Kryzys w "Hamlecie"? Tylko natury moralnej

Oprócz Attili Keresztesa - reżysera „Hamleta” – na prowadzonym przez dyrekcję Teatru spotkaniu z przedstawicielami śląskich mediów pojawili się aktorzy: Michał Rolnicki (Hamlet) i Bartłomiej Błaszczyński (Laertes), a także tłumacz Mieczysław Dobrowolny.

Pomysł, by węgierski twórca wystawił na katowickiej scenie tragedię Szekspira, narodził się w grudniu 2010 roku, już po pokazach „Iwony…” w Rumunii i na Węgrzech. Attila Keresztes był ciekaw, co się stanie, gdy osadzi się gombrowiczowski dwór w Elsynorze. Jednak, zdaniem dyrektora Bradeckiego, „Hamlet” będzie zupełnie innym przedstawieniem niż „Iwona…”. Attila Keresztes uważa, że Szekspir nie pisał sztuk scenicznych, lecz opisywał teatr – tworząc, widział scenę, na której umieszczał swoich bohaterów. Dramat Gombrowicza jest parafrazą „Hamleta” – gdyby postaciom z szekspirowskiej tragedii odjąć dusze, otrzymalibyśmy dwór z „Iwony…”. W opowieści o „wahającym się księciu” nie oglądamy marionetek (co ma miejsce w „Iwonie…”), lecz ludzi, którzy naprawdę umierają. Zawsze, gdy na scenie mamy do czynienia ze śmiercią postaci, powinniśmy jako widzowie zadać sobie pytanie: dlaczego? Zdaniem Keresztesa, gdy u Szekspira taki los spotyka dziewięcioro bohaterów, pytanie to staje się naprawdę wielkie.

Po realizacji „Iwony…” reżyser nie miał problemów ze skompletowaniem obsady do „Hamleta”. Polubił aktorów, z którymi pracował nad dramatem Gombrowicza, więc znów ich obsadził. Zaznaczył, że ta decyzja to nie rodzaj podziękowania za „Iwonę…” – po prostu świetnie mu się z nimi pracuje, poza tym śmiało może nazwać ich swoimi przyjaciółmi. Tytułowa rola stanowi potworne obciążenie dla aktora, który musi udźwignąć wszystko na swoich barkach – Hamlet jest najbardziej teatralnym ze wszystkich ludzi teatru. Na koniec reżyser wyznał, że po obejrzeniu wtorkowej próby, w trakcie której zagrano całość spektaklu, ponownie był wdzięczny Bogu za to, że pozwolił mu spotkać takiego aktora, jak Michał Rolnicki. Czy może być większy komplement dla człowieka sceny?

Później przyszła pora na pytania. Grażyna Kurowska z „Lady’s Club” i „Euro 25” była ciekawa, czy w spektaklu znajdą się jakieś odniesienia do aktualnej sytuacji polityczno-gospodarczej na świecie. Reżyser odpowiedział, że tragedia dotyczy problemów emocjonalnych, tego, jaki jest świat, który bierze nas w objęcia i czy warto w nim trwać. Jeśli więc Szekspir w „Hamlecie” mówi o jakimś kryzysie, to jest on jedynie natury moralnej, duchowej. Sceny w przedstawieniu mają być zrozumiałe dla żyjących współcześnie, a każdy z widzów sam musi sobie odpowiedzieć na pytanie, co tak naprawdę (złego) dzieje się w Danii. Zapytany przez Ryszarda Klimczaka – redaktora naczelnego Dziennika Teatralnego - o uwspółcześnienie tragedii Szekspira, Attila Keresztes odparł, że „Hamlet” jest współczesny na tyle, na ile my sami jesteśmy nowocześni. Tadeusz Bradecki – mając nadzieję, że nie zdradza zbyt dużo - dodał, że przedstawienie zawiera w sobie duży ładunek metateatralności, rozumianej jako głęboka samoświadomość tekstu i jego odczytań. Dyrektor artystyczny cieszy się, że w jednym sezonie na Dużej Scenie pojawią się trzy przedstawienia (pozostałe to „Mewa” i „Komedia teatralna”), które będą ze sobą na tym poziomie dialogować.

Sobotnia premiera to tylko jedno z wielu wydarzeń, jakie będą miały miejsce w najbliższych miesiącach w Teatrze Śląskim. W końu stycznia rozpocznie się piąta już edycja Katowickiego Karnawału Komedii – będzie można zobaczyć m.in. „Dzienniki” z Teatru Imka czy „Iluzje” z Teatru na Woli, ale dyrektor Bradecki szczególnie serdecznie zaprasza na „Sceny niemalże małżeńskie” Stefanii Grodzieńskiej z udziałem Grażyny Barszczewskiej i Grzegorza Damięckiego. 30 stycznia na Scenie Kameralnej odbędzie się czytanie „Żelaznej kurtyny” Małgorzaty Sikorskiej-Miszczuk, reżyserowane przez Waldemara Patlewicza. 24 lutego zespół warszawskiego Teatru Polskiego zagra „Końcówkę” Becketta (w tym samym czasie w stolicy katowicki zespół prezentował będzie „Wizytę starszej pani” Durrenmatta). 19 lutego śląska publiczność będzie miała okazję zobaczyć „Dziady. Performance” z Teatru Polskiego w Bygdoszczy, a 18 lutego – spektakl Teatru Śląskiego, czyli arcydramat Mickiewicza w reżyserii Krzysztofa Babickiego (oba spektakle tworzą prolog „Interpretacji”).

Na koniec słów kilka o Scenie w Malarni, o której wspominała – po złożeniu dziennikarzom życzeń noworocznych - dyrektor Krystyna Szaraniec. Właśnie tam – w świeżo wyremontowanym wnętrzu – planowana jest lutowa konferencja prasowa, dotycząca kolejnej premiery – „Kontraktu” Mrożka w reżyserii Bogdana Cioska. Wtedy też dyrekcja przedstawi plany, związane z funkcjonowaniem tej sceny w bieżącym sezonie, będąc jednocześnie otwartą na pomysły ze strony przedstawicieli śląskich mediów.