Król umiera, czyli koniec "Interpretacji"

To była wspaniała puenta w porównaniu z innym spektaklem mistrzowskim, który otwierał Festiwal, a chodzi oczywiście o "Rozmowy poufne" Ingmara Bergmana w reżyserii Iwony Kempy. Tam również mogliśmy zobaczyć dobre aktorstwo, ale dużo bardziej kameralne  i mniej zachwycające, gdyby rozpatrywać spektakl całościowo. To, co najbardziej „rzuciło mi się w oczy” w "Rozmowach..." to przepiękne, naprawdę „wyszukane” buty aktorek, ale jak na pokaz mistrzowski to chyba trochę za mało.

Do największych zalet "Króla…" natomiast należy świetne aktorstwo i muzyka. Ale to jest oczywiste, kiedy występują tacy aktorzy jak Jerzy Trela, Anna Polony, Anna Dymna czy Dorota Segda i kiedy muzykę komponuje Stanisław Radwan. Frekwencja w Teatrze Śląskim była tego wieczoru imponująca. Co nie znaczy, że widzowie przyszli tylko i wyłącznie „na nazwiska”. To była jednak jedna z niewielu okazji, aby śląska publiczność mogła zobaczyć aktorów krakowskich „u siebie”. Żałować należy tylko jednego, że dyrektorzy Teatru Śląskiego -poza festiwalem- nie zapraszają częściej na występy gościnne innych Teatrów, nie tylko z Krakowa. No, ale pewnie chcielibyśmy zbyt wiele. Sporo osób i tak narzekało, że "Interpretacje" trwają zbyt krótko. Tydzień to za mało. Powinny trwać dwa tygodnie! Co owszem jest interesujące dla widzów, ale mordercze dla artystów i organizatorów.

Jako całość "Król…" przekonuje całkowicie. Ciekawostką są na pewno elementy tańca i ruchu. Układy choreograficzne Jacka Gębury przypominały mocowanie się młodości ze starością. Ale pojawia się moment chyba nie do końca potrzebny, mianowicie coś w rodzaju pokazu mody. Niektóre kreacje były, owszem, interesujące, ale sądzę, że bez tego „wątku” spektakl mógł by się obyć. Scenografia Andrzeja Witkowskiego przekonuje swoją funkcjonalnością. Przestronna przestrzeń z paroma rekwizytami nie przeszkadza aktorstwu, ale i nie zachwyca oryginalnością. W głębi sceny widzimy quasi-ściany sali tronowej utrzymane w szarości, której zresztą oczekiwał sam Ionesco. Przez cały czas trwania spektaklu na scenie obecne były również niby-poręcze, o które czasem opierał się któryś z aktorów bądź któraś z aktorek. Po prawej stronie znajdowały się drzwi i nieco w głębi drewniana szafa. Za to w centrum sceny co jakiś czas pojawiał się tron Króla. Jako całość spektakl bez wątpienia zasługuje na miano mistrzowskiego. Nie dziwi zatem fakt, jak obszernie i wnikliwie został zrecenzowany, oczywiście entuzjastycznie.