Kryzys rodziny

Historia przedstawiona w toruńskim spektaklu już od pierwszej sceny wydaje się być zupełnym zaprzeczeniem jego tytułu. Widzimy bowiem kłótnię kochanków, którzy bez wyrzutów sumienia zdradzają swoich współmałżonków. Nie chcą ich jednak opuścić w obawie przed utratą dotychczasowego statusu materialnego i społecznego, strachem przed zmianą swojego wygodnego życia. W następnych scenach odsłania się również smutny obraz kolejnych rodzin, małżeństw, które są ze sobą tylko z przyzwyczajenia, dla dzieci. Nie ma w nich miejsca ani na miłość, ani tym bardziej na wierność, która już chyba niewiele dla nich znaczy.

Z kolejnych scen dowiadujemy się jednak, że małżeństwa te łączyło kiedyś wielkie uczucie. Podkreślają to zarówno kostiumy bohaterów: kobiety (żony) występują w swoich ślubnych sukienkach, które są już na nie niestety za ciasne, a mężczyźni (mężowie) w niemodnych już garniturach, w których również brali ślub. Pod koniec każdej ze scen małżeńskich kłótni w tle pojawiają się aktualne zdjęcia owych małżonków w strojach z ich ślubu, jednak w miejsce ich twarzy wklejone zostają zdjęcia z lat ich młodości.

Fakt, że z dawnego uczucia niewiele już pozostało podkreśla również ogromny zegar odmierzający upływający czas umieszczony nad sceną i górujący jakby nad bohaterami. Jego upływ widać właśnie po niepasujących ślubnych strojach głównych bohaterów.

Jednak otoczenie (wraz z owym zegarem) może również sugerować, że bohaterowie znajdują się na jakiejś wspólnej terapii (rzędy krzeseł ustawione jeden obok drugiego w półkolu tak, aby każdy mógł każdego widzieć). Każda para bowiem wydobywa na światło dzienne swoje największe rodzinne dramaty i problemy. Tylko, że ta terapia nic nie zmienia, nic nie rozwiązuje. Problemy (jak stojąca niedaleko kochanka męża) są wypierane ze świadomości. Bohaterowie mogą się jedynie wygadać (szukając jakby aprobaty dla swoich poczynań u publiczności) i wypłakać. Jednak nie jest to dla nich oczyszczające. Wszystko wraca bowiem do starego porządku: upokarzana kochanka (Maria Kierzkowska) nadal będzie czekać na swojego ukochanego (Marek Milczarczyk), żony nie odejdą od swoich mężów, a mężowie od swoich żon.

Sytuacja przedstawiona w spektaklu wydaje się być tragikomiczna a jednocześnie tak bardzo prawdopodobna. Dlatego tak mocno zaakcentowana została fikcyjność tej opowieści. Chociaż wszyscy aktorzy są stale obecni na scenie, to jednak poszczególne pary odgrywają swoje kwestie jakby pozostałych tam nie było, a reszta aktorów, chociaż nie bierze udziału akurat w danej scenie, to jednak żywo ją komentuje między sobą, czasem wygłaszając swoje oburzenie dla danej sytuacji.

Na scenie znajduje się również człowiek (Niko Niakas), który na samym początku podaje tytuł oraz autora spektaklu a następnie zapowiada poszczególne sceny i określa miejsce wydarzeń (park, piwiarnia). Nie jest on jednak narratorem - czyta, czy też wypowiada jedynie didaskalia.

Całość tworzy dość dziwny efekt, fikcja miesza się z rzeczywistością, zwłaszcza w ostatniej scenie, gdzie aktorzy po kolei przedstawiając się, dzielą się z wszystkimi swoim stanem cywilnym lub długością trwania swojego obecnego/byłego związku.

Wśród skomplikowanych relacji małżeńskich i wzajemnym braku miłości oraz wierności jest jednak jeden pozytywny akt tego przedstawienia. Jest nim monolog starszej pani, wdowy (Wanda Ślęzak), która opowiada o swoich doświadczeniach w małżeństwie oraz o samotności i pustce po śmierci jej męża, której nie da się niczym zapełnić. Jednak nie załamuje się ona. Pomimo ograniczeń swojego wieku, podejmuje codziennie trud wyprawy przez znajdujący się niedaleko most. Stara się mieć w życiu jeszcze jakiś cel – choćby było to tylko przejście na drugą stronę.