Ismena bez magii
31. Przegląd Piosenki AktorskiejSpektakl "Ismene" okazał się skromnym multimedialnie przedsięwzięciem na niezbyt magnetyczny głos i osobowość Marianne Pousseur oraz wodę, gorący wosk, światło i projektor.
Za sprawą niewyśrubowanych technicznie środków powstała nastrojowa iluzja scenerii domu rodzinnego Ismeny, siostry antycznej Antygony. Sama Ismena jednak, naga, nurzająca się w wodzie i snująca pesymistyczne rozważania o minionym życiu u progu śmierci, nie potrząsnęła nazbyt mocno widzami. To była bardziej niezła lekcja francuskiego, z dobrym poetyckim tekstem greckiego poety Yannisa Ritsosa, niż naprawdę interesujący teatr inspirowany mitem-archetypem.
Melodeklamacyjny monolog Ismeny, która w dramacie Sofoklesa próbowała odwieść swą nieposłuszną, zbuntowaną siostrę Antygonę od zakazanego przez Kreona pochówku poległego brata, może według Ritsosa odbywać się wszędzie i zawsze, dziś i wczoraj. Ismena jest przeciw siostrze i jej determinacji, by walczyć, w zgodzie z zasadami kodeksu moralnego, nakazami społecznymi i religijnymi. Ismena chce być wolna, swobodna, szczęśliwa, chce być sobą. Zachwycać się śpiewem ptaków, szumem płynącej wody, rozkwitającymi kwiatami. Jej głos przeciw wojnie i wszelkim rewolucjom czy kontrrewolucjom jest jednak zarazem głosem świadczącym o niemożności ucieczki przed agresywną, ekspansywną rzeczywistością, przed rozpadem, brakiem miłości i śmiercią. Znamienne jest, gdy mówi o swym ojcu Edypie, że wyłupił sobie oczy, by świata okrucieństwa wokół nie oglądać.
Temu skromnemu, wyciszonemu spektaklowi z nagim ciałem w centrum zabrakło jednak aktorskiej magii, a mit tej magii bezwzględnie wymaga. Egzystencjalna rozpacz i smutek, jakie sączą się ze sceny, zdały się być bardziej rozpaczą i smutkiem zmęczonego widza, który spodziewał się znacznie wyższego profesjonalizmu twórców.
