Mimo biedy na zawsze razem

Lwowski Akademicki Teatr Estradowych Miniatur „I Lalki, I Ludzie" z Ukrainy – spektakl „Boska komedia... AnDante" w reżyserii Oleksija Kravchuka. Inscenizację można było zobaczyć on-line w ramach VIII Międzynarodowego Festiwalu Teatru Ukraińskiego Wschód – Zachód, w dniach 18-26 kwietnia 2021 r.

W spektaklu zostało zaprezentowane w zabawny i alegoryczny sposób życie pary ludzi, którzy na początku są w wieku młodzieńczym. Zakochują się w sobie i pobierają się. W ich życiu dzieją się różne perypetie.

Na początku sztuki słyszymy piosenkę o stworzeniu pierwszych ludzi i o ich grzechu. Jest to pieśń wykonana w sposób ludowy, i taki też jest klimat przedstawienia. Za aktorami pod ciemną ścianą siedzi trio muzyków. Mężczyzna wybija rytm na bębnie a na akordeonie i skrzypcach grają kobiety. Melodie są raz wesołe, raz poważniejsze z szybszym tempem lub wolniejszym, w zależności od pokazywanych scen. Oświetlenie w przedstawieniu przez prawie cały czas jest statyczne, żółte z lekką dozą zieleni. Zanika dopiero gdy starszy już współmałżonek głównej bohaterki – Włodko umiera jako Dziadek, a Babka go kołysze. Jedną z ostatnich pieśni jest ta, którą aktorzy nucą: „Chociaż nie będę miał bogactwa, ale będę żył z cudowna kobietą...". Po scenie śmierci bohatera para znów pokazana jest na ślubnym kobiercu.

Wszyscy uczestnicy przedstawienia są w czarnych strojach - bluzkach i spodniach, aby pokazać charakterystykę lalek, odgrywających tu główne role. Są sceny tańca kukiełek. Między innymi zostaje wykonane tango.

Sztuka ma charakter satyry. Lalki przypominają z wyglądu słynne Mapety – mają duże oczy i szerokie usta. Na początku gdy odgrywają scenę w Raju – są nagie i nie wiadomo kto jest kobietą a kto mężczyzną. Dopiero dzięki ich gestykulacji i narracji aktorów dowiadujemy się, że ten człowiek to Adam, a tamta druga osoba – to Ewa. Co ciekawe - wroga ludzkości gra lalka... kota, który potem przestaje być Szatanem i jest na weselu Włodka i jego świeżo poślubionej żony. Przez resztę spektaklu kot pojawia się w niektórych scenach, jak choćby przy wcześniejszej schadzce młodzieńca z dziewczyną lub gdy Włodko wypija beczkę piwa pod nieobecność żony w domu. Razem z kotem! Oczywiście to mąż dostaje burę od żony. Kota sprawa nie dotyczy. Lalki czasem odzywają się do jednego z aktorów, który trzyma brzeg jasnej zasłony, za którą kukiełki się przebierają w różne stroje, rozpoczynając kolejny akt sztuki; lub dzierży sznur z praniem, po którym lalki się przechadzają razem z kotem.

Po latach młodości główni bohaterowie zostają wbrew swojej woli przeobrażeni. Mężczyzna woła, żeby okulary, fajkę i nowy kostium stosowny do wieku aktor go przebierający sam sobie wziął. Dziadek chce przytulić się do żony, a ona jak wtóruje jej grupa artystyczna – do tej pory nie dawała się pocałować, teraz chętnie pozwoli mężowi na czułość. Włodko jest przerażony! Babka nie ma ładnych zębów! Później dzieje się jeszcze inna rzecz, o której nie wspomnę. Nie chcę wszystkiego odkrywać. Podpowiem, że piosenka do tej sceny jest satyryczna a jej treść mrozi krew żyłach, ale wszystko kończy się dobrze.

Jest to sztuka na której można się pośmiać, ale też zastanowić nad życiem w związku, jego ulotnością, przemijaniem. Komiczny charakter dzieła skłania do uśmiechu, ale zaprezentowane sceny proszą o zatrzymanie się i przemyślenie różnego typu własnych zachowań. Bardzo dobrze się bawiłam i do tej pory wracam myślami do fabuły, aby kontemplować jej przekaz.