Malta nie dla pana Andrzeja
20. Międzynarodowy Festiwal Teatralny MaltaNie jestem w tym roku wystarczająco kompetentną osobą do ocenienia całej Malty. Z trzech ostatnich dni festiwalu bezczelnie uciekłem do Gdyni na konkurencyjnego (w pewnym sensie) Open\'era. Trudno o skalę porównawczą obu imprez w kwestii artystycznej, ale już w społecznej - jak najbardziej
Co zapamiętam z tegorocznej edycji Malty? Na pewno dwie zjawiskowe kobiety (piosenkarkę Charlotte Gainsbourg i aktorkę Fumiyo Ikedę). Ich urzekające osobowości artystyczne udanie zasłoniły niezbyt porywające propozycje (koncert i spektakl), z którymi obie panie pojawiły się w Poznaniu. Ponadto udany film "Bonanza" formacji Berlin i dwa przedstawienia uliczne: "The Bell" teatru Periplum i "Oriente" Teatro Due Mondi. Do obu można przyczepić się w wielu miejscach, ja natomiast cenię je za odważne, by nie rzec agresywne wbicie się z sztuką w zgnuśniałą tkankę miasta.
Po raz kolejny zabrakło mi na Malcie żywego odzewu ze strony przypadkowej publiki. I tu porównanie z Open\'erem nasuwa się samo. Piszę te słowa z ogródka sopockiej knajpki. Gdzie nie spojrzeć zielone, festiwalowe flagi i tłumy ludzi z charakterystycznymi opaskami na rękach. Nawet starsi mieszkańcy zaczepiają nas, festiwalowiczów w kolejkach, życzliwie pytając, czy nie ogłuchniemy od takiej ilości muzyki. Tymczasem niewtajemniczonym poznaniakom coś dzwoni, ale nie wiadomo w którym kościele. Gdy w ubiegły weekend oglądałem spektakl teatru Periplum, minęła mnie pewna para. "Patrz, Andrzej, jakie cuda. Ludzie na szczudłach chodzą" - usłyszałem. To tyle na temat związków Malty ze zwykłymi poznaniakami
