Ja cię torturuję, ty się drzesz

Koncept na swój sceniczny obrazek miał także reżyser „Opery mleczanej” Mikołaj Grabowski. Tekst zaczerpnąć oz rysunków Pana Andrzeja, złożyć w libretto i wyśpiewać na scenie, tworząc zbiór kilkunastu zabawnych gagów, przy których publiczność śmiać się będzie do rozpuku.  Gdy doda się do tego ciekawie zaaranżowaną przestrzeń (podział akcji pomiędzy obrotową scenę, telebim i samą widownię), z premedytacją zaprzeczy konwencjonalnej operze (choć ciężko w ogóle nazwać to operą – bo i czemu?) i w głównych rolach obsadzi się naprawdę uzdolnionych wokalnie artystów – wydawać by się mogło, iż sukces jest murowany.  

Niestety – nie jest. Powodów jest kilka, ale najprostszy jest jednocześnie najistotniejszym – rysunki Mleczki są nieprzekładalne, szczególnie na język teatru. To, co bawi na kartce, kubku czy koszulce, w teatrze zamienia się w żenującą błazenadę, która w najmniejszym stopniu (pod względem humoru, nie sposobu ukazania) nie jest już oryginalna.  

W spektaklu brak tradycyjnie rozwijającej się akcji, jedyne powiązanie pomiędzy skeczami można zauważyć w kwestii doboru ich tematyki. Te na scenie przeplatane są tymi z telebimu, większość dowcipów dotyczy zaś kwestii seksualnych i damsko-męskich relacji. I o ile u Mleczki śmieszą, o tyle te same teksty w teatrze tracą całą swoją moc. Pytanie, czy niemal nieprzerwane poczucie zażenowania jest zabiegiem świadomym pozostaje otwarte. Jeśli nie – to źle. Jeśli tak – to nie wiadomo czemu służy. Jeżeli, tak jak rysunki Mleczki, ma to obnażać naszą pruderię - choćby przez tak zdecydowane próby włączenia widzów w spektakl – to chyba wolę zostać widzem konserwatywnym. Nakłanianie publiczności do wyśpiewywania nieśmiesznych fragmentów jest może zabiegiem formalnie interesującym, ale niesie ze sobą niewiele.  

Może i jest jakaś metoda na to, by rysunki Mleczki „wyszły” z kartki i odżyły poza nią, pozostając równie śmieszne. Co więcej – dla części widzów znakomitym tego przykładem będzie właśnie "Opera Mleczana”. Gra aktorska bez zarzutu, interesujące dekoracje i stroje, ciekawy pomysł, niebanalna muzyka - to wszystko mocne strony sztuki Grabowskiego. Dla mnie spektakl jest jednak dokładną odwrotnością twórczości Mleczki – nie jest prosty w warstwie zewnętrznej i technicznej, ale jest banalny, jeżeli chodzi o niesioną ze sobą treść.