Kochankowie z Werony w przygotowaniu

"Kochankowie z Werony"  są bardzo radykalną i głęboką trawestacją szekspirowskiego Romea i Julii. Przyczyną dla której czynimy tak daleko idące zmiany dramaturgiczne jest chęć usłyszenia w tym klasycznym dramacie jak najbardziej donośnego głosu Szekspira współczesnego.

Pod podobnymi zresztą auspicjami powstawały poprzednie szekspirowskie inscenizacje teatru legnickiego – Jak wam się podoba,  Koriolan, Hamlet, Portowa opowieść, Otello – spektakle prezentowane na  festiwalach krajowych i zagranicznych. Zawsze bowiem zależy nam,  aby arcydzieła angielskiego mistrza stawały się na naszej scenie wyrazistymi wypowiedziami na temat Polski współczesnej.

Kochankowie z Werony opowiadają o społeczności, która znalazła się na progu wojny domowej. Odwieczna niechęć panująca między rodami Capullettich i Montecchich, która w dramacie Szekspira ma przyczynę niejasną i ginącą w pomroce dziejów, u nas zyskuje mocno określoną podstawę ideową: jest światopoglądowym sporem pomiędzy obozem liberałów,  a partią religijnych i obyczajowych rygorystów. Obserwujemy tu swoiste zderzenie cywilizacji – jednej: przyzwalającej i hedonistycznej z drugą – represyjnie strzegącą dziedziczonego wzorca kulturowego. W naszej Weronie współistnieć będą obok siebie luksusowe domy schadzek i przeciągające pod ich oknami procesje religijne. Życie rodzinne przedstawicieli obu obozów znajdzie się w fazie rozkładu: albo za sprawą otwartej i manifestowanej swobody obyczajowej albo – przeciwnie – pełnej hipokryzji i obłudy świętoszkowatości.

Oba te nurty, szczepione ze sobą w klinczu sporu na śmierć i życie, stają się w konsekwencji równie nietolerancyjne i uciążliwe nawet dla swych wyznawców.

Tak je przynajmniej odbierają przedstawiciele młodego pokolenia obu domów – Romeo i Julia. Ich szaleńcza, zakazana miłość jest w równym stopniu tryumfem uczucia, co – nie w pełni nawet świadomym – buntem wobec podzielonego świata, jaki stworzyli ich ojcowie.

Spektakl osadzony jest w – dość swobodnie potraktowanych – realiach Włoch z lat dwudziestych XX wieku. Skłócone, rozrywane partyjnymi sporami społeczeństwo staje się łatwym łupem dla władcy, Księżnej,  która po serii intryg narzuca mu totalitarne rządy czarnych koszul spod znaku Mussoliniego, do których sama także przystępuje.

Ważną rolę w naszym przedstawieniu będzie odgrywał \'”lud Werony”. Będą to statyści – amatorzy, których szukać będziemy zarówno w przypadku gdańskiej, jak i legnickiej premiery sztuki wśród mieszkańców “gorszych” dzielnic obu miast – gdańskiego Dolnego Miasta i legnickiego Nowego Świata. To oni będą niemymi świadkami szaleństw i intryg możnych Werony.

 na motywach „Romea i Julii”  Williama Szekspira
 przekład: Stanisław Barańczak, scenariusz : Krzysztof Kopka, 
 reżyseria:  Jacek Głomb, scenografia: Małgorzata Bulanda,
 ruch sceniczny: Leszek Bzdyl
 premiera: 6 maja 2011 r. w byłej zajezdni tramwajowej przy ul. Kurzej
 w Gdańsku oraz 20 maja  2011 r. na Scenie na Nowym Świecie w Legnicy