Miłosne igraszki

Trwający niespełna 30 minut monodram Agnieszki Baranowskiej jest zestawem wariacji na temat miłości i związanych z nią stereotypów. Ośmieszane zostaje wszystko, co związane z zalotami, podrywaniem, tęsknotą za uczuciem. Okazuje się, że miłość (i to bez względu na płeć) sprowadza się w zasadzie do nieustannego przebierania się i kreowania własnego wizerunku. Harlequiny, w których zaczytuje się postać leżąca na scenie, w momencie, gdy na widownię wchodzi publiczność, dają złudzenie, że możliwa jest idealna relacja damsko –męska – pełna namiętności, erotyzmu, ale też uwielbienia. Bohaterka zatraca się w trakcie trwania spektaklu, tworząc coraz to nowe relację. Poznajemy prostą dziewczynę, którą podrywa szlachcic; blondynkę pragnącą za wszelką cenę zatrzymać przy sobie ukochanego; kobietę, która pragnie brutalnego, rosyjskiego kochanka. A jacy są sportretowani przez Baranowską mężczyźni? Francuski poeta zamienia się w pantoflarza, by za chwilę stać się bijącym swe kobiety, namiętnym uwodzicielem. Spektakl jest ciągiem metamorfoz, które wydają się nie mieć końca. Jedne postaci wychwalają miłość, inne odradzają małżeństwo. Mieszają się stereotypowe role przypisane określonym płciom. Na scenie powstają mnogie rzeczywistości, które pączkują i wzajemnie się przenikają. Agnieszka Baranowska bawi się kategorią miłości i wyobrażeniami na jej temat. Publiczność raz po raz wybucha śmiechem, bo nie sposób zachować powagę wobec tego, co pojawia się na scenie. Artystka za pomocą masek i kostiumów stwarza coraz to nowe postaci. Sprawia przy tym wrażenie osoby świetnie się bawiącej. Wspomniana wcześniej wielość rzeczywistości odsyła do koncepcji Schechnera dotyczącej zabawy. Okazuje się, że poprzez burzenie równowagi na wielu poziomach można otworzyć drogę maja-lila – hinduskiemu odpowiednikowi balansowania na granicy zniszczenia i tworzenia. Jedne postaci kreowane przez Baranowską znikają, by mogły pojawić się inne. A wszystkiemu towarzyszy atmosfera pogodnej zabawy połączonej z demaskowaniem „miłosnych” stereotypów.

Scenografia sprowadza się do ukazania wnętrza garderoby. Rekwizyty takie jak walizka czy wieszak na ubrania pomagają Agnieszce Baranowskiej powoływać na scenie kolejne istnienia. Sama aktorka gra zarówno role męskie jak i żeńskie. Jest kameleonem, który zmienia się diametralnie za sprawą nałożenia peruki lub ubrania sukienki. Energia z niej aż kipi, dzięki czemu przestawienie jest pełne dynamizmu. Rodzajowe scenki przedstawiające specyficzne damsko-męski relacje zostały zainspirowane historiami z Szekspira, Witkacego, Wilde’a. Tytuł monodramu pochodzi od „Orlanda”- utworu autorstwa Virginii Woolf, który traktuje o dwoistości ludzkiej natury, pewnej biseksualności i androgynizmie.

Agnieszka Baranowska została za swój monodram nieraz już nagrodzona. Zdobyła między innym wyróżnienie na VI Ogólnopolskim Przeglądzie Monodramu Współczesnego w Warszawie w 2008 roku oraz nagrodę jury komplementarnego i nagrodę konferansjerów na VI Międzynarodowym Festiwalu Solistów Lalakrzyw Łodzi w roku 2009. Teraz artystka zdobyła sympatię widzów katowickiego festiwalu. Zaraziła swym poczuciem humoru, pogodą ducha i fantazją. Pokazała, że miłość jest mieszanką uczuć, miłości i nienawiści, czystości i grzechu. Na dodatek udowodniła, że czasem jest to mieszanka dość wybuchowa – z fajerwerkami w finale.