Janusz Bylczyński (1920 - 1990)
Aktor teatralny, filmowy, telewizyjny, radiowy i dubbingowy.Urodził się 6 lipca 1920 w Saratowie w Rosji. Zmarł 30 września 1990 w Warszawie.
Syn pedagoga i krytyka muzycznego Jakuba Dęboróg-Bylczyńskiego i Zofii Łytkowskiej, nauczycielki i działaczki oświatowej. W okresie międzywojennym mieszkał z ojcem w Tomaszowie Mazowieckim, gdzie ukończył szkołę średnią.
Zmobilizowany w przeddzień wybuchu wojny, został przydzielony do 30 Pułku Piechoty Strzelców Kaniowskich. Brał udział w obronie Sieradza i natarciu pod Mszczonowem. Kampanię wrześniową zakończył w stopniu chorążego. Oddział, w którym walczył, został rozbity w okolicach Młocin 21 września 1939.
Po wojnie odznaczony Medalem "Za udział w wojnie obronnej 1939".
W 1949 ukończył studia na Wydziale Aktorskim PWSFTviT w Łodzi.
Aktor teatrów warszawskich: Narodowego (1949-50; 1952-57; 1969-79), Polskiego (1950-51; 1966-69), Współczesnego (1958-66), Kwadrat (1981-84), Na Woli (1984-86). Był popularnym i lubianym aktorem teatralnym, filmowym, telewizyjnym i radiowym.
Debiut teatralny: 30 października 1946 w spektaklu „Hiszpańska mucha" Franza Arnolda i Ernesta Bacha (Fred Gerland) w Teatrze Małym Okręgowego Domu Żołnierza w Poznaniu.
Debiut w Teatrze Polskiego Radia: „Naradaa" Stanisława Wygodzkiego w reż. Tadeusza Byrskiego (premiera 3 grudnia 1950).
Debiut w Teatrze Telewizji: „Ostry dyżur" w reż. Erwina Axera (premiera 5 grudnia 1955).
Debiut w filmah: „Podhale w ogniu" w reż. Jana Batorego i Henryka Hechtkopfa (premiera 25 stycznia 1956) oraz „Sprawa pilota Maresza" w reż. Leonarda Buczkowskiego (premiera 7 kwietnia 1956).
Był dwukrotnie żonaty: z Barbarą Fijewską i Kirą Gałczyńską. Miał dwóch synów: Andrzeja Bylczyńskiego i Mikołaja Gałczyńskiego.
Zmarł w Warszawie, pochowany na na Cmentarzu Komunalnym Północnym na Wólce Węglowej.
Źródło: Wikipedia, E-teatr, FilmPolski.
