Konfrontacja Sambora Dudzińskiego ze Słowackim
"Król Duch Twój" - Teatr Capitol, WrocławSambor Dudziński po raz drugi zmierzył się z "Królem Duchem" Słowackiego. Pierwsza konfrontacja zaowocowała spektaklem dyplomowym. Lalkarz zainspirowany dziełem romantyka, jego biografią "SzatAnioł" Jana Zielińskiego oraz przepowiednią Słowackiego dotyczącą słowiańskiego papieża, zrealizował spektakl o tym, iż poeta jest człowiekiem, który po latach może stać się mentorem czy guru innego pokolenia młodych ludzi
Jeżeli nie wiesz, kim był Jan Paweł II i nie przeczytałeś „Króla Ducha”, to być może nie dotrwasz do końca spektaklu. To instrumentalny monodram, przez który przenika klasyczna warstwa słowna. Nie ma ciągu przyczynowo-skutkowego. Jest za to monolog, który nie należy do łatwych. Spektakl wymaga koncentracji i wysokiej umiejętności poruszania się po abstrakcyjnej przestrzeni.
Znajdujesz się przed wejściem na Małą Scenę Teatru Muzycznego Capiotol. I co? Wybija dwudziesta i nic. Kręci się tylko wśród widzów intrygujący mężczyzna. Nie wszyscy wiedzą, że to Sambor Dudziński. Tłum rozmawia i nagle mężczyzna zaczyna się dusić, chce coś powiedzieć…Zaczyna się spektakl. Śpiewa na schodach pieśń, który wprowadza widzów w trans.
Wchodzimy na widownię. Zasiadamy. Unosi się chmura dymu. Na środku drewnianego podestu stoi artysta. Ma czarny płaszcz i kaptur na głowie. Wygląda jak wędrowiec może kloszard. Jest ciemno i chłodno. Zapalona jest tylko jedna lampka, która świeci ostrym żółtym światłem. Aktor wprawia ją w ruch. Początkowo na scenie nic się nie znajduje. Dopiero później zostajemy porażeni bogactwem efektów wizualnych. Dym, gra światłem, latające pióra, śnieg, ogień, woda i ogrom instrumentów muzycznych, które przez artystę nazywane są dziwadłami. Hit „ Dziwny jest ten świat” Niemena w jednym spektaklu z dźwiękiem trąbity i innych ciekawych, ludowych instrumentów. Etniczna symfonia.
Kiedy artysta milczy słuchać głosy ludzi. Dzieci, żołnierzy ale i ludową pieść starszej pani. Wszyscy powtarzają frazę „ Niech zstąpi duch Twój” JP II. To nawołanie do przemiany. Do zmian jakie mogą zajść, a częściej nawet powinny zajść w człowieku. To spektakl o dobru, złu i metamorfozach ludzkiego wnętrza.
