Kto buduje teatr?
"Garderobiany" - reż. Adam Sajnuk - Teatr Narodowy w WarszawieZ numerowanego miejsca widać zaledwie wierzchołek góry lodowej, czyli Garderobiany w Teatrze Narodowym.
Kameralna przestrzeń wielkiego Teatru... surowe dekoracje nie stanowią wprowadzenia do fabuły... jedynie ta widownia „na scenie", która chcąc nie chcąc, staje się stroną w konflikcie, sprowadzonym do jednego, lecz najczęściej zadawanego na teatralnych deskach pytania „to be or not to be?".
„Garderobiany" to opowieść o życiu w/ i teatrze (niepotrzebne skreślić) ujęta w sposób otwarty, nienarzucający żadnej interpretacji. Przypominająca „Personel" Krzysztofa Kieślowskiego, którym reżyser pełnometrażowo debiutował. Ukazuje teatr od kuchni, widziany oczami tych, których my – widzowie – nie dostrzegamy.
Na afiszu sheakespeare'owski „Król Lear". W starej obskurnej garderobie Góru podrzędnej trupy teatralnej; stres, strach, wątpliwości. Sir nie zagra... a może jednak? W tej roli Jan Englert... mocna obsada aktorska jest niezwykłą siłą tego spektaklu. Tytułowy garderobiany grany przez Janusza Gajosa to postać z barwną przeszłością i jeszcze większą wiarą w uzdrawiającą moc Teatru. Na scenie brakuje mi tylko Edyty Olszówki, która choć wciela się w rolę Madge – inspicjentki – pojawia się zdecydowanie zbyt rzadko... na kilka chwil, znika zaś na kilkanaście.
Relacje zbudowane pomiędzy bohaterami są zawiłe, wybory nieoczywiste; pozostawiają widzom pole do interpretacji. Kto tak naprawdę buduje teatr: aktorzy, reżyser, a może... garderobiany? To praca czy sens życia? Co jeśli nie teatr?
Metoda prowadzenia spektaklu zaproponowana przez Adama Sajnuka sprawdza się i świetnie wpisuje w pointę płynącą z filmu Kieślowskiego „myśmy w szkole więcej rozmawiali o sztuce, niż oni (domyślnie: aktorzy) tu (domyślnie: w teatrze) mówią".
Garderobiany to spektakl, którego nie można zrecenzować... trzeba go zobaczyć.
