Jeden gra wszystkich, wszyscy grają jednego

Akcja rozgrywa się w siedemnastowiecznej Francja, a fabuła opowiada o przygodach osiemnastoletniego Gaskończyka- D'Artagnana, przybywającego do Paryż w celu wstąpienia w szeregi muszkieterów. Ta doskonale znana niemal wszystkim historia została ubrana w atrakcyjną formę, co uczyniło ją przystępną dla każdego. W spektaklu nie ma dłużyzn i niepotrzebnego patosu. W ciągu 80-minutowego przedstawienia nie może być mowy o nudzie. Skądże! Dynamiczna akcja i doskonały humor nie pozwalają się nikomu oderwać od przedstawianej fabuły i rozkojarzyć choćby na chwilkę. Aktorzy nieustannie torpedują widza serią gagów czy „złotych myśli".

„Trzej muszkieterowie" to starannie przemyślany spektakl stanowiący trawestację popularnego dzieła. Reżyser umiejętnie wplótł kabaretowe grepsy w strukturę dzieła teatralnego. Nagromadzenie żartów słownych, inteligentnego humoru, gagów znanych z niemej burleski czy komedii slapstickowej sprawia, że widz śmieje się do rozpuku. Mocno przerysowane postaci nieustannie przeżywają niebezpieczne, aczkolwiek groteskowe przygody. Jednym słowem, adaptacja dokonana przez Jakuba Roszkowskiego świetnie się sprawdza. Dzięki zastosowanym zabiegom stylistycznym, powieść zyskała uniwersalny charakter i ponadczasowy wydźwięk. Wszak nawet i dziś w niektórych krajach na tronach zasiadają królowie i królowe, skore do romansów. Warto wspomnieć także o kostiumach zaprojektowanych przez Dominikę Skazę. Przede wszystkim cechuje je minimalizm i selektywność. Każdy z bohaterów posiada kostiumologiczny atrybut, nadający postaci wyrazu oraz dookreślający ją, a zarazem pomagający w identyfikacji. Jedyną postacią ubraną od stóp do głów w strój z epoki jest D'Artagnan, gdyż tylko on gra jedną postać. Natomiast pozostali aktorzy zmieniają stroje, atrybuty, wcielając się płynnie w kolejne kreacje. Kolejnym wydarzeniom i zwrotom akcji, towarzyszy charakterystyczna muzyka, stworzona przez Marcina Rumińskiego, przypominająca motywy muzyczne rodem z „Mission Impossible" oraz The Benny Hill Faking Show". Jako, że w spektaklu poza olbrzymią szafą nie ma scenografii, kolejne miejsca akcji sygnalizowane są za pomocą zmiany muzyki. Scenom rozgrywanym zarówno w Londynie, jak i Paryżu towarzyszy specyficzna melodia, charakterystyczna dla danego kraju.

„Trzej muszkieterowie" to przykład wybornego popisu dobrego aktorstwa oraz piorunująca dawka humoru. Na pierwszy rzut oka wydaje się, że aktorzy wiernie odtwarzają fabułę skreśloną ręką Aleksandra Dumasa. Jednakże stopniowo rozwijająca się akcja i dialogi wymykają się jakby spod kontroli purystów, wikłają się w wybuchowe związki z kabaretem i parodią, odsłaniając kolejne niuanse groteskowego świata. Bohaterowie zostali ukazani w krzywym zwierciadle. Celowo przerysowano ich drobne słabości, bądź dodano cechy charakterystyczne, czyniąc postaci bardziej wyrazistymi. W efekcie uzyskano panteon bohaterów zamkniętych w czterech ścianach teatralnego gabinetu osobliwości. Richelieu, a raczej jego teatralny antonim, to mężczyzna w średnim wieku, węszący wszędzie spiski i nieco niedojrzały właściciel kota zwanego Sarkozy. Autor adaptacji odebrał kardynałowi nie tylko typową dla niego powagę, ale i siłę, władczość oraz dominującą pozycję, jaką zajmował w systemie rządów absolutnych, którego był twórcą. Szara eminencja, czyli makiaweliczny mąż stanu został ośmieszony i sparodiowany. Natomiast Ludwika XIII ukazano jako niezdolnego do samodzielnego myślenia młokosa, szukającego nieustannie swego psa o jakże wdzięcznym imieniu De Gaulle. Choć początkowo widz przeczulony na punkcie historii i optujący na jej wiernym odtworzeniem może czuć się skonfundowany, to po chwili daje się uwieść teatralnej opowieści nasyconej humorem.

Analizując grę aktorską nie można nikogo wyróżnić, czy zganić. Monika Fronczek- Milady de Winter, Konstancja i królowa Anna Austriaczka w jednej osobie, Adam Krawczuk, Marcin Pierchuć- powalający w roli księcia Buckinghama, Rafał Rutkowski- klasa sama w sobie i Maciej Wierzbicki tworzą zgrany zespół. Słowem fantastyczna męska czwórka, która współpracując ze sobą, przygotowała około 50 spektakli. Każda z dumasowskich postaci była równie barwna, plastyczna, rozbudowana i autentyczna. Aktorzy rozpoczynając spektakl, krygują się mówiąc, iż mieszkają w Warszawie i jak to stołeczni artyści są zajęci kręceniem filmów, seriali, reklam i innych chałtur, a co za tym idzie nie mieli dostatecznej ilości czasu, by opanować tekst i przygotować się do spektaklu. Jest to oczywiście nieprawda, gdyż artyści żonglują żartami, bawią się słowem, gestem i mimiką. Swobodnie przeprowadzają widzów przez kolejne wydarzenia, piętrzące się perypetie i zaskakujące zwroty akcji. Fabuła obfituje w liczne pogonie oraz pojedynki dynamizujące akcję. Aktorzy niczym w niemym melodramacie gestykulują i grając twarzą przedstawiają emocje targające duszą granych przez nich postaci. W finale spektaklu, tuż przed końcem, kiedy Rutkowski robiąc stop-klatkę, zatrzymuje akcje, dokonując krótkiego podsumowania dotychczasowych wydarzeń, pojawia się także parodia „Sensacji XX wieku".

Dziewiętnastowieczna powieść historyczno-przygodowa została poddana metamorfozie, stając się farsą, w której świat XVII wieku przeplata się ze współczesnością. Ten pastiszowy audiowizualny kolaż powstał w wyniku zderzenia dobrze znanych tekstów kultury z ciętym humorem. Spektakl stanowi jakby alternatywną wersję francuskiego pierwowzoru, precyzyjnie naszkicowaną przez reżysera i ożywioną dzięki aktorom. Całość została perfekcyjnie przygotowana i okraszona dobrym aktorstwem. Celne puenty, olbrzymi dystans, plastyczność postaci, szalone tempo akcji i uwypuklenie absurdów rzeczywistości to mocne strony sztuki. Może Dumas nie byłby zadowolony z naniesionych zmian, lecz widownia katowickiego Teatru Korez z pewnością przyjęła spektakl życzliwie.