Jerzy Pichelski (1903 - 1963)
Aktor teatralny, telewizyjny, filmowy i radiowy.Urodził się 27 listopada 1903 w Saratowie. Zmarł 5 kwietnia 1963 w Warszawie.
Był synem Jana i Heleny Pichelskich. Ukończył studia na Oddziale Dramatycznym przy Konserwatorium Muzycznym w Warszawie. 1 września 1929 debiutował w Teatrach Miejskich w Wilnie i pozostał tam przez dwa sezony. W 1931-32 występował w Teatrze Polskim w Poznaniu, od sezonu 1932/33 w Teatrze Polskim w Warszawie, a od sezonu 1934/35 do wybuchu II wojny światowej również na innych scenach Towarzystwo Krzewienia Kultury Teatralnej.
W 1939 brał udział w obronie Warszawy. Podczas okupacji pracował jako kelner w "Kawiarni Aktorów", w 1941 występował w jawnym teatrze warszawskim Komedia, potem w teatrze Na Antresoli. Jednocześnie działał w konspiracji; Bohdan Korzeniewski wspominając okupacyjny okres nazwał go "do szaleństwa odważnym żołnierzem podziemia".
Po wyzwoleniu rozpoczął pracę w 1945 w Teatrze Miejskim w Lublinie. W sezonach 1946/47 i 1947/48 występował w Teatrze Syrena i Teatrze Osa w Łodzi, w 1948-50 w Teatrze Polskim w Warszawie, w 1950-57 w Teatrze Domu Wojska Polskiego, od 1957 do końca życia w Teatrze Polskim. Role: Muller ("Fraulein Doktor"), Eskalus ("Miarka za miarkę"), Lutoborski ("Aszantka"), Solanio ("Kupiec wenecki"), Baśnicki ("Jadzia wdowa"), Juhas ("Gałązka rozmarynu"), Mikołaj ("Zbrodnia i kara"), Dolski ("Wielki człowiek do małych interesów"), Walery Łukasiński ("Noc listopadowa"), Upiór ("Wesele").
Występował także często jako aktor filmowy m. in. „Szpieg z masce" (1933), „Trzy serca" (1939), „Ulica graniczna" (1948), „Zezowate szczęście" (1960), „Krzyżacy" (1960), „Daleka jest droga" (1960).
W Teatrze Telewizji wystąpił w kilku spektaklach m. in. „Żebrak" (1959), „Powrót" (1962).
Wielką aktywnością wykazywał sie w Teatrze Polskiego Radia, gdzie wystąpił w ponad stu premierach. Rozpoczął 16 października 1949 „Samotnym białym żaglem" Walentyna Katajewa, w reż. Reny Tomaszewskiej. Grał także m. in. w słuchowisku: „Człowiek nie umiera" Kazimierza Brandysa (Porucznik) w reż. Kazimierza Rudzkiego (16 marca 1952), „Antek" Bolesława Prusa w reż. Heleny Wiśniewskiej (17 marca 1954), „Noc listopadowa" Stanisława Wyspiańskiego (Generał Gendre) w reż. Janusza Warneckiego (29 listopada 1957), „Wieniec laurowy" Bertolta Brechta (Kapitan) w reż. Jerzego Rakowieckiego (23 września 1960), „Idzie burza" Haliny Auderskiej (Król Wacław) w reż. Tadeusza Łomnickiego (24 kwietnia 1962) i „Romans u kaskady" Juliusza Słowackiego w reż. Jerzego Rakowieckiego (7 lutego 1963).
Pracował do końca życia. Zmarł podczas próby w warszawskim Teatrze Polskim.
Pochowany na Starych Powązkach w Warszawie.
Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego, Wikipedia, E-teatr, FilmPolski
