Ku Klux Klan na wyżerce u senatora
"Dziady" - reż. Radosław Rychcik - Teatr Nowy im. Tadeusza Łomnickiego w PoznaniuMiałem sen: "Dziady" bez fastryg, jak zostały napisane. Ale podczas spektaklu Rychcika sen się nie ziścił.
Pierwsza część przedstawienia, oparta na "Dziadach" wileńsko-kowieńskich, sprawia wrażenie sztubackiego żartu, zabawy w przebieranie Mickiewicza w amerykański komiks (Guślarza zastąpił Joker), czasem nawet z niejakim skutkiem scenicznym (np. scena z udziałem poddanych Złego Pana, których tutaj reprezentują bezdomni z czarnych slamsów grani przez amatorów). Już w monologu Gustawa ten kostium zaczyna uwierać, a w drugiej części spektaklu wszystko się rozpada. Reżyser nie ukazał, choć pomysłów miał bez liku, przemiany Gustawa w Konrada, a Wielką Improwizację odtworzył z offu w wykonaniu Gustawa Holoubka.
Choć słuchanie Holoubka jest rozkoszą samą w sobie, w tym spektaklu jest protezą, po której następuje myślowy uwiąd: oto Gustaw-Konrad improwizuje na tle obnażonej grupy współwięźniów (przypominającej więźniów katowni Auschwitz przed zagazowaniem), posługując się sławnym przemówieniem pastora Kinga (I have a dream), a następstwem tej "improwizacji" jest stojąca w sprzeczności z wymową wystąpienia buntownicza pieśń "Zemsta na wroga" stylizowana na gospel. Potem jest coraz durniej: na bal u Senatora przybywają członkowie Ku Klux Klanu, którzy opluwają się nawzajem resztkami pożywienia, ksiądz Piotr upozowany jest na Hawkinga, a usługuje im czarna niewolnica z "Przeminęło z wiatrem", która okazuje się panią Rollisonową i na koniec wszystkich kładzie równo trupem za pomocą fuzji... Litanię tych głupstw można ciągnąć niemal w nieskończoność, bo zabawa została skrojona wedle zasady: co mi się z czym kojarzy w jakikolwiek sposób, wsadzam do kociołka po poszatkowaniu.
