żadnym wypadku! Krystyna pomimo 25 lat spędzonych w więzieniu po nieudanym ataku terrorystycznym nie utraciła hartu ducha i gotowa jest zrealizować swe marzenia za wszelką cenę. Czuje, że ma misję do wypełnienia i musi zebrać grupę ludzi, którzy pomogą wypełnić jej zadanie uratowania tajemniczych, śpiewających larw- krewnym Hortensji Szpun. Czy jej plan się powiedzie? Wiele zależy od publiczności, która podejmie wyzwanie lub zignoruje prośby bohaterki.

Tytułowa Krystyna to 49-letnia kobieta, księgowa uzależniona od żelków owocowych. Jest mistrzynią metamorfoz. Ten sceniczny kameleon z łatwością wciela się w postać oschłego ojca, marzącego by jego nienarodzone jeszcze dziecko poszło w ślady Jurija Gagarina i było pierwszym człowiekiem na Marsie; skromnej i nieco zbyt ugodowej matki, czy wreszcie psa Łajki i księgowego Oskara- samobójcy. Wszystkim zmianom postaci towarzyszą efekty audiowizualne, ponieważ przy każdym wcieleniu się w kolejną rolę pojawia się czerwone światło, a w Impresji rozlegał się trzepot skrzydeł i krakanie ptaków. Aktorka płynnie i z gracją przechodzi od odgrywania jednej postaci do drugiej, imitując nawet rozbrajające miny śpiewających larw z Curacao. Co ciekawe, treści przedstawiane podczas występu, korespondują z rzeczywistością pozasceniczną, ponieważ strona internetowa, o której opowiada Krystyna larwykrokpokroku.pl, faktycznie istnieje. Może nie jest poświęcona wyłącznie życiu larw, lecz zawiera informacje dotyczące samego spektaklu.

Półtoragodzinny, osobliwy występ Jankowskiej stanowi rodzaj artystycznego kolażu. Aktorka tworząc wybuchowy teatralny gulasz zmieszała składniki z pogranicza monodramu, improwizacji, stand-upu czy spektaklu muzycznego. Całość, zmiksowana ze sobą i logicznie poukładana tworzy przemyślaną konstrukcję dramatyczną, aktywującą ustawicznie uwagę widza bombardowanego pytaniami, piosenkami czy tradycyjnymi dialogami. Spektakl jest przykładem dobrego zrealizowania funkcji fatycznej i konatywnej przekazu językowego. Bohaterka fiasko poniosła jedynie w finale, podczas namawiania do zdjęcia ubrań...