Miłość w czasach Facebooka

Dwoje zakochanych Jonasz i Sophie walczy z samotnością, bezsilnością. Jonasz ( w tej roli Adam Brząkała) przeprowadził się do Londynu z brytyjskiej wsi. Nie potrafi do końca zaaklimatyzować się w obcym mieście. Czuje się zagubiony. Jego temperament oraz nieśmiałość nie ułatwia mu nawiązywania kontaktów ani prowadzenia bujnego życia towarzyskiego. Ma jednak marzenia, na ułożenie osobistego życia i bycia szczęśliwym do czego uparcie dąży.

Sophie (świetnie zagrana rola Justyny Duckiej) w wieku dwóch lat utraciła matkę, dzieciństwo spędziła na wyspie Mann i w Londynie. Młodzi mieszkają w bliskim sąsiedztwie. Dziewczyna podrzuca Jonaszowi specjalny ekran (rodzaj elektronicznej niani z opcją wideo), na którym chłopak może obserwować ją i każdą wykonywaną przez nią czynność.

Dziewczyna cierpi duchowe katusze. Aktorka wspaniale potrafiła oddać cały wachlarz przeżywanych emocji bezustannie skupiając na sobie uwagę widza. Smutek, żal, rozgoryczenie, radość były jej przyjaciółkami przez siedemdziesiąt minut trwania spektaklu.

Na scenie Teatru Polonia widzimy narodziny miłości, nieco przypadkowej, ale intensywnej i autentycznej.

Problemy współczesnego świata, pogoń za nietrwałymi dobrami sprawia, że zatracamy się. Swobodny dostęp do internetu, rozwój serwisów społecznościowych czasem prowadzi do społecznej alienacji i wyobcowania. Elektroniczne gadżety, zabawki, smartfony, ipody choć ułatwiają życie to jednocześnie komplikują je, spłycają relacje, sprowadzając je do krótkich rozmów na komunikatorach, bądź komentowania postów. Stajemy się samotni, zamykamy się na bliskość z drugim człowiekiem. I płacimy za to bardzo wysoką cenę.

"Mgnienie" to nie tylko sztuka o dojrzewającym młodzieńczym uczuciu, ale także o kondycji ludzkich relacji, o złudzeniu bliskości, jakie dają portale społecznościowe. O bólu rozstania, spowodowanego śmiercią najbliższej osoby i bardzo powolnym procesie godzenia się ze stratą najbardziej znaczącej osoby w życiu.

Reżyserem polskiego "Mgnienia" w Teatrze Polonia jest Adam Sajnuk. Dla Krystyny Jandy wyreżyserował kilka przedstawień: ("Chodź ze mną do łóżka", "Konstelacje" i "Happy Now?") które spotkały się z życzliwym przyjęciem publiczności.

Na potrzeby przedstawienia zbudowano obrotową scenę i podwieszane do sufitu łóżko. Scenografia Katarzyny Adamczyk doskonale obrazuje wewnętrzne przeżycia bohaterów. Słowa uznania należą się Michałowi Lamży, za dobór muzyki, którą zbudował dramaturgię spektaklu.