Jubileusz Ewy Kolasińskiej

Ewa Kolasińska skupia teatralne żywioły - nieokiełznany temperament, spontaniczność, emocjonalną wrażliwość, które w połączeniu z głosem o niezwykle rzadkiej barwie (kontralt) i dziewczęcą, wysmukłą sylwetką - są niepowtarzalne i wyjątkowe. Pierwsze role tworzyła pod kierunkiem trzech wybitnych reżyserów Starego Teatru: Konrada Swinarskiego ("Dziady" Mickiewicza, "Wyzwolenie" Wyspiańskiego), Jerzego Jarockiego (Duniasza w "Wiśniowym sadzie" Czechowa) i Andrzeja Wajdy (Małgorzata w "Nocy listopadowej" Wyspiańskiego). Kolejne postacie to: doskonale wpisana w konwencję "czarnego humoru" Zofia w przedstawieniu "Pokój na godziny" Landovsky\'ego w reżyserii Romany Próchnickiej, utkana z sennych wyobrażeń Schulzowska Paulina w "Sklepach cynamonowych" i narysowana ostrą kreską postać prostytutki Molly w "Operze za trzy grosze" Brechta w reżyserii Ryszarda Majora, rozdzierająca w cichym cierpieniu, nieugięta w swej dobroci i oddaniu Sonia w "Zbrodni i karze" Dostojewskiego w reżyserii Macieja Prusa, beznadziejnie zakochana Masza w odrealnionej przestrzeni teatru Jerzego Grzegorzewskiego "Dziesięć portretów z czajką w tle"" wg Czechowa, a także posągowo tragiczna Kassandra w "Orestei" w reżyserii Zygmunta Hübnera. Wielkim wyzwaniem dla aktorki była rola w teatralnej epopei Andrzeja Wajdy "Z biegiem lat, z biegiem dni..". wg scenariusza Olczak-Ronikerowej. Jej Zosia nasycona prawdą psychologiczną, jednocześnie wpisana w szerszy kontekst dramatu obyczajowego i komedii - była postacią żywą, wzruszającą, a przy tym zabawną. Ponowne spotkanie z reżyserem to triumf dojrzałego aktorstwa Kolasińskiej - w 1984 roku zagrała tytułową rolę w "Antygonie" Sofoklesa. Artystka zbudowała postać wielowarstwową, sugestywną emocjonalnie i formalnie, tragiczną w swym samotnym zapamiętaniu, z wielką sceną pożegnalnego monologu, który kończyła gestem-symbolem wznosząc ręce zakute w kajdany. Kolejne role we współpracy z reżyserem pokazały szeroki wachlarz jej aktorskiego emploi: poczynając od silnej chłopską mądrością i poczuciem humoru Kliminy w "Weselu" Wyspiańskiego, zainspirowanymi japońskim teatrem no postaciami z jednoaktówek Mishimy (Klientka "Szafa", Pielęgniarka "Pani Aoi", Urzędniczka "Adamaszkowy bębenek"), farsową Klarę w "Słomkowym kapeluszu", po doskonałą w swej ascetycznej formie Wiedźmę w Makbecie Szekspira. Praca pod kierunkiem Tadeusza Bradeckiego z nagrodzoną podczas XXVII Kaliskich Spotkań Teatralnych brawurową rolą Gizeli Spiessbürger z "Wiosny Narodów w Cichym Zakątku" Nowaczyńskiego na czele, ukazały naturalną vis comica i dystans niezbędny w komedii. Rolą Colombiny w przedstawieniu "Venezia, Venezia" Goldoniego w reżyserii Giovanni\'ego Pampiglione pokazała czym jest precyzyjna forma komedii dell\'arte.

Ostatnie sezony artystki to czas współpracy z dwoma reżyserami: dojrzałym mistrzem -Mikołajem Grabowskim i przedstawicielem najnowszego nurtu w teatrze - Janem Klatą.

Maestro i Pianista w "Tangu Gombrowicz" i powtórzona w innym ujęciu postać Maestro w "Trans-Atlantyku" w Gombrowiczowskich inscenizacjach Mikołaja Grabowskiego są kwintesencją zabawy formą, doskonałym wyczuciem ironii aktorki, a precyzyjne intelektualnie, silne wewnętrzną emocją postacie Maski i Mówcy w "Wyzwoleniu" Wyspiańskiego stanowią sumę jej teatralnych doświadczeń. Natomiast zagrana w jubileuszowym sezonie rola Krzysi Drohojowskiej i Postać w Obrazie w Sienkiewiczowskiej "Trylogii" [na zdjęciu] w odważnej inscenizacji Jana Klaty podbiły serca widzów siłą emocjonalną i brawurową odwagą.
(mi)