Kosmici nie są tacy źli, kosmici to my

Obydwie sztuki dotyczą najogólniej mówiąc relacji, "Robale" kontaktu człowieka z przyrodą, "Kosmiczna sprawa" braku relacji rodzinnych i szerzej, społecznych. Pomysł Agaty Biziuk na teatr dla najmłodszych jest więc swoistym powrotem do źródeł, tak jak w baśniach przypominaniem o wartościach najważniejszych w życiu, w scenografii jednak odwołującej do współczesności.

O kłopotach z budowaniem właściwych relacji społecznych w dzisiejszej Polsce alarmują psycholodzy, pedagodzy i socjolodzy, sami zresztą dostrzegamy ten problem na co dzień i co gorsza nie bardzo potrafimy sobie z nim poradzić. Dlatego autorka sztuki i reżyserka przenosi go niejako na podstawowy poziom wprowadzając na scenę postaci dwóch, można powiedzieć, dysfunkcyjnych rodzin. Jedna jest jak najbardziej ludzka a druga przybywa z kosmosu. Przedstawiciele pierwszej noszą w sobie pełno negatywnych uczuć, przedstawiciele drugiej, odwrotnie, z uczuć są po prostu wyprani, kierują się jedynie rozumem i chłodną kalkulacją. Zadaniem kosmitów, którzy na czas przebywania na Ziemi przybierają człowiecze i psią postać, jest zebranie do słoików ludzkich uczuć, które jako materiał badawczy będą przez kosmitów później analizowane i ewentualnie wykorzystane, a sama Ziemia z jej mieszkańcami ma być po prostu zniszczona. Do kataklizmu jednak nie dochodzi, dlaczego? O tym opowiada sztuka Agaty Biziuk, a konkretnie o tym, że bez uczuć, jakichkolwiek, po prostu żyć się nie da, a złe zawsze mogą być zastąpione przez dobre.

Spektakl jest w pełnym tego słowa znaczeniu familijny, otwiera trochę oczy rodzicom, którzy w obrazie dorosłych na scenie mogą niestety odnaleźć także swoje błędy popełniane niemal każdego dnia, dzieci z kolei przede wszystkim doskonale bawią się oglądając mnóstwo pozornie absurdalnych scen i gagów i ciesząc oczy fenomenalnymi kostiumami aktorów, konkretnie kosmitów przed przybyciem na Ziemię. Te kostiumy Katarzyny Pielużek i Natalii Marii Mleczak w połączeniu z multimedialną scenografią Krzysztofa Kiziewicza sprawiają, że miejscami na małej scenie kieleckiego teatru autorzy rzeczywiście budują kameralny, bo kameralny, ale kosmos. Pomaga też nowa aparatura nagłaśniająca, dzięki której głos aktorów ze sceny w odpowiednich momentach jest zniekształcany stwarzając kolejny kosmiczny efekt.

Spektakl grany jest w planie żywym i można mówić o kilku doskonałych aktorskich kreacjach. Ciekawą postacią jest Pies grany przez Ewę Lubacz, który ma moc zatrzymywania czasu. W jednej z takich scen aktorka wygłasza monolog, którego dzieci raczej nie zrozumieją, dorośli za to doskonale, bo to swoisty manifest indywidualizmu i wolności tłumionych nie przez innych, ale przez nas samych, gdy łatwo dajemy sobie narzucać role, które ktoś nam wymyśla. Świetna jest Magdalena Daniel jako Dziewczynka, która w spotkaniu z Synem, też doskonale zagranym przez Mikołaja Biernackiego, odrzuca ochronny pancerz, w którym zamknęła się na skutek toksycznych relacji z rodzicami i rówieśnikami.

Kolejna sztuka Agaty Biziuk na kieleckiej scenie, kolejny raz jest zabawną a jednocześnie mądrą propozycją dla najmłodszych i ich opiekunów. Spektakl gorąco polecam.