Listopad premier w Art Stations Foudation

17.11, 19:00, Studio Słodowania +3, Stary Browar,Iza Szostak, "Ciało.Dziecko.Obiekt."

Temat projektu zgłębiać będzie zagadnienia doświadczenia dzieciństwa.

Dzieciństwo jest dla mnie podróżną wsobną, podróżą wsteczną. To czas zachowany w pamięci rodzinnej i indywidualnej. Dzieciństwo składa się ze śladów, licznych wspomnień i różnych reprezentacji czyli obiektów, które mi towarzyszyły i miały dla mnie ewidentną wartość. Przedmioty dziecka- kolekcjonera często przywołują smutki, lęki i radości. Są magiczne i zaklęte w zachowywanych przez lata, ulubionych zabawkach, notesach, narzędziach sprawczych. Obiekty są reprezentacją i śladem jakiś rytuałów, gier, zabaw i innych działań. Ilość tych obiektów tworzy swoiste zbiory, niemal muzeum.

Co się wydarza jeśli tracimy te obiekty przywiązania?

Jak duże może być nasze muzeum dzieciństwa? Czy mieści nam się w kieszeni, a może sięga chmur, jest zwykłą anegdotą czy też nieprzepracowanym wspomnieniem?

Poprzez performance chcę stworzyć możliwość i przestrzeń do ponownego odkrycia i interakcji z przedmiotami reprezentującymi doświadczeniami dzieciństwa.

Interesuję mnie praca z pamięcią, cielesna re-konstrukcja znaków przeszłości- rzeczywistości minionej w wymiarze kulturowo-społecznym jak i indywidualnym.

W pracy z ciałem interesuję mnie jego psychofizyczność oraz nadanie mu sprawczości przemiany, transformacji. Przeniesienie uwagi z ciała wykonującego ruch, na ciało jako obiekt w ruchu. Poprzez konfrontacje z obiektami- reprezentacjami chcę studiować swoiste przedłużenia materialności obiektów na cielesności ciała zarówno w sytuacjach bezruchów jak i takich zaangażowanych w pełną dynamikę.

Jakim materiałem jest psychofizyczne ciało?

Co to znaczy, ze ciało jest materiałem, bryłą, barwą, rzeźbą, obiektem?

Co to znaczy studiować, formy, barwy, bryły poprzez ruch?

Co to znaczy doświadczać ruchu poprzez materiały, przedmioty?

Jaka jest konkretna tożsamość psychofizycznego ciała?

Jakie reprezentacje i wspomnienia kryje w sobie ciało?

23.11, godz.19:00, Stary Browar, Studio Słodownia +3, Agata Maszkiewicz "Duel"

Wyobraź sobie świat, w którym każdy konflikt rozwiązywany jest w pojedynku...

W którym kobiety walczą o swój honor...

W którym każda różnica zdań jest sprawą życia lub śmierci...

Wyobraź sobie... jak pełen namiętności i honoru byłby świat...

W "Duel" dwie performerki staną naprzeciw siebie, aby zainscenizować szereg konfrontacji. Rzucą wyzwanie sobie, ale też i publiczności grając stereotypowymi wizerunkami walczącej kobiety. Będą prowokować i będą śmiałe szukając niuansów, przez które różnica zdań staje się pojedynkiem, staje grą, staje się tańcem...

30.11, godz.20:00, Studio Słodowania +3, Teatr Chorea „Muzg"

Najnowsze technologie i nauki ścisłe stwarzają obecnie niewygodną, a chwilami żenującą sytuację dla sztuki i całej tzw. humanistyki, ponieważ wchodzą bez zezwolenia w zakres pytań i problematyki zastrzeżonej wyłącznie dla „duchowej" i filozoficznej aktywności człowieka. To co było do niedawna wyłącznie domeną filozofów, artystów, pisarzy, twórców, poetów, teologów, etyków i proroków, staje się obszarem penetracji neurochirurgów, neurofizjologów, fizyków informatyków i biologów.

Dzięki obrazowaniu pracy mózgu coraz dokładniejszym rezonansem magnetycznym i najnowszym generacjom tomografów, naukowcy potrafią ściślej zdefiniować i pobudzać miejsca w naszym mózgu odpowiedzialne za kreatywność umysłu i duszy. Umieją je komputerowo rejestrować, odtwarzać, manipulować świadomością i pamięcią człowieka. Umieją uniezależniać te obszary od woli badanego. Niedawno wyhodowali nawet sztuczny mózg, nadając mu wdzięczną nazwę „organoid".

Z drugiej strony, w płynnej, ponowoczesnej pustce, utraciliśmy stałe punkty odniesienia i w mglistej relatywności wartości, mając w rękach gadżety i cuda najnowszych rozwiązań technologii, rodzi się w nas coraz mocniejsza potrzeba obiektywnego uporządkowania ludzkiego świata, wyodrębnienia w nim stałych niezależnych.

Nową wyrocznią, nadzieją i największym fetyszem XXI wieku staje się mózg. Nie mówimy więc już o umyśle, o duszy, świadomości czy JA - tutaj definicje są płynne, wieloznaczne i łatwo podlegają zakwestionowaniu. Mózg jest obiektywnym, półtorakilogramowym, galaretowatym obiektem, który do niedawna stanowił największą tajemnicę ludzkości (nie tylko z perspektywy ewolucji, ale i funkcjonalności, kreatywności, a także nieprzewidywalności i szaleństwa). Nareszcie jesteśmy w stanie tą tajemnicę badać, odkrywać, manipulować nią i zamieniać w przedmiot kultu. Mózg jest przecież twórcą i odtwórcą wszystkiego we wszechświecie co nie jest czystym tworem natury! (Zresztą mózg świetnie już manipuluje samą naturą.)

Rozszyfrowując jego kody dostępu wierzymy, że możemy odkryć prawdę absolutną, niepodważalną - bo mierzalną, równomiernie pofałdowaną i podlegającą weryfikacji i eksperymentom.

Spektakl jest próbą zapytania o to, co ludzkie w tym wszystkim. Jest pytaniem o to czy można w takiej perspektywie, na własny użytek, zdefiniować to co międzyludzkie czy ponadludzkie. Czy wszystko da się już zredukować i zapisać w neuronalnych schematach impulsów elektro-chemicznych?

W spektaklu grupa „badaczy", finalizuje wieloetapowy projekt, w którym poddaje własne ciała i umysły ekstremalnym eksperymentom. W końcowym etapie swoich badań definiują osobiste punkty odniesienia i perspektywy, ukazując sprzeciw (i bezradność?) tego co człowiecze, wobec arogancji i bezwzględności nauki i technoideologii.