Jam jest maszkaron, tyś jest ohyda

CZĘŚĆ I

„Jakiś i Pupcze" ukazuje, jakim Hanoch Levin był błyskotliwym obserwatorem tego, co choć widoczne, pozostaje niedostrzeżone Jego historie są jak ciała, na których znajdują się blizny – bohaterowie, zaś sytuacje, w jakich się znaleźli otwierają zabliźnione miejsca. Wszystkiego dopełniają skazy – przywary,w które zgrabnie uposaża bohaterów ich twórca. Owe cechy to swoista sól,którą posypywana jest rana pogłębiająca się ze sceny na scenę.

Hanoch Levin pokazuje zabawną historię brzydoty, a właściwie jej konsekwencji i z tego też powodu piętrzących się komplikacji. Jednak tak naprawdę - pomimo iż głęboko skryty, jest to ciepły, ale i cwany świat.

CZĘŚĆ II

Półmrok, pochylona scena i ogromne wrota. Scenografiato pierwszy element przedstawienia, który niepokoi, zaciekawia, a jednocześnie wprawia w błogość i uspokojenie. Ta przestrzeń urzekła widownię, w sposób bezszelestny i nie wiadomo kiedy zabrała ją do swojego świata – nie było nic, tylko scena i to,co na niej. „Jakiś i Pupcze" w reżyserii Piotra Szczerskiego nie bierze jeńców. Widzów powoli zdobywa każdy z kolejnych elementów spektaklu.

Tak jak już zostało napisane, na scenie panował półmrok. Przez cały czas nad spektaklem czuwało oświetlenie. Gra lampami – wielkością ich snopów i siłą natężenia, była bardzo miękka w odbiorze i tworzyła otulinę dla innych elementów zaprezentowanego obrazu, nie stając się zupełnie odrębną częścią całości.

Zygmunt Konieczny - kompozytor muzyki, stworzył charakterystyczną melodię łącząc ze sobą lekko satyryczne, zaskakujące, ale i budzące niepokój dźwięki. Taka kompozycja powodowała wrażenie kadrowania dla poszczególnych momentów przedstawienia.

Piosenki śpiewane przez aktorów przychodziły nagle i widz mógł odnieść wrażenie, iż zamysłem ich wykonawców było to, aby odbiorcy słuchając tych interpretacji mieli wrażenie znalezienia się na konkursie przaśnego karaoke pod tytułem: „Hit na lato". Jednak również i ten element nie był zgrzytem w całości obrazu.

Cała obsada „Jakiś i Pupcze" wykazała się świetnym warsztatem aktorskim, dobrze sobie partnerowała i czuła charakter swoich postaci.  Widać to również w ruchu scenicznym,za który odpowiadała Małgorzata Ziółkowska, aktorzy bardzo dobrze poruszali się po pochylonej scenie. Przemyślanym i dobrym wykończeniem całego obrazu były kostiumy i charakteryzacja, które pomimo minimalnej formy bardzo dobrze wpisały się w treść spektaklu.

Tekst sztuki daje widzowi możliwość dokonania nadinterpretacji. Dlatego warto podejść do przedstawionych słów w sposób otwarty, wraz z „wolnym umysłem" - by to tekst mógł na nas spojrzeć i znaleźć miejsce, w które może ukłuć.

EPILOG

Nie warto odpowiadać czy ktoś uratował się ze szpetnej apokalipsy. Przecież nie ważna jest stawka, ważny udział. Lecz miło by było, aby pamiętać poniższe słowa:

O piękni w swej brzydocie!

Naiwni, ohydę kryjący!

Szpetna franca, nie przekupną...

Więc choć z zewnątrz pięknie lśnicie,

w środku nadal gnić możecie.

Piękni pośród tłumu. / Najśliczniejsi wokół blichtru. | niepotrzebne skreśl