Kobiety rozjaśniają mój świat

Eseje ameryskańskiej feministki uświadomiły mi genezę i różnorodność przemocy mężczyzn wobec kobiet, oraz przypomniały o bezsilności i częstych porażkach kobiet pragnących walczyć o własną tożsamość i samostanowienie. Poziom rozczarowania, złości i niezgody na zastaną sytuację kobiet w nie tylko w Polsce, w Europie, ale i na świecie sięgnął u mnie zenitu po lekturze, ale mimo to, licząc się z ewentualnym dyskomfortem po spektaklu, dzielnie wybrałam się do teatru. I nie żałuję – "Kobiety objaśniają mi świat" jest jak spotkanie z mądrzejszą przyjaciółką, która przypomni Ci o odwadze, wierze w siebie i dystansie do nieuzasadnionych kompleksów.

Piękne, zadziorne, pewne siebie aktorki (Anna Tomaszewska, Martyna Krzysztofik, Katarzyna Zawiślak-Dolny, Katarzyna Galica, Alina Szczegielniak i Kingę Piekarz i Lilianę Zieniawę) przez niespełna dwie godziny przypominają o potędze kobiecości. Oczywiście nie oznacza to, że bohaterki, które grają nie mają wątpliwości, nie są uwikłane w niesatysfakcjonujące relacje – nie, nie nie ! Iwona Kempa tak dobrała tematy tekstów i piosenek, że trudno wyjść z tego spektaklu zdemotywowaną, przerażoną.

Bohaterki w różnym wieku, słyszą pytania: Czy siebie lubisz? Co w sobie lubisz najbardziej? Uważasz, że masz ciało, czy Twoje ciało jest Tobą? Czy lubisz swoje ciało (Przecież nawet jak nie lubię, to ono nie odejdzie)? Co w nim lubisz? Czy chciałabyś zostać taka jak jesteś teraz już na zawsze? Co to jest piękno (stara, pomarszczona i pełna życiowej mądrości babcia czy kobieta bez cellulitu)?

Zastanawiają się co to znaczy być seksi ? Bo przecież zupa powinna być słona, samochód zatankowany, pies wysikane, mąż zadowolony, a kobieta powinna być seksi?

Kiedy kobieta jest atrakcyjna? Czym różni się seks za pieniądze od seksu interesownego? Czy to już pruderia zapisać się na depilację laserową bikini po czterdziestce?

Kiedy wreszcie zaczniemy rozumieć kobiety, które nie chcą mieć dzieci? Kiedy przestaniemy im mówić, że ich perspektywa na pewno się odmieni, że jeszcze obudzi się w nich pragnienie bycia matką? Dlaczego wiele różnic możemy zrozumieć, wiele przemilczeć, ale wciąż nie potrafimy powstrzymać się od zapewnienia kobiety, która nie chce mieć dziecka, że przecież jeszcze jej się odmieni?

Piosenkami PJ Harvey, Patti Smith, Lesley Gore, 4 Non Blondes oraz Niny Simone dziewczyny wyśpiewują swoją niezgodę, i pokazują, że nie zatrzymają się w walce z polaryzującym pojęciem patriarchatu.

Scenografia spektaklu jest bardzo ciekawa, gdy zasiadłam na widowni zastanawiałam się nad rusztowaniem zasłaniającym suknie ślubne, czy to przypomina o więzieniu konwenansów, presji i oczekiwań, chociaż mając w pamięci ruch #MeToo i siłę Czarnych Protestów odbieram je jako próbę budowania nowej rzeczywistości, w której to kobiety objaśniają nam świat.